S01E20 Puerto Fuy
De hele reis door ontmoeten we zulke lieve mensen, zo ook deze etappe. Via een binnendoor weg die ik op maps.me had gezien, lopen we letterlijk San Martin de los Andes uit. De eerste kilometers stellen ons gelijk weer op de proef. Uiteraard onverhard en over een behoorlijk slechte weg starten we onze fietsreis, na 1,5 heerlijke rustdag, richting de grens van Chili. De weg is overigens wel heerlijk rustig, weinig tot geen verkeer. Dit keer dus niet gelijk na het opknappen onder de douche weer volop in het stof. Het stijgt weer behoorlijk en we gaan een kleine pas over van zo’n 1100 meter hoogte. Het grote voordeel is dat je dan wel een mooi uitzicht hebt. Aan de andere kant dalen we snel af naar het grote meer, daar waar San Martin ook al aan lag. We moeten nog een tijdje fietsen willen we hier voorbij zijn. Vlak voor de grens ontmoeten we bij een restaurant zonder WiFi (daardoor minder druk vertelde de serveerster) Lia en Pieter Jan. Twee Nederlanders die voor een maand door Chili aan het fietsen zijn. Het blijkt dat we morgen alle vier op de boot over het grote meer richting Puerto Fuy zullen varen gedurende 1,5 uur. Zij blijven die nacht slapen bij het restaurant en wij gaan nog even door naar een I-overlander gratis kampeerplek. Daar aangekomen blijkt het te zijn afgesloten met behulp van bomen en takken. Dat houdt ons niet tegen en we tillen de fietsen en de bagage over de barricade heen. We zien zelfs het bord met een groot kruis door een afbeelding van een tent. Toch slapen we hier. De volgende ochtend, als we al aan het inpakken zijn, komt de boswachter op zijn fiets naar ons toe en het lijkt wel omgekeerde wereld: “of we alstublieft weg willen gaan, vanwege de dreiging van omvallende bomen”. Niks over niet slapen of wat doen jullie hier. Zo lief zijn ze hier. Die morgen komt de grens van Chili in zicht. We stoppen al twee keer eerder bij verlaten grensgebouwen. Iedere keer worden we vriendelijk geholpen en doorverwezen naar het splinternieuwe gezamenlijke grensgebouw aan de Chileense kant. Deze keer is het echt streng. Maar dat moet ook wel, ze letten op elkaar de Argentijnen en de Chilenen, ze zitten niet voor niks heel modern bij elkaar in één gebouw. Hier moeten echt alle tassen door de scanner. Zelfs tassen moeten open, of we geen verse groenten en fruit mee smokkelen Chili in. Was dat maar waar haha. Bij de grensovergang rijden we over maagdelijk asfalt, slechts 300 meter, daarna weer vrolijk verder over de gravel weg. Na nog geen 4 kilometer is er alweer een minimarkt en halen we crackers met kaas en cola. We zijn al vroeg bij de haven van de veerboot Pirihueico, we hoefden ook maar een kilometer of 25 en de boot vertrekt pas om 16 uur. En ja hoor, daar zijn Lia en Pieter Jan ook alweer. En over lief gesproken, Pieter Jan haalt voor Majlits een cola en voor mij een biertje. Het wachten op de boot wordt zo nog een feestje. Aan boord wordt het al snel druk en we moeten onze mooie zitplaatsen met prachtig uitzicht afstaan aan de oudere reizigers. We genieten evengoed van de overtocht. Met als uitsmijter het zicht op de vulkaan Mocho. Aan de andere kant in Puerto Fuy slapen we weer aan een riviertje. Daarin wilde ik nog even opfrissen, maar het is zo koud dat het op de kant met wat spetteren blijft. Als we de volgende dag onze geplande route zien, wederom een gravelweg en daarnaast de doorgaande splinternieuwe asfaltweg, is de planning snel omgegooid: het wordt de asfaltweg. Bij toeval leidt deze ons langs prachtige meren. Een soort herhaling van de 7 meren route in Argentinië. Vlak voor onze slaapplek die we hadden bedacht in Panguipulli, sla ik nog even rechtsaf richting een supergaaf uitzicht op de vulkaan Villarrica. Majlits blijft even wachten. Later drinken we wat op een terrasje en ontmoeten we Hubertos uit Polen die al 18 maanden onderweg is vanuit Alaska met als einddoel Ushuaia. We leren weer een aantal dingen van hem, waaronder dat slapen bij de brandweer een goede optie is en dat de voortassen van Majlits veel meer naar achter moeten zodat ze meer midden boven de as hangen. Dit doe ik uiteraard gelijk dezelfde dag, en het sturen en het evenwicht is nu vele malen verbeterd op haar fiets. Hadden we dat maar eerder geweten. Die avond slapen we op een goed verstopte camping in Panguipulli, die ook Lia en Pieter Jan weten te vinden. Gelukkig ontmoeten we ze nog een keer, want het gepast afscheid nemen na de boot is er bij ingeschoten. De volgende dag blijven de bordjes “tortilla” ons achtervolgen. Uiteindelijk stoppen we bij de meest vers gebakken versie tot zover. De oven brandt nog volop. Die avond slapen we bij mensen in de tuin die eigenlijk een pensioen runnen. De prijs moest zelfs nog even worden bedacht, 7000 pesos (omgerekend zo’n 10 euro). We hadden een mooi plekkie en zelfs nog even een douche en toilet. Die dag erna is één van de mooiste dagen van de reis. Het is ook mooi weer en dat helpt, maar de kust bij Mehuin is werkelijk prachtig. Wat een wilde golven en super uitzichten. Met een pontje varen we nog naar een gebied waar bijna niemand is te bekennen. Binnendoor slingeren we over de onverharde weg vlak langs de woeste golven richting Toltén. Daar slapen we op een super plek, wat blijkt de volgende ochtend: midden tussen de koeien. De kilometers daarna gaan als vanzelf en we eindigen na het eten met nog 12 kilometer extra, terwijl we er al ruim 70 op hadden zitten, op het ‘VV Winkel’-terrein ;). Echter dan in Chili en zeker zonder dat er ook maar enig onderhoudsman het afgelopen jaar aanwezig is geweest.
0 reacties