Uitstapje met de auto

Helemaal zin in de vakantie in de vakantie – met de auto op stap. Wel even spannend een auto in ontvangst nemen in een grote stad (Jujuy) hier in Zuid Amerika. Het ging er gelukkig heel relaxed aan toe. Binnen een uur zaten we in onze Chevrolet te sturen dwars door de stad heen richting het hostel waar we de bagage inlaadden en de fietsen voor de komende 10 dagen achter lieten. Een zeer bijzondere reis naar Chili was begonnen. Helaas mochten we niet naar Bolivia met de auto, dus stelden we de reis iets bij en bezochten eerst het natuurpark El Rey. Prachtig groen en zeer bijzondere vogels kwamen we tegen, waar we de namen nog van moeten opzoeken. Ook de nodige rivieren moesten we al op de eerste dag door. De één nog dieper dan de ander. Helaas bereikten we net niet de camping van het park en moesten we na bijna 40 kilometer onverhard wegdek omkeren. We sliepen overigens op de stilste camping ooit aan het begin van het park. De volgende dag vervolgde we onze reis richting het zuiden om uiteindelijk voor een wegafzetting terecht te komen en te moeten omkeren. Achteraf waarschijnlijk maar beter ook. We hadden witte weggetjes uitgekozen en die zijn onverhard en duren extra lang om te rijden. Dan hadden we het nooit gehaald tot San Pedro de Atacama. We vervolgden onze weg richting de route 40 naar het noorden. We kwamen door een prachtige vallei en bezochten een plek met allemaal staande bewerkte stenen. Bijzonder om te zien. Toen we de pas over waren kwamen we in de vallei van Cafayate. Hier fietsten we precies een week geleden nog. Ook dat is bijzonder om met de auto zo’n 50 kilometer nog een keer over te doen. De route 40 na Cafayate hadden we nog niet gedaan en bracht ons door onvoorstelbaar prachtige natuurschoon. We sliepen op één van de mooiste wildplekken tot nu toe. Wel in een rivierbedding, dit doen we de volgende keer uiteraard niet meer. Gelukkig regende het niet, al waren de wolken wel dreigend aanwezig. Dit resulteerde in een super zonsondergang. De 40 is inmiddels onverhard en we rijden de achterband lek. Helaas merken we dit niet en rijden zeker 50 kilometer door. Tot het moment dat we gaan tanken, dan worden we gewezen op de lekke band. Gelukkig kunnen we in het dorp zowel een nieuwe band als een Gomeria (bandenservice) vinden en zijn we met een uur weer op de weg. Je gaat wel anders rijden na dat moment. De natuurschoon tot aan San Pedro wordt meer en meer indrukwekkend. We klimmen met de auto tot 4995 meter hoogte. En slapen die nacht net over de Chileense grens op 4200 meter hoogte. We hebben die avond veel last van de hoogteziekte. Een zwaar hoofd en weinig zuurstof. We eten nauwelijks en zijn blij als we in slaap vallen. ’s Morgens is het erg koud, het dak van de auto ligt vol met rijp. Kachel op heet. We rijden nog om om een oud treinviaduct te zien en treffen daar een man in het midden van niets die vraagt om wat te eten en te drinken. Eigenlijk wil hij liever geld, maar dat geven we hem niet. Het blijft bij koekjes en een fles water. De ontdekkingstocht door de woestijn van Atacama is onbeschrijflijk mooi. Op de camping treffen we geheel onverwachts Maud en John die vorig jaar net als ons de Noordkaap rit hebben gereden. We wisten dat ze hier in Zuid Amerika waren, maar echt niet waar. De volgende dag maken we met z’n vieren een supertocht naar de Valle de la Luna (landschap bedekt met zout wat op de foto’s lijkt op sneeuw) en bezoeken nog een afgelegen plaats. De nodige foto’s levert dit op. Vandaag rijden we samen over het zoutmeer bij San Pedro en zwem ik in een laguna vol met zout water. Wederom een bijzondere ervaring. Nu rest ons nog de terugweg. Die gaan we morgen weer starten. Ook die belooft top te worden, jullie horen van ons!

TERUGREIS: Na drie heerlijke nachten in San Pedro de Atacama zijn we weer in de auto gesprongen om terug te rijden naar San Salvador de Jujuy. We namen de pas: “Paso Jama”, deze route is in zijn geheel geasfalteerd. Ook wel een keer lekker na al dat gehobbel en de lekke band op het onverharde wegdek. Langs de vulkanen klimmen we binnen de kortste keren weer richting een hoogte van zo’n 4500 meter. We stoppen bij een meer vol met flamingo’s en kunnen hier heel dichtbij komen. Als we terug bij de auto komen staat er een vos ons aan te staren. We rijden van het ene zoutmeer naar het andere. We waren gewaarschuwd dat de wachttijd bij deze grensovergang nog wel eens lang kon gaan duren. Er stond wel een rij met auto’s dat we aankwamen, maar wij hadden geluk en konden als eerste in de nieuwe rij starten met het halen van de stempels bij de vier loketten. Het enige echt georganiseerde aan de grensovergang is dat zowel Chili als Argentinië in hetzelfde gebouw zitten. Voor de rest lijkt het iedere keer weer alsof de beambten het werk voor het eerst doen, zo langzaam gaat het allemaal. Als we weer terug in de provincie Jujuy rijden zien we gelijk weer de ezeltjes langs de kant van de weg, zeer typerend voor hier. Op deze grote hoogte en in deze streek zie je ook veel lama’s. En dan stoppen we bij het vier na grootste zoutmeer van Zuid Amerika: Salinas Grandes. Met een gids gaan we het meer op en krijgen uitleg over de zoutwinning. Zowel voor mens als dier en voor de industrie wordt hier zout gewonnen door bakken uit te graven. In deze bakken, op dat moment weer gevuld met water, ontstaan in de loop der maanden weer zoutkristallen en zo groeit het zout weer aan. In de grote machinale bakken kon dit wel tot 18 maanden duren. Verder op het meer neemt de gids ons mee naar natuurlijke meertjes. Doordat het vulkanische gesteente het zonlicht absorbeert groeit het zout hier niet opnieuw aan (is wat we begrepen vanuit het Spaans). We plakken tussen de bedrijven door nog even de sticker van Sportcafe Niedorphal op het raam van het restaurant en maken hier een apart filmpje van voor Sandra en Mart. De route 52 verder door Argentinië is werkelijk adembenemend mooi. Zoveel afwisseling en zoveel kleuren gesteente, een echte aanrader! Het grootste spektakel is de door Unesco beschermde haarspeldbochten reeks. Nog nooit zoveel bochten gezien in mijn leven en zo een sterk verval van hoogte. We komen aan het einde van de weg uit in Purmamarca, een stadje omringt door onvoorstelbare kleuren gebergte. We rijden voor het eerst een stukje over de route 9 die we nog moeten fietsen. Buigen dan snel af naar rechts om nog een bezoek te brengen aan de Termas de Reyes. Hiervoor klimmen we nog wel dwars door het gebergte heen in de eerste versnelling. Het zwemmen is heerlijk in water van 40 graden en we mogen op het parkeerterrein blijven slapen. Wat hebben we toch een mazzel. We zijn nu weer terug in het hostel waar de fietsen gelukkig ook nog staan na deze 10 “vakantiedagen” met de auto. Morgen hervatten we onze reis richting de grens van Bolivia bij de plaatsjes La Quiaca (Argentinië) en Villazón (Bolivia) via route 9. We hebben de nodige coca snoepjes gekocht om de hoogteziekte wat te onderdrukken. We brengen weer verslag uit… al zal het steeds lastiger worden met het Internet.