Potosi

Zelfs die nacht ervoor had ik er van wakker gelegen. Ben wel avontuurlijk, maar in het nauw en in het donker met het nodige stof, daar zag ik toch wel een beetje tegen op. Majlits niet. Op naar de zilvermijn! Onze gids had er zin in en snoepte bij de uitleg wat de mijnwerkers allemaal tot zich namen, gretig van de cocabladeren. Hij vertelde dat het eten van de bladeren de honger tot wel 8 uur uitstelt. Je kan de bladeren mengen met een stukje zoete of zoute pasta. Die liggen ook in de schaal. En als de mijnwerker even op adem moet komen, neemt hij een peuk 😉 Wij kopen als geschenk: cocabladeren, een fles sap en een klein flesje alcohol van 96%. Het busje waar we mee op pad gaan, wordt verderop in de stad vol geladen met nog een aantal toeristen en nog een gids. Wij hebben met onze eigen gids, een privé tour. Als we bij de mijn aankomen, wordt er druk vergaderd onder de mijnwerkers. Wij kijken even toe en genieten van het uitzicht over de stad Potosí. De gids vertelt dat er zo’n 7.000 mijnwerkers actief zijn in ploegendiensten. Ze verdienen 100 Bs per dag = 14 euro. Voor de ingang van de mijn, staat een aantal mijnwerkers druk op cocabladeren te kauwen. Hun wangen bollen van de hoeveelheid bladeren. We treffen na zo’n 300 meter de mijn inlopen een harde werker aan van net 16 jaar oud. Vreselijk vooruitzicht voor zo’n jongen, de gids vertelt namelijk dat de gemiddelde mijnwerker het maar zo’n 30 jaar volhoudt en dan grote kans maakt te sterven aan kanker. Verderop in de mijn zakken wij met onze gids af naar een gangenstelsel “een verdieping” lager. Daar spatten de mineralen werkelijk de mijn uit. Alle kleuren kom je tegen; van bruin, geel, blauw tot zwart. We mogen een aantal stenen en mineralen meenemen. In de tussentijd heeft de gids onze cocabladeren en de sap meegegeven aan mijnwerkers die we onderweg tegenkomen. De alcohol gebruikt hij later om te mixen met cola. We zitten bij “Tio” (oom) om hem een offer te brengen. De gids giet eerst wat over de linker knie van Tio, daarna over zijn rechter knie en nog wat over een grote penis die fier vooruit steekt. Met een spreuk die neerkomt op: veilig werken in de mijn; meer zilver vinden en veel vruchtbaarheid. We herhalen het offer zeker een keer of vier en we voelen de alcohol aardig door ons lijf. Het was een indrukwekkende ondergrondse reis.
Als we weer in de stad zijn, stillen we onze trek met een soepje in de “mercado”. Iedereen zit hier heerlijk te eten of koopt zijn groenten, fruit, vlees, kruiden of wat er ook maar gegeten kan worden. Na het eten lopen we door het oude centrum van de stad. Ook de stad is indrukwekkend. Fantastische koloniale huizen, veel oude kerken, weggetjes die bijna 45 graden steil zijn en vrolijke gekleurde bloemen in de vele parken. In de avond gaan we poolen, Majlits kijkt zo triomfantelijk want daar staat ze al 2-0 voor en wint uiteindelijk met 3-1.
Woensdag 8 maart hadden we afgesproken met een taxi chauffeur dat hij ons zou komen halen om 10.00 uur. Wij stonden na het ontbijt netjes te wachten, maar helaas of achteraf gelukkig kwam hij niet opdagen. We hadden een scherpe prijs van 40 Bs = 5,50 euro per uur afgesproken, waarschijnlijk toch iets te scherp. Als we aan een andere taxichauffeur vragen of hij wil rijden naar de thermale baden in Miraflores wijst hij ons op de mini-busjes die voor 6 Bs = 0,82 euro per persoon die kant op rijden. Zo lief weer van die Bolivianen. We zijn binnen no time in het dorpje en kijken onze ogen uit. Het hete water komt in een continue stroom de berg afgestroomd. Als ik even voel hoe heet het water is, verbrand ik bijna mijn hand. Je kan er eieren in koken. Het dorp heeft wel 6 zwembaden verdeeld over verschillende complexen. Wij kiezen ervoor om net buiten het dorp een duik in het water te nemen. De allerheetste tot nu toe. Om het bad wordt druk de was gedaan. Ik voel mij wel een beetje opgelaten, dat wij lekker relaxed aan het zwemmen zijn. Toch worden wij niet vreemd aangekeken, ze bemoeien zich niet met je. We hebben heerlijk genoten. Morgen nog een dagje Potosí en overmorgen is het plan om de laatste etappe per fiets naar Sucre te starten.