S02E18 Warme stalling

Op 23 februari, de dag nadat we terug zijn van de Galapagos, gaan we weer verder op weg naar het noorden. Dit laatste traject zal ons in Quito brengen, waar we een plek hebben om onze fietsen te stallen. De weg vanuit Guayaquil blijft druk en we dragen onze gele vestjes om goed op te vallen. Het is bijzonder om te zien hoe de bussen letterlijk worden aangevallen, door in dit geval mannen, om allerlei etenswaar en drinken te verkopen. Wat een job heb je dan… Het gebied waar we doorheen fietsen is helemaal vlak en heel waterrijk. Nu heeft het de afgelopen dagen enorm veel geregend en is het overal waar je kijkt nat. Ze verkopen hier langs de weg verse krab, levend bijeen gebonden in pakketjes. Wij hebben geluk met het weer, de ochtenden zijn droog en zonnig en dan loopt de temperatuur al gauw op naar ver boven de 30 graden. In de middag verschijnen er vaak wat wolken, maar het blijft meestal droog op een buitje na. Dat is met deze temperaturen helemaal niet erg. We komen op deze route de eerste vakantiefietsers tegen, zij zijn vanuit hun woonplaats in Colombia gestart en waarschuwen ons voor de steile bergen die ons te wachten staan. Op dat moment is van bergen nog geen sprake, het is zo vlak als in Nederland. Maar als we nog een aantal kilometer doorfietsen doemt daar de Andes weer op. We komen een prachtige camping tegen met zwembad, het is die dag warm en wat is er dan heerlijker om even te zwemmen. We blijven twee dagen op deze camping. Als we daarna weer doorgaan ligt er zelfs een fietspad langs de weg. Het is grappig om te zien hoe deze uiteindelijk na een paar kilometer in het niks eindigt. Als we de bergen in fietsen komen we een dame tegen die zelf alcohol stookt. We krijgen een klein glaasje om te proeven, Majlits schrikt van de sterkte van het drankje. We kopen wel een flesje drank, het smaakt heerlijk door de jus! Hoe hoger we komen die dag, we klimmen naar 1.600 meter, hoe meer wolken er komen. Een motorrijder stopt en we kletsen over wat we beiden allemaal meemaken zo onderweg. Hij komt uit Australië en is al meer dan een jaar aan het toeren. Hij had nu een dame uit Frankrijk mee achterop tot in Colombia. Bij toeval bleek dat hij één van onze fietsvrienden van vorig jaar kent, Russel op zijn crocs en met gitaar. Zo klein is dus de wereld. Onze eerste stop in de bergen is bij een familie die cabañas verhuurd, wij mogen daar kamperen. Die avond eten we een heerlijke forel bij hen aan tafel. Majlits laat op de telefoon even zien waar wij in Nederland wonen. Die dag erna liften we, de weg gaat zo steil omhoog dat fietsen meer lopen wordt net als gister overigens. Uiteindelijk komt de bus en we mogen de fietsen inladen. Ondanks dat dit even duurt hoor of zie je niemand geïrriteerd raken. Dit zou in Nederland wel anders zijn. Het is echt niet voor te stellen wat er met de temperatuur gebeurt over een afstand van zo’n 60 kilometer en 4.000 hoogte meters. Van de 30 graden een dag terug is niks meer over dan een graad of 5. We hebben nu alles weer aan op de fiets en zelfs ons regenpak tegen de wind hebben we nodig om warm te blijven. De route naar Quilotoa (krater gevuld met water) is prachtig, eindelijk is de weg rustig. We hebben in Ecuador al te veel langs drukke wegen moeten fietsen en dan is dit een verademing. De laatste 13 kilometer naar het meer gaan flink omhoog en we fietsen naar 3.914 meter hoogte. Het voelt als wintersport en we komen zelfs in een soort hut terecht waar we die avond slapen. Er staat gelukkig een houtkacheltje in de kamer, dat is de enige warmtebron, maar die warmte giert weg door de slechte isolatie en enkel glas. Die middag dalen we ruim 300 meter af om bij het meer te kijken in het midden van de krater. Een hele bijzondere plek is dit. Om uit de krater te klimmen is zwaar en mensen kunnen kiezen voor een paard die hen omhoog brengt. Wij zijn fit genoeg om te lopen. Die avond liggen we vroeg onder de vele wollen dekens om warm te worden. We fietsen nu weer boven op de Andes en de wegen zijn steil. We dalen veel, maar moeten ook geregeld omhoog lopen en de fiets duwen. Als we weer zijn afgedaald tot ongeveer 2.500 meter hoogte, staat ons weer een klim te wachten van zo’n 1.000 meter hoogte. We besluiten een lift te nemen en dit lukt zo goed dat Majlits nog niet eens klaar is met plassen als ik al bijna de fietsen aan het inladen ben, de eerste auto die voorbij komt wil ons namelijk wel meenemen. Na de lift komen we uit op de zesbaans-snelweg nummer 35 die naar Quito gaat. Eerst hebben we last van een aantal kilometers vals plat, het lijkt dan alsof je niet vooruit komt. Later krijgen we nog een genadige klim van 8 kilometer voor de kiezen en stijgen ruim 400 meter. Boven staat een mooi restaurant en we eten een heerlijke warme lunch. De snelweg loopt redelijk dicht langs de vulkanen, waarvan Cotopaxi wel de bekendste is. Helaas is het bewolkt en zien we niet veel. We komen in de namiddag uit in Machachi en vinden een goed betaalbaar hotel. Die avond bedenk ik, waarom vragen we niet of de fietsen hier kunnen staan? We vragen dit gelijk en ze denken er een nachtje over. De volgende morgen hebben we goed nieuws, het kan. De fietsen kunnen hier in een droge ruimte 7 maanden op ons wachten. Dan opeens is de fietsreis ten einde. Ons tweede traject in Zuid Amerika zit erop en we hebben deze keer 3.710 kilometer en 35.641 hoogtemeters afgelegd op onze fietsen door voornamelijk de Andes van Bolivia, Peru en Ecuador. Deze etappe hebben we als zwaarder ervaren dan de eerste. Ondanks de tegenwind van vorig jaar, moesten we nu in de Andes vele kilometers lopen. Deze etappe leek nog wel meer hoogtepunten te kennen dan de vorige. Vorig jaar hadden we samengevat als: ‘onvoorstelbaar’ dit jaar kunnen we wel zeggen: grandioos! We gaan nu per bus nog een aantal plaatsen in Ecuador bezoeken die de moeite waard zijn en vliegen 30 maart terug naar Nederland. Op 13 april starten we weer met werken in Spanje. Na het nodige sparen vliegen we op 30 oktober terug naar Quito en gaan we van start met etappe 3 van onze wereldreis per fiets. Bedankt dat jullie ons hebben gevolgd, jullie waren actieve supporters en dit heeft ons gesterkt in de reis!