S01E34 Te zwaar

Kapot gingen we op de route 21. Na de uitbundige carnaval in Tupiza, die we voor geen goud hadden willen missen, gaan we weer op onze fietsen vol goede moed richting Uyuni. Toen we net het dorp uit waren begon het al stevig te klimmen. Al gauw slaat de weg naar links af en komen we op de onverharde weg terecht. Majlits raakt in ademnood en geeft aan niet verder te willen. We stappen samen af en komen op adem. Daarna gaat het iets beter, de weg klimt iets minder steil. De meest mooie plaatjes kunnen we schieten hier. Zo ongerept hebben we het nog niet meegemaakt. Het is zo rustig hier, bijna geen verkeer. In het eerste dorpje wat we tegen komen kunnen we gelukkig ons drinken aanvullen. Op onze app I-overlander stonden weinig bruikbare tips. Niet eens het dorpje vlak voor de heftige klim stond daarin aangegeven, daar kon je tenminste nog wat eten en drinken kopen. En toen begon het, oneindig klimmen. Ruim 800 meter hebben we de fietsen omhoog geduwd. Dit is niet zomaar wat, ruim 4 uur stonden we aan de beklimming vast. Toen ik op de routeplanner keek naar het verdere verloop van de weg, werden we beiden niet blij. We zaten al op bijna 4000 meter en het ademhalen is daar niet zo heel gemakkelijk. In de verte hoorden we een auto aankomen. De auto’s hadden net zoveel moeite als wij met het beklimmen van de pas. We staken gelijktijdig onze duim omhoog en gelukkig stopte de pick-up en we mochten direct onze fietsen inladen. We hadden echt zo een geluk, de bestuurder moest naar zijn kampement van de wegwerkers. Dit bleek 13 kilometer voor de grotere plaats Atocha te liggen. We stapten met een glimlach uit zijn auto op het moment dat hij naar links zou afslaan, we stonden weer op asfalt na een helse rit. Aan de rechterkant hadden we een prachtig uitzicht op de mijn: Cerro Chorolque zo’n 5250 meter hoog. Omdat het nog niet helemaal donker was, besloten we door te fietsen naar Atocha. Het eerste stuk ging heerlijk naar beneden, daarna stuitten we op een omleiding. Onverhard bracht de weg ons tot in de rivierbedding. Waar nu heen, het schermerde al aardig. Eerst maar naar de overkant. Fietsen weer voor ons uit duwend. Ook aan de overkant van de rivier was geen weg. De fietsen even op de standaard en om ons heen kijken wat nu te doen. Gelukkig liep er een spoorlijn, maar wel 2 meter hoger dan daar waar we stonden. Samen kregen we fiets per fiets boven en konden via de spoorlijn het dorp bereiken. In het pikke donker kwamen we aan. Achteraf bleek dat in het hele dorp de stroom was uitgevallen. Je bent dan echt even de weg kwijt. We krijgen wel goeie tips, het spoor midden in het dorp oversteken en richting het plein. Ook hier wordt nog druk carnaval gevierd en wij moeten ons hoofd erbij houden om een plek te vinden om te slapen die nacht. Uiteindelijk vinden we een “hospedaje” waar ze voor ons nog plek hebben. Als we de fietsen voor onze accommodatie parkeren begint het volop te regenen. Wat hebben we toch weer een geluk. We trakteren onszelf op een biertje. We slapen goed, maar ik word met een ijzeren nek wakker. Kan mij nauwelijks meer bewegen. Gelukkig heeft Majlits in de medicijntas nog een paar pillen. In de middag willen we nog een tour boeken naar de mijn. Eerst krijgen we een absurde prijs door, en later een mooie aanbieding. Helaas begrijpen we van de tijden en afspraken hier nog niet veel, als we om drie uur terug komen – zoals wij dachten te hebben afgesproken – is onze “taxi” er al vandoor. Heeft waarschijnlijk al vol gezeten met lokale mensen. In de namiddag overwegen we de trein, maar die gaat in de nacht, en boeken we kaartjes voor de bus. De weg naar Uyuni is al slecht en door de vele regenval wordt deze ons afgeraden met de fiets te nemen. Wat hebben wij een heerlijke busrit, de weg is inderdaad niet te fietsen. Heel veel stukken zand en oversteken door rivieren, waarbij zelfs een 4×4 nog op zijn kant ligt. We komen veilig aan in Uyuni op deze manier en verblijven in een heerlijk hotelletje met een prachtig uitzicht op de ondergaande zon. Morgen eerst het treinkerkhof bezoeken per fiets en overmorgen op naar het grootste zoutmeer op aarde.