S01E12 Casa de Ciclista
Wat een liefdevolle ontvangst in Casa de Ciclista door Florencia en Cesar. Zelfs een mini-excursie naar de muurschilderingen in El Chaltén behoorde tot de activiteiten. Op de derde avond werden we uitgenodigd mee te eten, de hele keuken zat vol met vrienden en medereizigers, iedereen is welkom. Eén van de ongeschreven hints in het huis was dat als je gebruik maakte van de keuken je voor iedereen kookte, dit hebben we dan ook voor het gezin, een vriendin en 7 hongerige fietsers gedaan. Dat geeft een heel voldaan gevoel. Zelfs de flessen champagne werden aangerukt om het leven te vieren. Na een week gewacht te hebben tot de grens uit Argentinië op 1 november weer zou openen, gingen wij langzaamaan de zware oversteek tegemoet. Vol tegenwind uiteraard… Zelfs hebben we nog een stuk van 1,5 uur heen en weer gelopen om de imposante gletsjer Piedras Blancas te bekijken, indrukwekkend! Die avond staan we op een camping die nog niet eens officieel open is. Ze weten wel de hoofdprijs te vragen maar ja, we hebben een heerlijke warme douche en zelfs toiletpapier! Wat ben je toch blij met hele gewone dingen. De dag erna fietsen we op ons gemak door naar het meer ‘Lago del Desierto’, waar we van plan zijn om voor de oversteek nog een nachtje op een camping te staan. Als we er echter navraag doen over de boot, lijken we te begrijpen dat bij sterke wind de kans bestaat dat deze niet vaart. We fietsen voor de zekerheid door naar het haventje om te informeren. Als de schipper op dat moment al bijna zijn trossen los heeft, kunnen we nog net mee. Hebben wij weer geluk. We varen in het privé jacht het meer over. Wat blijkt hij heeft een retourvracht van 5 fietsers die aan de noordzijde van het meer staan te wachten. Wij verblijven de nacht op het terrein van de douanepost van de Argentijnen. De volgende morgen staat ons de loodzware grensovergang door niemandsland te wachten. Een pad net breed genoeg voor een fiets, dus waar moet je lopen. De eerste etappe is 3 km lang en klimt 200 m omhoog, dit betekent samen de zware fietsen een voor een over de steilste stukken duwen. Regen, wind en nog maar te zwijgen over de sneeuw trotseren. We moeten door riviertjes waden, niet 1 maar meer dan een hand vol. Na 6 km lopen staat een mooi bord met de officiële grens van Chili. Nog 15 km tot de douanepost van de Chilenen over een fietsbaar pad, tenminste bij droog weer. We ploeteren voort in een bak modder met grote stenen. Gelukkig heeft het pad ook goed befietsbare stukken. Het weer is bizar, van een heerlijk zonnetje tot een onbesuisde sneeuwbui met windstoten. De tocht eindigt uiteindelijk in een prachtige afdaling met uitzicht over het meer van O’Higgins over een pad met veel te veel grind en stenen, waardoor we af en toe nog moeten lopen. Ook de sterke wind van de zijkant blaast ons af en toe omver. Bij het meer aangekomen en met zicht op het kantoor van de Chileense douane moet Majlits even een traantje van opluchting laten. Het was zwaar, onbeschrijfelijk zwaar. Op de douanepost krijgen we een zeer hartelijk ontvangst echter hij heeft slecht nieuws. De camping 1 km verderop is nog niet open. Of we bezwaar hebben tegen slapen in een verlaten huis zonder water en elektriciteit. Hij brengt ons erheen en wij omhelzen hem van blijdschap. Ok, het is er koud maar we zitten uit de wind en droog! We zijn vergezeld van 3 wandelaars en 5 andere fietsers, sommige hebben we onderweg al eens ontmoet. Het is afwachten of op 5 november de boot wel zal gaan vanwege het weer. Kwestie van geduld en afwachten dus… De verschuiving naar zondag wordt weer verschoven naar maandag, maar dan gaat de boot ook echt wordt ons verzekerd. Tegen de avond gaan we altijd even langs bij de Carabineros voor een praatje en krijgen we van de baas steeds een heerlijk broodje voor bij het eten. De vertraging moet niet langer duren, we raken door onze proviand heen en de benzine voor de brander. Gelukkig is inderdaad de boot maandagochtend met ons vertrokken en zijn we nu aangekomen in Villa O’Higgins. We blijven een nachtje om te wassen, internetten, boodschappen te doen en benzine te halen. Eerstvolgende bestemming is Cochrane met weer niks ertussen, 230 km.
0 reacties