S02E14 Adembenemend

In Huánuco is het feest van 24 december tot en met 19 januari. Allemaal in het teken van kindeke Jezus. Kleurrijke optochten trekken met luide muziek door de straten. Op 10 januari slaat de stemming in de stad om. We zijn de stad aan het verkennen en opeens drommen mensen samen en wordt de sfeer grimmig. Als we op de Plaza de Armas aankomen bij onze favoriete coffee bar is het rolluik naar beneden en kunnen we alleen door een kleine stalen deur naar binnen. Ze hebben dit gesloten uit voorzorgsmaatregel tegen de demonstranten. Ze demonstreren deze keer tegen de komst van de Paus. Ze vinden dat de regering te veel geld uittrekt voor dit bezoek. Het is van dichtbij heftig om mee te maken. Op 11 januari hebben we een taxi geboekt naar La Union, dit omdat we anders over een overharde weg 3 passen van meer dan 4.000 meter zouden moeten oversteken. Als we netjes om 3.00 uur in de ochtend klaar staan voor vertrek, komt er maar geen taxi. Uiteindelijk bellen we naar het agentschap waar we de kaartjes hebben gekocht, maar daar weten ze van niks. Later blijkt dat we naar La Union hadden gebeld. Ik stap maar in een motor taxi en ga polshoogte nemen bij het agentschap in Huánuco. Als ik daar aankom is deze gesloten. Mooi is dat. Ik laat mijn kaartjes zien aan een aantal andere taxi chauffeurs op straat in de hoop dat iemand ons wil meenemen. Als er dan plotseling een taxi aankomt met een imperial op zijn dak, is die van mij. Ik laat ook hem mijn kaartjes zien en het is duidelijk, hij is van een ander agentschap. Ik denk, als we eerst maar in de taxi zitten en de fietsen mee, de rest zien we wel weer. Het is een wilde rit door het donker. Als we in La Union aankomen, geeft de taxi chauffeur aan om de politie in te schakelen om ons geld bij het andere agentschap terug te vorderen. Hij legt het verhaal uit aan de lokale verkeersregelaar en deze begeleidt ons naar het politiebureau. Nadat we even hebben gewacht op de commandant stappen we met twee agenten in de auto. Bij het agentschap zijn ze niet echt blij dat wij de politie hebben ingeschakeld, maar na lang bellen en ouwe hoeren krijgen we toch ons geld terug. Goeie tip om het op deze manier te doen! De verkeersregelaar brengt ons in het dorp naar de bus richting Huaraz. De rit sluit prachtig aan en in de namiddag zijn we in de grote stad. We gaan de stad in en boeken voor de dag erop een tour naar het meer 69 in het nationale park Huascaran. We merken op dat de hoedjes van de vrouwen hier in deze streek weer helemaal anders zijn, veel langgerekter. We komen eerst een dagje bij van de avonturen in de taxi en bus en gaan die dag erna om 5.00 uur op pad richting het meer. Het wordt een zware lange dag wandelen. De stukken die we moeten klimmen om op ruim 4.600 meter hoogte te komen zijn steil en daardoor zwaar. We kletsen onderweg heel wat af met Steef en Alex, een stel uit Nederland. Alex komt uit Peru en gaat zijn vriend Steef voorstellen aan zijn moeder en zussen. Een soort all you need is love, maar dan live. Het meer is adembenemend mooi! We treffen het met het weer, een klein buitje als we er zijn, maar meer ook niet. Het kan harder regenen merken we de volgende dag. De straten vullen zich tot boven aan de stoeprand met water. Een duidelijk teken dat we daadwerkelijk midden in het regenseizoen aan het fietsen zijn en we tot nu toe steeds geluk hebben gehad met het weer onderweg. We ontmoeten Zhu Zhi Wen, de eerste collega fietser deze reis. Hij leest onderweg boeken en kijkt TV. Wij vinden het zonder die afleidingen al lastig om alle kuilen in het asfalt te ontwijken – hoe doet hij dat?? De vallei die vanaf Huaraz helemaal tot de kust loopt blijkt meer dan prachtig te zijn. We kijken uit op 30 toppen hoger dan 6.000 meter en we poseren met in de achtergrond de hoogste berg van Peru – Huascarán Sur – met een top van 6.768 meter hoogte. We slapen die avond in Caraz in een prachtig nieuw hostal met heerlijk eten. Het stuk na Caraz is één van de mooiste van onze reis tot nu toe. De bergketens Cordillera Blanco en Negra komen tot op zo’n 15 meter bij elkaar, gescheiden door de wild kolkende rivier. Een weg hier was alleen mogelijk doordat er 34 tunnels zijn aangelegd. Het ene uitzicht nog spectaculairder dan het andere en de tunnels soms wel 500 meter lang in het pikkedonker. Als uitsmijter kruipt Majlits over het asfalt naast de grootste Tarantula die we tot nu toe hebben gezien. Als de tunnels achterwege zijn, verandert het landschap snel in allerlei kleurrijk gebergte. De temperatuur loopt snel op en we merken dat de woestijn aan de kust nabij begint te komen. We komen in het dorp aan waar we willen overnachten, een simpel hostel heeft plek voor ons. Als we zijn geïnstalleerd op onze kamer bemerken we dat we 1,5 kilometer te vroeg zijn gestopt. Dit is een heel ander dorp, stond niet op de kaart 😉 We eten een heerlijk menu, met als drankje het bekende maïssapje – chicha morada – en een super mooi uitzicht het dal in! De volgende dag vervolgen we onze rit door de meest mooi gekleurde bergen. Het aantal tunnels loopt nog op en we hebben voor het eerst ook tegenliggers, oppassen geblazen dus. Vlak langs de weg praten we nog even met een mijnwerker. Ze hebben daar een tunnel gegraven van 100 meter en winnen houtskool. De mijnwerker wordt naar ons idee nooit meer schoon, zo zwart is hij. Hoe dichter we met de vallei bij de zee komen hoe harder het in de middag gaat waaien. We staan bijna stil van de harde tegenwind. Die dag erna zetten we dan ook de wekker om 5.00 uur en vertrekken om half zes als het net een beetje licht begint te worden, dit om de wind voor te zijn. Echt in de middle of nowhere horen we in de verte door de speaker schallen, ijs en fruit te koop! Komt dat even goed uit, daar hebben we zo in de warmte echt trek in. De ijsjes van vers fruit proeven we voor het eerst, maar zijn echt super lekker. De verpakte ijsjes die we ook van hen kochten, kunnen daar niet aan tippen. Het laatste stuk weg steekt een heel eind af en komt uit op route 1 – de Pan American Highway. Nu is het echt woestijn, overal zand. Deze associatie heb je niet gelijk als je denkt naar de zee te fietsen. Het valt ons mee met de hitte en we komen die middag aan in Chao. Die dag erna fietsen we de laatste kilometers op de Highway naar Trujillo. Als we bijna in de stad zijn worden we door een politie escorte bijna van de weg gereden. Allemaal drukte vanwege de Paus die hier morgen op bezoek komt. We slapen hier een paar nachten in een AirBnB en reizen dan per bus 425 kilometer verder naar het noorden naar de stad Piura om de Pan American Highway te vermijden.