Start deel 2b

Het voelt gelijk weer als vanouds hier in Bolivia, lekker buiten zijn en op straat eten. We zijn door het tijdsverschil vroeg wakker, maar zo hebben we wat aan de dag. We gaan de stad Santa Cruz bekijken. Door de hele stad heen staan exotische fruitbomen, waarvan wij de meesten niet thuis kunnen brengen. Soms lijken het appels, maar dat kan niet want ze zijn wel 20 cm doorsnede. Zulke grote appels heb ik nog nooit gezien. Al gauw lopen we op het centrale plein, echt de moeite waard! Daar worden we aangesproken door twee studenten. Eerst zijn we wat wantrouwend, maar als ze uitleggen dat het voor hun Engelse les is, kunnen ze hun vragen aan ons stellen. Eerst is Majlits aan de beurt en later word ik geïnterviewd. Majlits had al weken zin om zo gauw als dat we waren geland, naar de kapper te gaan. Lekker kort vertelt ze de kapper en wijst op een plaatje op haar telefoon. Precies zo wordt het geknipt voor 3 euro. Op de markt vinden we een schoenmaker, die de zolen van de sandalen van Majlits met de nodige lijm weer vastplakt. Dat loopt een stuk beter. Na een hele dag door de stad zijn we blij weer terug in ons kleurrijke hotel te zijn. Super luxe, helaas geen warme douche. De volgende ochtend vragen we aan de receptie van het hotel of er een busje naar de rand van de stad rijdt, vanaf daar willen we gaan liften. Dit blijkt het geval, vlakbij achter de busterminal rijden kleine busjes de stad uit. Het eerste traject is 24 kilometer en we doorkruisen nog een laatste maal Santa Cruz. Met een aansluitend busje kunnen we nog door naar La Angostura. Bij de tolpoortjes lukt het het beste om een lift te vinden, ook dit keer gaat het weer vlot. We zitten bij mensen in de auto die maar niet begrijpen willen dat we op deze manier reizen en het verhaal van het fietsen geloven ze al helemaal niet. Wel stoppen ze de auto af en toe even om ons een foto te laten maken. We worden door hen afgezet in Samaipata. Dit kleine dorp bruist van de toeristen en wij genieten mee. We moeten weer een heel stuk teruglopen naar de grote weg om een volgende lift te kunnen krijgen. Dit wordt voor het eerst een vrachtwagen, waarbij wij helemaal achterin plaats kunnen nemen op pallets met tegels. Schitterend uitzicht maar wel vol in de zon, we smeren ons goed in. De chauffeur stopt zo nu en dan voor het nuttigen van een meloen of even wat eten en drinken. Als route 7 in route 5 verandert mogen we gelukkig van de chauffeur in zijn cabine plaatsnemen. De weg verandert in een stofbende, geen asfalt meer te bekennen. Hierdoor zitten we nog zeker 4 uur in het donker voorin de vrachtwagen voordat we Aiquile bereiken. Majlits vermaakt zich echter uitstekend met Milo, een kitten van ongeveer 6 weken oud. In Aiquile nemen wij rond de klok van 22.00 uur een kamer in een alojemento (hostel) om bij te komen van het reizen die dag. In de ochtend bezoeken we de mercado voor wat brood en kopen we wat specerijen in en pakken we een busje voor de laatste 150 kilometer naar Sucre. EN NU KOMT HET: als we net onze lunch op hebben en we 1 seconde op de stoep zoekende zijn naar een taxi, zien we een auto keren en herkennen we de bestuurder en de dame ernaast. Dit is de eigenaresse van het hostel waar de fietsen staan met haar zoon. Toeval bestaat niet zo in een miljoenenstad. Door stakende minibusjes die overal de weg blokkeren duurt het even voordat we bij het hostel zijn, maar dat vinden we helemaal niet erg. In de namiddag doen we even een dutje. Dan is het zover, we melden ons bij de baas van het hostel om onze fietsen op te gaan halen. De vrouw des huizes loopt met ons mee naar de boekhandel en daar treffen we de fietsen nog precies zo aan als dat wij ze 7 maanden geleden hebben gestald. We zijn super blij, we kunnen de fietsreis hervatten.