S02E02 Death Road

Drie dagen in een voor Boliviaanse begrippen zeer luxe (privé) onderkomen heeft Majlits goed gedaan. Wat een wereldstad is La Paz, dat wisten we nog van afgelopen maart toen we hier ook waren (ivm de terugreis vanuit Lima). Wederom betovert de stad ons, het chaotische verkeer over de weg en de steeds meer bijkomende kabelbanen door de lucht. ’s Avonds hebben wij vanaf het 600 meter hoger gelegen El Alto een prachtig uitzicht over de stad. We bezoeken deze keer ook de heksenmarkt, waar je allerlei merkwaardige geneeskrachtige zaken kan kopen. Tenminste als de dame van de winkel niet slaapt. Ons favoriete drankje is vers geperste jus, dat wordt lachend voor je gemaakt terwijl je wacht. We hebben besloten om een taxi te regelen om de pas La Cumbre op te komen die 4650 meter hoog is. Anders zouden we zo’n 30 kilometer lang door de uitlaatgassen van het vele verkeer de stad uit moeten klimmen en daar vervolgens overnachten in de tent in de kou. We worden bovenop de pas afgezet, wat een heerlijkheid. Daar staan nog veel meer toeristen die een dagje Death Road hebben geboekt. Wij gaan met al onze bepakking de afdaling beleven. Het begint al spectaculair, maar dan rijden we nog over asfalt. Na zo’n 30 kilometer met hoge snelheid naar beneden, moeten we rechts letterlijk de berm in. Daar start de onverharde ruige Death Road die onze adem doet stokken over wederom zo’n 30 kilometer tot in Yolosa. We fietsen in het begin nog door de wolken, maar die dag trekt het helemaal open en komt de zon erbij. We hebben wederom geluk met het weer. We komen in een hele andere wereld terecht, tropisch! De bananenplanten voeren de boventoon. Daarnaast heel veel vlinders en Majlits slaakt een hoge kreet als ze de eerste dode slang aan de kant van de weg ziet liggen. In het gehucht Yolosa eten we een heerlijke pizza en mogen we bij het zwembad kamperen. Het regent die nacht en ochtend hard, uiteindelijk komt het de tent binnen. We pakken alles in en gaan met onze regenjassen aan wat ontbijten. Gelukkig klaart het rond de klok van 10.00 uur op en kunnen we die dag toch nog gaan fietsen. Het wordt een lange lange dag en niet zoals gedacht gemakkelijk langs de rivier naar beneden. Bij het aanleggen van de weg hebben ze gedacht dat af een toe een klim van een paar 100 meter omhoog best kan. Wij zien af. Daarnaast worden we volop gestoken, we hebben nog geen DEET gekocht. We denken eerst nog te gaan kamperen, maar bij een poging tot het opzetten van de tent word ik lek gestoken. Ik wil graag verder, maar Majlits zit eigenlijk stuk. We gebruiken weer het touw om de laatste stijgingen te trotseren en uiteindelijk rond de klok van 18:00 uur in Caranavi aan te komen. Het eerste de beste alojamiento is voor ons, alleen laat dat beste maar weg. We slapen wel binnen zonder muggen gelukkig. Gedurende de volgende rustdag bekijken we de kaart nog eens goed en lijkt het ons een goed idee om de plannen te wijzigen. We gaan morgen richting Guanay in plaats van route 3 te volgen. Daar gaat zeer hoogst waarschijnlijk een boot richting de Boliviaanse provincie Pando. Binnenkort weer meer avonturen!