S01E13 Carretera Austral

Prachtige rit, maar mega zwaar over de Carretera Austral. Misschien zou Majlits het andersom typeren de afgelopen rit van 230 kilometer vanaf Villa O’Higgins naar Cochrane ;). Wat een brok natuur en wat kom je dan tegen, veel regen, tegenwind en heel veel klimmen over de onverharde weg, maar zeker ook af en toe jezelf. De eerste etappe eindigde regenachtig. Toen we aan de linkerkant van de weg een boerderij zagen twijfelde ik geen moment en vroegen we of we daar een nacht mochten kamperen. De boer – gaucho – was vriendelijk en vertelde dat wij niet de enige waren die dit tijdens het gehele jaar aan hem vroegen. Meer fietsers zijn gek op de Carretera Austral, zo zou ook later blijken. Als we over het terrein lopen en de regen maar harder en harder naar beneden komt, valt ons oog op de schuur achter het huis. Voorzichtig vragen we of we in de schuur mogen slapen, geen probleem is het antwoord. Helemaal top, alles droog daar. Als we daar even een soepje hebben gemaakt en wat thee om door te warmen, worden we vlak daarna uitgenodigd om in zijn huis te komen. Daar is het lekker warm, de stoof midden in de kamer staat hoog aan. Het wordt nog gastvrijer als hij ons uitnodigt om te blijven eten. Daar zeggen wij geen nee tegen. Hij haalt een stuk runderpoot, welke op zijn slaapkamer te drogen heeft gehangen, tevoorschijn en snijdt er een aantal stukken vlees af. Met een lach op zijn gezicht is hij druk doende om een lekker maal voor ons te bereiden. Wij kunnen niet achter blijven en maken onze Knorr rijst open en stoppen het ook in een pan. We hadden deze keer ook rozijnen gekocht, die gaan er later lekker door. De boer laat vol trots zien dat hij in een magazine over Patagonië staat. Dat magazine geeft ons stof tot converseren, al blijft dat Spaans toch lastig. Ik haal gauw even het woordenboek om af en toe wat te kunnen vertalen. We eten een heerlijk maal, zijn goddelijke vlees met onze inbreng de rijst. Gedurende de avond lijken we te begrijpen dat hij naar de notaris in Cochrane moet de volgende dag en denken zelfs dat hij ons een lift aanbiedt. Dat zou toch top zijn. De volgende morgen zitten we netjes klaar ver voor 9 uur om de lift te nemen, helaas komt hij rond half tien naar ons toe om te vertellen dat het vandaag niks wordt. Fietsen wordt het voor ons. Achteraf blijkt het nog beter dat we bij hem gestopt zijn, een pas met steile beklimming staat voor de ochtend op het programma. En hadden we al verteld dat het regende? Drie passen moesten we over, hadden we gister in ons beste Spaans begrepen. Dit klopte wel aardig, misschien wel vier of vijf, maar toen waren we boven. Daarna fietsen we door een soort regenwoudachtige omgeving en komen we zo goed als bijna oog in oog met een condor. Die condor vliegt zo laag, dat we bijna denken dat wij de prooi zijn. Lang kijken we hem na en uiteindelijk gaat hij uitgebreid zitten op de rand van de klif. Een onvoorstelbaar gezicht hoe hij zijn vleugels openvouwt en het kleine beetje zon wat schijnt opvangt. De condor, maar zeker wij genieten van het moment. De weg kronkelt naar beneden, achteraf blijkt richting zeeniveau. Wij hebben in het hoofd om de gratis boot over het meer van 1600 uur te halen. Helaas ga je dan harder fietsen dan je eigenlijk wil. We halen het makkelijk, om half vier zitten we al te wachten in de wachtruimte. Daar hadden we ook makkelijk kunnen blijven slapen. De boot vaart vol tegen de wind het meer over en aan de andere kant is een kiosk waar we ons, na een lange dag in de regen, heerlijk kunnen doorwarmen. We eten alles wat er op de kaart staat, geklutst ei en tosti met ham en kaas gaan erin als zoete koek. Majlits had al een voorgevoel, de jongens zullen ons wel inhalen en zitten op de laatste boot. Dit blijkt ook het geval te zijn en we slapen met z’n vieren in de wachtruimte aan de noordzijde van het meer. Lekker warm! Wij gaan op onze normale ritme door, de jongens doen rustig aan maar zullen ons wel weer inhalen. Het is niet gemakkelijk vanaf zeeniveau de weg te volgen de bergen in. Het is steil, maar de honden van het dorp – waar de boot aankwam – lopen met ons mee om ons aan te moedigen. De jongens lijken ver achter ons, maar dan opeens zijn ze weer bij ons. Allemaal strijden we om boven te komen, veel te steil om te fietsen, dus we lopen heel wat af. Het blijkt uiteindelijk maar 10 kilometer te zijn, maar wat kan dat lang duren. Aan de andere kant van de berg snellen we naar beneden. Majlits voorop met haar 28 inch wielen, dat gaat dan als een speer. Bijna beneden lunchen we en nemen we afscheid, zij gaan naar Caleta Tortel (ruim 20 km uit de route) en wij richting Cochrane. We komen veel fietsers tegen die de route van noord naar zuid fietsen, van hen krijgen we de tip om te slapen na nog 60 km vanaf dat moment. Of we dat halen is nog maar de vraag, het is zwaar en zoveel km hebben we nog niet gemaakt. De prachtige natuur houdt ons op de been die dag. De wind is zelfs een keer onze vriend en staat in onze rug. We fietsen tot iets later dan normaal de 80 kilometer vol, om onze tent naast de rivier en wat verder van de weg op te zetten. We eten die avond luxe, want we zijn toch bijna in Cochrane om ons opnieuw te bevoorraden. Zelfs een hele salami staat op het menu! De laatste etappe is maar 43 kilometer, maar vlak is deze allerminst. Wederom lopen we hele stukken omhoog. Het weer daarentegen wordt beter en de zon begint volop te schijnen. Rond de klok van 1500 uur komen we aan in de bewoonde wereld en vinden we een camping. De tent staat, we blijven hier voor onze welverdiende rustdag. Daarna vervolgen we onze weg over de Carretera Austral richting Rio Tranquillo waar we de marmeren kathedralen zullen bezoeken, een natuurwonder.