S01E31 “Vaderdag”

Het is weer even wennen op de fiets. Of zal het het vele klimmen zijn. Majlits heeft weer heerlijk korter haar, dat was nodig na 10 maanden niet naar de kapper te zijn geweest. Scheelt drogen en warmte, zoals ze zelf zegt. We verlaten Jujuy en zitten al snel op route 9, die ons naar Bolivia zal leiden. Het belooft een prachtige route te worden, hebben we van verschillende mensen gehoord. We durven het een keer aan om empanada’s langs de kant van de weg te nemen. Ze worden op een hout gestookt pannetje met olie gebakken. Gelukkig goed heet. Ze vertellen daar dat in de aanloop naar de carnaval er verschillende feestdagen zijn. We begrijpen dat het vandaag zoiets als “vaderdag” is en zowel ik als een andere gast worden met meel ingesmeerd en met slingers versierd. Na het eten klimt het echt behoorlijk. We hadden al op de kaart gezien dat we snel hoogte zouden maken en dat klopt. Ik heb op de reis naar China geleerd om aan de vrachtwagens te hangen als die langzaam omhoog kruipen, we proberen dit samen ook een keer. Een klein stukje lukt, maar dan loopt zelfs de vrachtwagen warm en stopt. Wij klimmen zelf door en rusten later in het gras uit. Hoe hoger het wordt hoe meer rust we moeten pakken. De zuurstof wordt minder en minder en daardoor raken we vermoeid. Het laatste stuk naar Purmamarca gaat de weg richting Chili, daar waar we met de auto bij San Pedro vandaan kwamen en blijft klimmen. We komen de eerste dag helemaal stuk aan op de camping. Gelukkig is het op de camping gemoedelijk en met weinig overlast van geluid. We slapen die avond dan ook goed. De volgende dag genieten we volop van de vele kleuren die de bergen rondom het plaatsje hebben. We kopen een flesje gevuld met zand van alle kleuren. Het is wel oppassen geblazen op de route 9. Zowel de auto’s die hard rijden als de bussen en vrachtwagen scheren langs ons. Er is helaas geen zijstrook aan de weg. Af en toe gaat er luid een toeter af en rijden we maar snel het grind in aan de zijkant van de weg om in leven te blijven. We bezoeken in de middag Tilcara, één van de plaatsen op de route beschermt door Unesco. Ik val in het park al liggend op een bankje met m’n hoofd op Majlits haar schoot in slaap. We eten in de namiddag. Dit deden we de dag ervoor ook en dat bevalt goed. Tegen een uur of vijf kijken we of we wild kunnen staan, maar kunnen niet echt iets vinden. Als we bij een schitterende B&B komen, vragen we of er plek is. Het is helemaal vol en bijna stuurt de eigenaar ons weg. Maar als hij ziet dat we op de fiets zijn, een vrouw mee is en het al wat later is, biedt hij ons een lege kamer (zhw van een medewerker die er niet is) aan en verblijven we notabene gratis die nacht. We slapen heerlijk in een groot twee persoons bed. De volgende dag is het nog maar een klein stukje van zo’n 30 kilometer naar Humahuaca, wederom Unesco. Hier zetten we nog voordat de wind die rond 1300 uur volop uit het zuiden begint te waaien (dus eindelijk hebben we hier profijt van als we de berg op fietsen) de tent op bij de camping municipal. Nu nog op zoek naar Internet, het wordt moeilijker en moeilijker om berichten te plaatsen. We zitten op dit moment op 2975 meter hoogte en klimmen in drie dagen door naar de grens van Bolivia op zo’n 3600 meter hoogte. Hopelijk kunnen we hierna nog berichten plaatsen en anders tot over een tijdje……