S01E35

Loodzware kilometers op grote hoogte hebben we gemaakt de afgelopen dagen. We vertrekken na een heerlijk ontbijt uit Uyuni en komen al gauw op de geasfalteerde route 5 terecht. De weg zie je al van ver klimmen. We hebben het geluk dat het niet al te druk is en kunnen de hele weg gebruiken om al zigzaggend naar boven te klimmen. Vooral in de bochten, maar later ook op grotere hoogte wordt het te steil om te fietsen en duwen we de fietsen met moeite naar boven. Dit mede vanwege het gebrek aan zuurstof. Het laatste stuk heb ik Majlits letterlijk op sleeptouw. We gebruiken onze waslijn tussen de fietsen in, waarmee ik Majlits wat help met de top bereiken. We bereiken het hoogste punt van onze reis tot nu toe van 4.220 meter. Dan start de afdaling en zien we tussen de gekleurde bergen het voormalig mijndorpje Pulacayo liggen. Als we de ene persoon vragen dan is er wel gelegenheid tot overnachten en de ander zegt van niet. We maken, na het betalen van de entree (2,73 euro voor ons beiden), eerst maar eens wat foto’s van het spektakel aan treinen wat nog is achtergebleven nadat de mijn definitief is gesloten. Als we in het winkeltje aan het einde van de straat van het dorp een poging doen om toch iets te slapen te vinden, worden we door een lokale bewoner naar een verlaten huisje gebracht. Hij vertelt ons dat deze huisjes (van leem) stammen uit circa 1890. De deur gaat van het slot en we mogen hier overnachten. We zetten de binnentent op met onze eigen matrassen en slaapzakken en dan kan je eigenlijk overal slapen. Om 16.00 uur doen we even een tukje om bij te komen en worden we midden in ons slaap opgeschrikt door een plaatselijk vrouwtje, we proberen uit te leggen dat we hier mogen slapen. De vrouw roept vervolgens: Aqui? Por que? (Hier? Waarom?) We wijzen naar onze fietsen en dan is het goed. Hasta mañana (Tot morgen) Het is die nacht helemaal niet koud. Dat lemenhuisje blijkt nog goed geïsoleerd. We hebben het geluk dat in het winkeltje ook maaltijden worden geserveerd, we eten daar de avond en ochtend heerlijk. We vragen ons af wat het zakje met water boven de deur voorstelt. De eigenaresse vertelt ons dat dit de muggen (of wespen) verjaagd. Thuis ook maar eens proberen ;). De volgende ochtend zijn we alweer vroeg op pad, de weg daalt stevig en klimt af en toe. Daarna fietsen we een hele tijd over de hoogvlakte. We passeren de vele velden, waar op grote hoogte quinoa (glutenvrije graanvervanger) wordt verbouwd. Ook storen we nog een vrijend stel lama’s. We maken nog een grote bocht om ze heen, maar ze besluiten toch hun vrijpartij even uit te stellen. De route 5 wordt weer bijna net zo kleurrijk als route 9 door Argentinië. Je blijft hier foto’s van maken. Rond de klok van 14:00 uur komen we na 66 kilometer aan in Tica Tica. We eten bij de bushalte, waar in de regel een restaurantje is en ook in dit geval. Eigenlijk zouden we blijven, maar de alojemienta (pension) geeft niet thuis. Helaas gaan we door en begint de weg zo oneindig lang en steil te klimmen, dat we de handdoek voor het verdere traject naar Potosi in de ring gooien. Zuurstofgebrek blijft de grootste bottleneck. Majlits houdt met een glimlach een bus aan en deze neemt ons ook nog mee. Alle passagiers wachten geduldig tot al onze spullen in de bus zijn ingeladen. We stappen midden in Potosi uit en zijn onder de indruk van alle straten die steil omhoog gaan. Lopen is al moeilijk hier, laat staan fietsen. Daarbij komt ook nog eens dat de stad op 4.100 meter ligt. We genieten in de avond van alle lichtjes van de stad die golvend tegen de bergen opgebouwd is. We kopen net voor sluitingstijd tickets voor een tour naar de zilvermijn in Potosi waar 7.000 mensen werkzaam zijn. Dit waanzinnige verslag volgt gauw.