S02E03

We fietsen een loodzware route van “slechts” een kleine 80 kilometer in twee etappes vanaf Caranavi naar Trapichiponte en dan naar Guanay. Ik geloof niet meer in stroomafwaarts fietsen. Dat zou gemakkelijker moeten zijn, maar niet in Bolivia. We kunnen gelukkig wel terugkijken op een geslaagde rustdag in Caranavi, we hangen heerlijk rond en kijken ontspannen een potje voetbal. Twee lokale clubs moesten deze zondag tegen elkaar en er werd hard gestreden. Als we maandag de 13e november aan de eerste etappe beginnen vallen we na een kilometer of 5 met onze neuzen in de boter, heerlijke verse Jugo’s (sapjes) te koop. Ik neem kokosnoot en Majlits maracuja. Even verder gaat het voor mij mis, mijn banden zijn wat rond aan de zijkanten en dat is op kiezels en een hellende zijkant van de weg niet handig. Ik val zo de greppel in en land met mijn handen en knie op de grond. Alleen mijn knie ligt open en Majlits is er als de kippen bij om het te ontsmetten. Gelukkig verder aan de fiets nauwelijks schade, behalve dat mijn kettingkast aan loopt. Dat is zo weer gemaakt! Zolang er geen auto aan komt scheuren is alles groen, maar o wee als er verkeer komt. Het stof vliegt je niet alleen om de oren, maar alles gaat overal in en op zitten. Gelukkig hebben we de “buff”, een monddoek, anders zouden we geen adem meer kunnen halen. Ik kreeg deze ooit voor mijn verjaardag en dacht toen nog “wat moet ik met een sjaaltje?”, maar nu een onmisbaar item. We kamperen die avond op de meest bijzondere plek tot nu toe, aan de overkant van de rivier bereiken we via een touwbrug, Trapichiponte. We slapen daar net achter het doel van het sportterrein (niet echt een handige plek, maar om 22:00 uur stopt het voetbal gelukkig). We zijn een echte attractie. Alle kinderen van het dorp hangen rond ons en zitten voortdurend in onze tent. Ze plukken voor Majlits de prachtigste bloemen en willen graag met ons voetballen, maar wij hebben geen bal. De volgende morgen wiebelen we weer terug over de brug, met mijn hoogtevrees een hele tour. De weg blijft maar stijgen en zo nu en dan dalen is onze beleving. Daarnaast wordt het meer zand dan rotsachtig. Met het verkeer is het bijna ondoenlijk om te fietsen, zoveel stof. Je ziet het ook goed hoe stoffig het is aan de bomen en planten net naast de weg. Die zien helemaal grijs en zo eindigen wij, onze fietsen en de bagage ook. Het laatste stuk is zo zwaar dat Majlits besluit te gaan liften. De auto die stopt heeft plek voor 1 passagier met bagage, gelukkig heb ik nog genoeg energie om de laatste kilometers al klimmend en dalend en stof happend op de fiets af te leggen. De temperatuur stijgt tot ver boven de 30 graden. Maar ik haal het en we treffen elkaar weer in Guanay. Majlits is ontdaan over dat zij heeft gelift en ik moest fietsen, ik stel haar gerust dat het niets uit maakt. Het was een goede oplossing zo. We zijn gelukkig nu weer samen. Met de “tuk tuk” keken we in de namiddag al even in de haven. We hebben boten zien liggen en werden verzocht ons morgen om 8:00 uur te melden. Of er daadwerkelijk een boot gaat richting Rurrenabaque blijft nog even een avontuur.