S01E28 Waterpartijen

De rustdagen in Villa Unión hebben we echt even nodig gehad. We zagen beiden een beetje op tegen het vervolg in de bloedhitte. Vroeg de wekker en snel voor de ergste hitte uit de hoogte in vandaag. Op hoogte kan je echt het temperatuurverschil merken, soms zelfs graden minder heet. Het landschap kleurt rood en de cactussen worden groter en groter, een magnifiek gezicht. Her en der lopen stroompjes water vanuit de bergen en daar is het dan ook mooi groen. Op sommige plekken worden zelfs gewassen verbouwd, zoals maïs. Water is echt wel een must. Als we dan ook een paar prachtige kommen van steen gevuld met water zien, frissen we ons even lekker op. De T-shirts, mijn pet en Majlits haar hoofddoek goed nat en dan maar weer verder op de fiets. Binnen no-time echter is alles weer droog… En dan komen we uit bij de wildkampeerplek die we vonden op I-overlander met de beschrijving dat hier koud water bassins zijn. Toen we de fietsen tegen de enige boom parkeerde, waar we later in de schaduw de tent gingen opzetten, kwam een jongen met zijn moeder aan. Gelukkig wisten zij de weg en kwamen we heel gauw aan bij de waterpartijen. Wat een super plek zo midden in de hete woestijn! Uiteindelijk bleken er vier bassins boven elkaar te liggen. Met Majlits was ik tot de tweede gekomen en kwam toen niet verder. Na het middagdutje ging ik nog even terug en toen was het drukker met zwemmers. Zo’n 30 mensen waren aanwezig. Een wat oudere man bleef maar aandringen dat ik voorbij het tweede bassin moest komen om de derde en vierde te kunnen aanschouwen. Door mijn hoogtevrees durfde ik niet te klimmen over de rotsen. Daar wist de man wel iets op, hij haalde een touw en sleurde mij omhoog naar het derde bad. Die zwom ik door en klauterde over wat stenen heen tot ik bij de vierde aankwam. Daar tegen het einde kwam ook nog een waterval naar beneden. Een werkelijk superplek hadden we weer gevonden. Die avond sliepen we samen met een motorrijder die al 3,5 jaar rond de wereld aan het rijden was op het “parkeerterrein”. De volgende ochtend weer netjes op tijd op de fiets, we wisten namelijk dat we een pas over moesten genaamd Miranda. Tot 2.020 meter hoogte klommen we die ochtend. Boven waren gelukkig nog een aantal mensen, waarvan er één wel een foto wilde maken. Dat moet je maar weer net treffen. In de benzinestations van YPF heb je redelijk snel Internet. Dus daar lukt het mijn laatste film te uploaden. Op de warm shower app hebben we iemand gevonden in Chilecito waar we mogelijk kunnen blijven slapen. Als ik dan vraag aan een willekeurige bezoeker van het benzinestation of hij voor ons even wil bellen naar diegene, blijkt dat zij vrienden zijn van elkaar. Dat is dus weer snel geregeld. Doordat het uploaden van de film lang duurde, fietsen we werkelijk in een magnetron het laatste stukje (14 km) naar Chilecito. Als we in de straat van het gastadres van Angel aankomen, vragen we nog even naar het exacte huis en dan zijn we zomaar weer te gast bij mens(en) thuis. Na Chilecito kan je kiezen, verder over route 40 waar niks is of links en een beetje om over de route 78. 78 is het geboortejaar van Majlits dus dit was snel beslist. Een goeie keuze bleek, veel dorpjes kwamen we tegen, veel groen en veel bomen waar we heerlijk onze siësta konden houden. Majlits slaapt nooit overdag, maar nu toch wel even met haar boek nog in haar handen. We gaan in de namiddag nog vrolijk verder op de fiets en klimmen tot zo’n 2.100 meter hoogte. Als we dan de afdaling starten komen er al wat druppels water naar beneden. In een verlaten huis zetten we de binnentent op en als die net staat komt het met bakken (regen en hagel) naar beneden. Gauw nog maar even los de buitentent er overheen. De volgende ochtend is het net aan droog en dan starten we onze rit helemaal naar beneden. Bijna niet trappen en heerlijk genieten van de ruim 90 kilometer. Als we denken dat we bij de camping zijn, stoppen we. Familie Ortenzi verwelkomt ons met een empañada en wat drinken. Als ik nog even op de app kijk blijkt de camping die we hadden uitgekozen nog 2 kilometer verder te zijn. Maar met de dochter Abril van het gezin hebben we gelijk een klik en we besluiten hier te blijven. Het waait die middag hard en de tent zit vol zand, de douche is koud en het regent later ook nog. Maar de gesprekken met Abril en vooral als ze ontdekt dat we bijna geen Spaans spreken en haar dus niet begrijpen, zijn fantastisch. Ze eet zelfs nog even een vorkje mee met ons. We vervolgen onze fietsreis alweer vroeg en kunnen helaas geen afscheid nemen in de ochtend, ze slapen nog. Over de 40 tellen de kilometers op tot 4040. Een prachtig moment voor een foto, met op onze teller precies 4.200 echt getrapte kilometers. We fietsen deze dag als gekken, we willen graag de donkere wolken waaruit we van verre de bliksem en regen horen en zien vallen voor blijven. Wonder boven wonder lukt dit, het blijft bij een paar spetters. Als we bijna bij het eindpunt arriveren blokkeert een kolkende rivier de weg. We wachten even en vragen nog aan een 4×4 of hij ons wil meenemen naar de overkant, maar dit wil hij niet, en dan trek ik de stoute schoenen aan en ga als één van de eerste met de fiets aan de hand richting de overkant. Majlits volgt, stoere chick. We krijgen applaus als we heelhuids de overkant bereiken. Ook als we weer op de fiets zitten en auto’s die stonden te wachten ons inhalen wordt uit alle ramen gezwaaid en door iedereen aanmoedigend getoeterd. In Belén komen we aan na ruim 95 kilometer. Deze week hebben we super gefietst en dat belonen we met een nachtje hostel!