S01E21 Kerst

De gravelwegen lijken zomaar te blijven. Dachten we even dat we nu toch wel op asfalt zouden rijden, hier in het middendeel van Chili, nou nee dus. Vol goede moed buigen we met de weg mee naar rechts. We fietsen weg van de rivier en dat betekent klimmen en op de kaart langs de zee, maar die is in geen velden of wegen te bekennen. De weg wordt al slechter, weer met hele grote kiezelstenen waarop bijna niet is te fietsen. Als dan ook nog een paar honden ons lastig vallen en de horzels ons bij houden en zo nu en dan een steek geven is de maat vol. Ik was al doorgelopen naar de top van de zoveelste heuvel, maar Majlits houdt een auto aan en vraagt of zij en ook haar man mee mogen in de 4×4. Dit mag en ik word boven op de heuvel ook ingeladen gelukkig ;). Als we na 30 km weer worden uitgeladen, kunnen we gelukkig onze weg vervolgen over asfalt. En na een kilometer of 15 zien we weer de zee. We eten even wat in een bushokje, die blijken daarvoor handig te zijn; uit de zon en de wind en een bankje om op te zitten. We rijden door langs de kust en plots zien we de allermooiste kampeerplek in het wild tot nu toe. Boven op een heuvel met 180 graden zicht op de oceaan. Wat een onvergetelijke top plek hebben we gevonden. Rondom ons vliegen de gieren laag over, een prachtig gezicht. We hebben nog wat lekkers te drinken en maken samen een heerlijke prak pasta klaar. Tot bijna zonsondergang genieten we van het uitzicht. De zon verdwijnt helaas in de wolken en achter het eiland waar we op uit kijken. We hadden al ontdekt dat de bagagedrager van Majlits aan de linkerkant was gebroken en hebben dit tijdelijk hersteld met tiewraps. Als mijn oog op een lasapparaat valt die verdekt in een schuur opgesteld staat, stoppen we en vragen we of er gelast kan worden. De man vindt het een uitdaging en met het autogeen lasapparaat wordt de bagagedrager weer gerepareerd. We heuvelen die dag verder naar Cañete, waar we in eerste instantie denken een nacht te blijven. We komen daar al redelijk op tijd aan en besluiten het laatste stuk naar de drukke stad Concepcion met de bus te gaan. We zijn eerder die dag al bijna twee keer van de weg gereden. Er is hier naast de weg helaas geen strookje voor ons om op te fietsen, vandaar. Ieder uur gaat er een bus en we hoeven nog niet eens 20 minuten te wachten en voor 6,50 euro per persoon inclusief de fiets zitten we die middag nog 140 kilometer in de bus tot in het centrum van de stad. In Concepcion is het lastig om een slaapplek te vinden. Als we uiteindelijk een hotel zien, blijkt in de kamer de douche te werken met een boiler, er geen Internet te zijn en niet eens handdoeken. We besluiten, ondanks dat het inmiddels heel hard regent, het hotel te verlaten. Gelukkig vinden we laat op de avond in de schemer een top hotel. Met wat later blijkt zowel avondeten als het ontbijt gratis geserveerd op de kamer! We genieten van een werkelijk heerlijke rustdag. De dag na het rusten verlaten we de stad ook weer per bus. Dat ging immers top. Dit was de meest luxe bus die je je kan voorstellen. De fietsen pasten makkelijk in het ruim en we zaten als een vorst en konden zelfs even met het thuisfront bellen via de in de bus aanwezige WiFi. Op dit stuk, toch alweer zo’n 200 kilometer noordelijker door het ‘bussen’, vallen de vele palmbomen op. Ook vallen de grafzerken op die langs de kant van de weg staan opgesteld, alsof het bewegwijzering is. Als ik bij onze lunchstop even de kerstboom aan het filmen ben van de plaatselijke bibliotheek, valt dit schijnbaar op. Even later komt de Directrice langs met de vraag, vertaald in het Engels op papier, of we bij de kerstboom op de foto willen. Dat doen we uiteraard, een hele reportage met allerlei camera’s volgt. Grappig al die aandacht. Het weer is super, echt volop zomer nu. We kamperen dit traject dan ook nog twee keer aan de oceaan. Wat een luxe met zulk mooi uitzicht en nog gratis ook. Tijdens Kerstavond staan we weer op een betaalde camping, zonder WiFi en een koude douche maar wel lieve mensen die ons ook nog een grote zak met fruit geven: nisperero del Japón (ofwel loquat, oranje van kleur en smaakt als een soort abrikoos). De laatste etappe richting de grote plaats Constitucion worden we overvallen door hevige regenval. Dit maakt de weg glad en we zien dan ook een ongeluk met frontale botsing die net is gebeurd. Als we verderop door de bocht fietsen komt een 4×4 naar buiten gegleden, het gaat allemaal net goed. We houden nog even vol en met samengeknepen billen bereiken we het centrum van de stad. De bakker is gewoon open op eerste Kerstdag en daar doen we een broodje en krijgen we koffie om door te warmen. Hij weet een goed adres om te overnachten! Als we naar de prijs vragen, komt er als antwoord dat het er heel schoon is ;). We zitten nu in een poepie luxe pension en genieten van het droge onderkomen. Morgen gaan we weer verder, dan een stuk met het openbaar vervoer richting Santiago. (PS gelukkig hebben wij niks gemerkt van de zware aardbeving in het zuiden van Chili)