S01E16 Gletsjers

In Coyhaique gaat Majlits even voor een dutje, want haar buik rommelt. Ik werk ondertussen Facebook met ons reisverslag en film bij. Dit is altijd even werk, maar het wordt door onze vele trouwe volgers op prijs gesteld merken wij. De volgende dag gaat het gelukkig ietsje beter met Majlits. We hebben de energie nodig, want we klimmen alweer snel als we terug op route 7 zitten. Dit stukje Carretera Austral richting Puerto Aysén is het drukste stuk tot nu toe, de auto’s en vrachtauto’s scheren langs ons. Later buigt de 7 af naar rechts en komen we weer op onverhard wegdek terecht, hier rijden bijna geen auto’s meer. Wel wordt er aan de weg gewerkt en moeten we even wachten voordat we erdoor mogen. Het is die dag warm en wordt steeds warmer gedurende de dag. Ondanks dat we factor 50 hebben gesmeerd, lijken we weer te gaan verbranden. In Villa Ortega vinden we het dan ook welletjes en zoeken naar een plek om te kamperen. Bij de school had het gemogen, maar die was nog lang niet uit. Bij de kleine supermarkt achter blijkt een plek te zijn. De eigenaresse verkoopt geen alcohol, maar ik krijg uit haar eigen koelkast toch het laatste biertje. Die avond heeft ze vanuit de winkel een versgemaakte pizza op laten warmen door de buurvrouw. De pizza smaakt perfect. De dag erna heuvelt de weg vrolijk verder. Gelukkig iets meer naar beneden, dan omhoog. Al snel zitten we weer op het geasfalteerde stuk van de route. Die avond bereiden we op onze prachtige wild kampeerplek een heerlijk maal van aardappelpuree. We hebben eindelijk eens peper en kruiden gehaald. Had eerder gemoeten, zo zwaar is dat nou ook weer niet 😉 Voor de weg naar het nationale park Queulat zijn we de dag ervoor bang gemaakt door een ons tegemoet komende Nederlandse. Ze ziet er gesloopt uit. Het blijkt achteraf vanaf de zuidkant waar wij vandaan komen mee te vallen. Het stijgt wel behoorlijk, maar wij zaten al aardig op hoogte. De andere kant van de berg van 500 meter is inderdaad een ander verhaal. Met haarspeldbochten gaat het ongekend steil voor ons naar beneden. We zijn deze dag extra vroeg gestart, we wisten namelijk dat de weg beneden aan de berg zou zijn afgesloten na 1300 uur. Wij zijn ruim op tijd en kunnen door rijden. Ook hier zijn ze druk met de weg bezig. De weg wordt dan zo slecht voor ons om te berijden, het is een harde ondergrond maar ligt vol grote losse stenen. Het is ook onvoorstelbaar stoffig, we zijn blij met onze buff (doek voor de mond) om het stof tegen te houden. Onze kleren zijn helemaal grijs aan het einde van de dag als we midden in het park Queulat aankomen. Van verre hebben we de gletsjer al gezien. We parkeren de fietsen en lopen in ander half uur naar een prachtige uitkijkpunt. We komen aan in de regen en de wolken hangen laag. Gelukkig blijven we lang genoeg tot het moment dat de wolken bijna helemaal verdwijnen en we goed zicht hebben op de gletsjer en de vele watervallen. Het afbreken en bijbehorende donderende geluid dat dat maakt krijgen we als toetje erbij. We slapen die avond in het park onder een afdak. We hoeven alleen de binnentent op te zetten. De vorige nacht had ik ontdekt dat mijn matje lek was, gelukkig vinden we het gaatje en kunnen we het repareren. Op de laptop kijken we nog naar een film, dat voelt zo luxe! Het heeft gelukkig flink geregend, waardoor die dag erna bijna geen stof meer opwaait als er een auto passeert. Het laatste stuk naar Puyuhuapi zijn ze zelfs op zaterdag als wij er langs fietsen volop met de weg bezig. Straks geen grind meer, maar strak asfalt (geen lol meer aan haha). De langste vertraging bij de werkzaamheden is 15 minuten, dus dat valt ook wel weer mee. Daarnaast hadden we het zo gepland dat we maar iets meer dan 20 kilometer hoefden af te leggen over de voor ons slechte weg. In Puyuhuapi lees je heel veel Duitse namen. Dit komt omdat in 1935 twee jonge Duitsers Otto Uebel en Karl Ludwig op zoek waren naar avontuur en land voor hun familie, ingegeven door het vluchten voor de angst voor oorlog in Europa. Het is heel bijzonder om in dit dorp gelegen aan zee te zijn. Morgen gaan we weer verder fietsen, zo als het er nu uitziet in drie dagen naar Futaleufú aan de grens met Argentinië.