S01E26 Kapot

De woestijn, de droogte, het stof en de extreem hoge temperatuur houden ons in de greep. De laatste foto illustreert mooi de hitte, bord onleesbaar verbrand door de zon. Na de onvoorstelbare mooie pas Agua Negra over meer dan 4700 meter, houden we een rustdag op de camping. De douche is afhankelijk van het zwarte vat wat op het dak staat en de zon moet vangen. Gelukkig lukt dit aardig en douchen we lauwwarm. Het is heerlijk bijkomen hier en we kunnen zelfs bij het huis van de eigenaresse nog even op het Internet. Altijd prettig om weer even je verhaal te kunnen doen richting het thuisfront. We maken zoveel mee! De eerste kilometers weer op de fiets gaan nog steeds naar beneden. We kunnen nu extra genieten van het zicht op de Andes. De route is onverwachts super mooi. Met klei-achtige bergen, die ooit toch door neerslag moeten zijn geërodeerd. Van die neerslag is op dit moment niks te merken, strak blauwe hemel. Langs het meer klimt het af en toe, maar dalen we ook weer met de rivier mee naar beneden. Het landschap verandert met de kilometer. Zo wordt het maken van foto’s wel heel gemakkelijk ;). Gelukkig staat er op het uitkijkpunt over de vallei een stel en de dame maakt een prachtige foto van ons. Als we die namiddag in San José de Jáchal aankomen en in de airco van het tankstation ACA zitten bij te komen, ontdekken we dat de Dakar rally morgen op steenworp afstand voorbij zal komen. Een unieke kans om dit een keer van dichtbij te zien hier in Zuid Amerika. We roepen de hulp van het thuisfront in om de coördinaten die we hebben bemachtigd van de publieke “tribune” op de kaart te laten zien. We hebben meerdere punten, maar als een man in een auto vol met Dakar stickers komt tanken bevestigt hij dat de rally langs Huaco zal rijden. Om de afstand daar naar toe te verkleinen fietsen we rond de klok van 18.00 uur als de zon wat wegzakt verder die richting op. We kamperen op een mooie wild plek vlak naast het meer. De volgende dag gaat de wekker om 6.00 uur en we zitten als het net aan licht is weer op de fiets. Als we in Huaco aankomen, nemen we genoeg drinken mee en vragen aan de politie die voorbij rijdt nog een keer waar we precies heen moeten. We denken te begrijpen waar we moeten zijn. En ja hoor, al snel zien we de weg afgezet met pionnen en de politie staat klaar in afwachting van Dakar. Als we daar vragen of we kunnen kijken naar de race worden we weer een hele andere kant opgestuurd. Een omweg van meer dan 30 kilometer volgt, waarvan de laatste 10 over een slechte grindweg diep de woestijn in. Als we dan uiteindelijk de mensen langs het parcours zien krijgen we beiden kippenvel. Het is ons gelukt! We zullen het geweld voorbij zien komen. De zon staat hoog aan de hemel en het is heet, heel heet. We besluiten de tent op te zetten die ons wat schaduw geeft. Vanuit onze tent hebben we prima zicht op de voorbij komende quads, motoren, auto’s en het geweld van de vrachtwagens. De wind draait helaas en het stof wat volop wordt omgewoeld komt iedere keer vol over onze tent heen. Zo beleef je het nog intenser ;). Omdat wij niet meer weg hoeven, de tent staat immers al, blijven we als allerlaatste over. Met de gendarmerie hebben we inmiddels een klik en één van de mannen komt ons een pak met waterflesjes brengen. Een uitkomst zo in de hitte. Later krijgen we nog twee pakken, in totaal 12 liter water. Dat kunnen we nooit op en nooit meenemen maar we nemen het lachend aan: genoeg om te douchen! Als het donker is en we net op bed liggen, schijnt er een zaklamp op de tent. De politie vraagt ons indringend om te vertrekken, de regels van Dakar zijn streng wordt verteld. Je mag niet zo dicht op het parcours kamperen. Als ik uitleg dat we echt niet in donker kunnen fietsen mogen we uiteindelijk blijven staan. We houden ons rustig en we horen de politie wegrijden. Als we dan in slaap zijn gevallen, komen die nacht om het uur nog laatkomers voorbij. Tot kwart voor drie houdt Dakar ons uit onze slaap. Maar ja, we hebben het wel van heel dichtbij en intens meegemaakt. De volgende ochtend gaat weer de wekker om 6.00 uur, maar we blijven nog een uurtje liggen, we zijn kapot. Later die ochtend rijden we over de sporen die Dakar heeft achtergelaten. Al gauw zitten we weer op de route 40. Die zal ons ver tot in het noorden brengen, als we maar blijven trappen. De dag na Dakar hebben we geluk, er zijn wolken. Dat betekent minder heet EN we hebben ook nog eens de wind in de rug. We trappen dan ook ruim 90 kilometer weg die dag. We kamperen weer wild in Guandacol. Als we nog even het dorp in fietsen voor de laatste boodschappen, komen we in een poolcafé terecht. Ik vraag of ze WiFi hebben, er wordt geknikt en gevraagd voor 1 of 2 personen. Ik zeg 2. Als ik Majlits van buiten ophaal en we komen binnen staat er al een fles cola. Die hadden we niet besteld en ik ruil de fles om voor een fles bier. Als we dan op de WiFi zitten komt de man ons twee overheerlijke karbonades met gebakken eieren en friet brengen. Ik word aangekeken door Majlits wat ik nou weer heb gezegd. Geen idee, het staat er nu, dus opeten maar! Voor de rest geen verrassingen meer gelukkig. We zijn na deze derde nacht wildkamperen op rij toch echt toe aan een douche. Er staan twee campings op de kaart in het dorpje Villa Unión. De 40 laat ons nu klimmen en de zon maakt ons dorstig. Om de 5 kilometer moeten we echt van de fiets af en drinken. Zo af en toe in de schaduw van een boom of een rotspartij. De hitte en de eindeloze weg maken je bijna bang. Onderweg is namelijk helemaal niks. De vraag is iedere keer, hebben we wel genoeg water mee. We bereiken de camping net na de middag. De eerste ligt aan het begin van het dorp, maar ver buiten het centrum. We besluiten op de tweede te gaan kijken en dat is een schot in de roos. We hebben de enige plek met gras en heerlijk in de schaduw. Pinnen is wederom een probleem in Argentinië. Na twee plaatsen en 150 kilometer verder nog geen geld uit de automaten. We hadden op de laatste camping in Chili gelukkig een beetje geld gewisseld met een stel Argentijnen, onderweg met Tjechische motorrijders dollars kunnen wisselen voor Pesos en bij het tankstation in Jáchal Chilenen aangehouden met de vraag te kunnen wisselen. Het is ronduit waardeloos als de pinautomaten het niet doen en je zonder geld dreigt te komen. Gelukkig hebben we ook eindelijk kunnen pinnen hier in Villa Unión. We gaan hier op de camping echt even bijkomen. Dit is nodig.