S01E24 Agua Negra

Even een klein stukje snelweg en dat allemaal om te kijken of we met een bus kunnen meeliften. De kleine weggetjes langs de kust lopen dood naar het noorden op deze snelweg, route 5. We zitten nog maar amper bij de bushalte en de één na de andere grote bus stopt. Al bij de derde bus – turbus – zijn de chauffeur en diegene die de koffers normaliter inlaadt in een goed humeur. Dit moet je treffen! Er worden wat koffers verplaatst en de fietsen worden met liefde ingeladen. We krijgen twee eerste klas zitplaatsen en kunnen rustig een dutje doen. De meest relaxte reis in de bus tot nu toe en dat allemaal dankzij de tip van Ignacio, diegene van onze laatste ‘warm shower’ slaapplek. We stappen uit in La Serena, het eindpunt van deze bus. Een mooie plaats. We doen wat laatste boodschappen en fietsen nog diezelfde middag de droogte in. Droog en heet is het hier, ongeveer 300 km meer naar het noorden. Deze temperaturen en de irrigatie vanuit de rivier in de vallei die we volgen is uitstekend voor de druifranken die in overvloed langs de weg staan. In de vooravond komen we aan bij één van de vele campings in dit toeristische gebied. De eigenaar laat ons een plek uitkiezen, maakt niet uit waar, we zijn dan ook de enige twee die de nacht daar kamperen. We zwemmen zelfs nog even (goed uitkijken dat je geen water binnenkrijgt, het laatste toegevoegde chloor is al even geleden… ;). De volgende dag blijven we klimmen over de route ‘Gabriela Mistral’ – een beroemde Chileens dichter. We passeren een stuwdam en moeten door een tunnel fietsen. Gelukkig is er een stoep waar we overheen kunnen, wel zo veilig. Aan de andere kant van de tunnel hebben we mooi uitzicht over het stuwmeer omringd door cactussen. Op het moment dat we nu iets willen eten of drinken moeten we goed zoeken naar schaduw. Af en toe staat er nog een boom en daar maken we dankbaar gebruik van. Dan plots toch een lekke band. Het vele glas wat langs de kant van de weg ligt heeft een flink gat in mijn achterband veroorzaakt. In de volle zon, maar met een lach op het gezicht repareer ik deze gauw. Net voor de allerergste hitte bereiken we Vicuña en staan op de mooiste camping tot nu toe midden in de oase van de vallei. De dagelijkse dingen gaan ook door, zoals bijvoorbeeld naar de kapper gaan. Ik ben weer heerlijk kort geknipt in het dorp voor ca. 4,5 euro. De volgende dag maken we steeds meer hoogte meters en slaan rechts af richting de plaats Pisco Elqui. Uiteindelijk belanden we daar op de camping weer midden in de oase aan de rivier. Met de buurtjes op de camping rijden we de volgende dag met hun auto nog helemaal naar het einde van deze zijtak van de vallei, een prachtige rit. We bezoeken ook de Pisco stokerij, de Chileense variant op de Italiaanse grappa. Die avond gaan we sterren kijken met een professionele gids. Geweldige gekleurde sterren zien we en onvoorstelbare groeperingen sterren. Hij vertelt o.a. over de ouderdom van sterren in andere galaxy’s. Een zeer interessante avond. De volgende dag slaan we nog wat bananen in bij de plaatselijke groenteboer die met luide stem vanuit zijn busje omroept wat hij allemaal verkoopt. Het is die dag echt heet en gecombineerd met de droogte maakt je dorstig. We drinken vele malen meer dan in het zuiden. Omdat we onderweg zijn naar de grens van Argentinië, worden we door veel Argentijnen gepasseerd met hun auto’s. De ene auto toetert alleraardigst, de andere scheert op zo’n 5 centimeter van je tassen langs je. Een auto geparkeerd langs de kant van de weg spreekt ons aan. We stoppen en krijgen vers gesmeerde broodjes ham en kaas met een flinke dot mayonaise aangeboden. Ook hun chips en bananen krijgen we mee. Verse producten mogen namelijk de grens niet over. Op het heetst van de dag stoppen we bij de laatste minimarkt op de kaart, die van Rosa en Hans. Heel hartelijk worden we ontvangen en krijgen nog geen 10 minuten later een heerlijke kop soep “porotos granados”. Als we dan later vragen of we ergens kunnen kamperen, geeft Rosa aan dat we bij hun schuur naast het huis onder het afdak de nacht mogen doorbrengen. Een perfecte plek in de schaduw en als we vragen wat het kost, krijgen we als antwoord: voor fietsers – gratis. De volgende dag zetten we om 6.00 uur de wekker, we gaan vroeg van start zodat we de 40 kilometer klim tot de grenspost niet helemaal in de bloedhitte hoeven te fietsen. Dit lukt aardig en rond 12.30 uur zitten we op ruim 2.200 meter in de schaduw van het dakje van de toiletten aan de grenspost onze pastamaal op te eten. We overleggen wat we nu zullen doen. We kijken namelijk uit op de onverharde weg die nog verder zal stijgen tot 4.779 meter hoogte. Ik lijk deze keer meer op te zien tegen dit stuk dan Majlits. Ik heb al eens eerder tot tegen de 4.000 meter hoogte gefietst en kreeg toen bijna geen zuurstof tijdens de inspanning. We besluiten te gaan liften bij de douane post, daar stoppen de mensen toch al. Het lukt niet erg, sommige mensen draaien zelfs hun hoofd weg om ons maar niet te hoeven zien. Om 17.00 uur zal de grens sluiten en het is al even na 16:00 uur als dan plots Eduardo met zijn geweldige 4×4 stopt. Hij wil ons maar al te graag meenemen. De achterklep wordt opnieuw ingedeeld en de fietsen maken we goed vast boven op de afgeladen bak met bagage. De beslissing om te liften blijkt heel goed te zijn. Aan de Chileense kant zijn ze wederom met de weg bezig en deze is niet te befietsen. Zelfs Eduardo en de twee vriendinnen die ook in de auto zitten merken dit op: imposible. We klimmen in de auto over de hoogste pas van de Andes – Agua Negra. Wat een magnifieke ervaring. Prachtige kleuren bergen, een fantastisch meer en grote velden smeltend sneeuw passeren we. Sporadisch zie je mensen die in de bergen wonen. Drinkwater vinden is een probleem. De rivier is bruin van kleur en we merkten in de vallei al de geur van metalen op in het water. De pas is een echte aanrader voor auto en motor, terwijl we toch een aantal dappere fietsers hebben gesproken, waarvoor we hard hebben geapplaudisseerd. Als we de top over zijn en naar beneden rijden over Argentijns grondgebied wordt het een nog groter feest in de auto. De muziek gaat harder aan, wij klappen en zij zingen luidkeels mee. We worden helemaal meegenomen naar de eerste plaats net na de grens, en tevens de Argentijnse grenspost – Las Flores. We drinken nog gezellig wat bij het benzinestation in het dorp. Dit willen wij als dank uiteraard betalen, maar zelfs dit krijgen we kado. Wat zijn we blij met deze mensen en de lift! Dit had ons op de fiets nooit gelukt. We komen vandaag bij op de camping die we gisteravond gelukkig wisten te vinden in het donker. Morgen zullen we onze reis rondom de route 40 naar het noorden vervolgen hier in Argentinië.