S02E06 Drielandenpunt
De laatste stad in Bolivia – Cobija is niet heel kleurrijk. Na lang zoeken vonden we in een hotel een mogelijkheid om onze was te laten doen. Omdat het zo vochtig is de laatste paar dagen werd al gewaarschuwd dat het drogen wel even zou duren. Als we de volgende dag om 9:00 uur bij hem komen is de was nog altijd niet gedroogd. Tijdens het wachten gaan we bij ons favoriete tentje lekker ontbijten, met vruchtensapjes en milkshakes. Rond half elf komt, naar achteraf blijkt, zijn moeder de was brengen. Heerlijk ruikt het weer, alleen mijn sokken en pet moeten nog even verder drogen op de fiets. De grens over is een aparte ervaring, nog nooit was deze zo open. Voor we het wisten reden we al in Brazilië. Even vragen waar we nu de uitreisstempel van Bolivia moesten halen, hiervoor werden we terug gestuurd. Waren we toch zo doorgereden en we waren niet de enige. De taxibrommers doen niet anders, even shoppen bij de buren. Als we dan ook het stempel in Brazilië in ons paspoort hebben staan is het tijd om geld te wisselen. Als we hiernaar vragen worden we terugverwezen naar Bolivia, hier in Brazilië doen ze daar niet aan. Dat is even balen, want de weg gaat nogal stevig op en neer en dat is met de fiets in de bloedhitte niet echt leuk. Ik besluit dan om een brommertaxi te nemen. Hij weet maar al te goed de weg en wacht op mij als ik het geld ga wisselen. De koers is subliem, krijg nog meer gewisseld dan op mijn app op de telefoon staat vermeld. Helemaal prima. Als ik terugkom bij Majlits herkent ze mij niet met de helm op. Ik ga nog even samen met mijn amigo op de foto. We eten vervolgens heerlijk Braziliaans, de sfeer is goed en we voelen ons thuis. Best wel een top land. Als we na 5 kilometer een soort resort tegenkomen, vragen we om te kamperen. Het kamperen wordt afgeraden, want er vallen zo nu en dan kastanjes (verpakt in soort kokosnoot formaat) uit de boom en dan is niet best voor je tent. We besluiten om een hut te nemen. Hierin staat een koelkast, liggen zachte handdoeken en we hebben zelfs airco op de kamer. Wat een luxe! We chillen die dag heerlijk en eten in de avond na lange tijd weer eens een broodje kaas, wat is dat een traktatie. De volgende morgen zien we in de tuin aapjes heen en weer springen. Als een man ons vervolgens ook nog wijst op twee kaaimannen in de vijver achter in de tuin, lijkt het alsof we in een dierentuin terecht zijn gekomen. Die dag is het heerlijk bewolkt, als de zon namelijk schijnt is de gevoelstemperatuur zo’n 41 graden. Gaandeweg begint het zelfs te regenen, voor de ergste bui schuilen we, maar de motregen is heerlijk verkoelend. Dat was de vorige etappe in Patagonië wel anders, dan vroren je handen van je lijf en werd je helemaal koud en ziek. Het landschap blijft heuvelen. Bijna precies op de helft van de 110 kilometer door Brazilië vinden we een mooie plek om te slapen. We zetten de binnentent op in een soort feestaccommodatie. Die nacht komt er ook nog een 4×4 met mensen erin, die besluit ook daar de rest van de nacht door te brengen. De volgende dag blijft de weg heuvelen, maar omdat we zo lekker op tijd zijn weggereden hebben we de resterende kilometers al rond het middaguur afgelegd. Hier in Assis Brasil vinden we ook weer een knap onderkomen met de volgende dag ontbijt. Dit plaatsje in eigenlijk niemandsland ligt aan de rivier met de steilste weg ooit gezien er naar toe. We zijn namelijk de grenspost van Brazilië al voorbij en moeten nog over de rivier om in Peru te komen. Plots ontdek ik dat mijn telefoon aan de achterzijde is opgezwollen, hij gaat vervolgens ook niet meer aan. Ik raak in paniek, dit is mijn alles – camera – film – navigatie – bankzaken etc. Gelukkig weet een jongen in een reparatieshop in het dorp hem weer leven in te blazen en adviseert in Cuzco een nieuwe batterij te kopen. Pas de volgende ochtend ontdekken we bij het uitstempelen dat het een uur vroeger is. Het scheelt nu weer 6 uur met Nederland. Het Portugees was voor ons onverstaanbaar, we raadden maar wat ze bedoelden als ze vaak honderduit tegen ons praatten, gelukkig kunnen we ons met ons kleine beetje Spaans weer verstaanbaar maken en de mensen veelal begrijpen in Peru. Bij de douanepost van Peru treffen we een hele aardige beambte, na even aarzelen stempelt hij 120 dagen in ons paspoort. Die zullen we bijna allemaal nodig hebben om dit immense land per fiets te kunnen doorkruizen. Wij zijn super blij!
0 reacties