S01E15 Aantrekkingskracht

De Carretera Austral hier in Chili heeft aantrekkingskracht op vele fietsers. We komen dan ook genoeg mensen vanaf de noordzijde tegen. Die hebben wel de juiste richting gekozen, altijd wind in de rug. In tegenstelling tot ons, altijd tegenwind. We komen stellen en veel fietsers alleen tegen uit allerhande landen. Veel uit Frankrijk, maar ook USA, Italië, Zwitserland, Duitsland en Australië. Het zijn er te veel om allemaal een foto van te maken en op een gegeven moment komt het stoppen voor een praatje ook wel eens niet uit en rijden we groetend langs elkaar. De reisperiode varieert van 3 weken tot bijna 3 jaar. Dat laatste stel van bijna 3 jaar was vanuit het niets begonnen met fietsen en ze zouden wel kijken hoelang ze wegbleven. Het bevalt klaarblijkelijk. Wij blijven tot april weg, dus geen paniek hoor. Iedereen heeft onze vrienden van de grensovergang gezien, ze hebben het steeds over de Aussies en de jongen met de gitaar. Van een Fransman krijgen we zeer bruikbare tips over de route richting de zeven meren in Argentinië en verder naar Santiago. Van een ander stel kregen we de tip I-Overlander te gebruiken, zij hadden de meest mooie wilde kampeerplekken gevonden met deze app. Dus maar gauw geïnstalleerd en tot onze grote verbazing waren de afgelopen twee keer wild staan als tip vanuit de app meer dan prachtige locaties. Rustig en met voldoende schoon drinkwater uit de rivier. De laatste plek stonden we zo mooi dat we zo lang mogelijk wilden genieten en om ons warm te houden een kampvuur hebben gemaakt. De afgelopen dagen was de natuurschoon nog indrukwekkender dan de ritten hiervoor. We hadden niet het idee dat dat kon. Het was wel weer een zware etappe, vooral vanwege de vele beklimmingen – waaronder een pas van 1120 meter hoogte. De wind is in de afgelopen dagen in kracht afgenomen gelukkig, maar daar hebben we een prikkende zon voor terug. We moeten goed smeren, de UV index geeft 12 aan en dat is extreem hoog. Als we na een klim boven zijn is het uitzicht fenomenaal en racen we werkelijk naar beneden. Vanaf Puerto Rio Tranquilo fietsen we heel lang langs het grootste meer van Chili – Lago Gral Carrera – wat zelfs tot in Argentinië loopt. Die dag ervoor hebben we hier nog op gevaren met de kajak door de marmeren kathedralen (zie vorig bericht). De kleur blauw van het water blijft indruk maken. Een andere blikvanger langs de route is het dode bos, links van de weg voor ons, allemaal kale boomstammen half in het water van de rivier. We klimmen en dalen door tot aan Villa Cerro Castillo over het grind. De laatste 30 kilometer tot aan dit dorp zijn ze bezig om de weg klaar te maken voor asfalt, voor ons op dit moment los grind wat nog veel slechter fietst. Bijna niet te doen. Wat ons de laatste tijd opvalt zijn de bovengrondse stroomleidingen, nu nog wel van die lieve kleintjes, maar de Chilenen zijn bang dat de mogelijk toekomstige hoogspanningsmasten hun beeld van de ongerepte natuur verknalt. Hier wordt veel tegen gedemonstreerd met grote borden, of die nu zo mooi zijn?! De pas beklimmen we met haarspeldbochten en over asfalt. Doordat het zondag is en daardoor weinig verkeer, kunnen we zigzaggen op de fiets en wordt hierdoor de hellingshoek kleiner. Op die manier kunnen we op de fiets blijven in plaats van lopend omhoog. Het laatste stuk lijkt sterk op Zwitserland. Met wat kleine klimmetjes bereiken we nog in de ochtend Coyhaique. Een grote plaats met, voor het eerst na het 330 kilometer zuidelijker gelegen Cochrane, weer een mogelijkheid om te pinnen. Kan je het voorstellen in Nederland 😉 We genieten hier van de kleine camping midden in de stad met voor het eerst weer zeer goed Internet. We rusten uit en zullen morgen verder noordwaarts fietsen. Wellicht wel heel vroeg weg om de zon in het middaguur te ontlopen, het wordt morgen namelijk 31 graden.