S03E02 Colombia

Op vrijdag 9 november de dag dat we de grens van Colombia oversteken, bezoeken we Las Lajas Sanctuary – een prachtig gelegen basiliek. Vanuit de stad Ipiales nemen we een collectivo – gezamenlijke taxi – waarbij we even moeten wachten op nog twee passagiers. Bij de basiliek worden we aangesproken door twee agenten, ze willen een filmpje opnemen over hoe veilig toeristen hier zijn. Majlits moet een stuk tekst uit haar hoofd zien te leren in het Spaans. Dit blijkt nog niet mee te vallen en uiteindelijk schrijft ze het uit op een papiertje die onder de camera wordt vastgehouden. Het papiertje dient als een autocue en na drie keer het stukje opvoeren staat het op tape. De agenten vertellen dat het zowel op Internet als op televisie komt. We wachten wel af hoe beroemd Majlits gaat worden hier in Colombia. We verblijven in een schattig hostel, bij Miguel een man op leeftijd. De volgende dag gaat onze route langs de rivier alleen maar bergafwaarts. We dalen tot 1.800 meter naar het plaatsje Pedregal en daar is het lekker warm. We zitten met ons hostel helaas pal naast een festival, de ramen van onze kamer trillen van de harde muziek. Dit wordt ons pas duidelijk als we helemaal zijn geïnstalleerd. We zijn gelukkig moe genoeg om de hele nacht door de muziek heen te slapen. De volgende dag klimmen we naar Tangua en maken we 700 hoogte meters. Net voor de plaats begint het te regenen en zijn ze tot overmaat van ramp ook nog bezig met de weg. We rijden door de blubber de plaats binnen en zijn inmiddels behoorlijk nat. In de stad is een feest aan de gang en daardoor is het plaatselijke hostel vol. Dat treffen we niet. Als we aan de politie vragen wat te doen raden ze ons aan om naar het Colosseum te gaan, daar is een fietswedstrijd aan de gang. Daar treffen we een aardige heer van de organisatie en die laat een van de dames ons naar het cultuur-huis brengen. Daar mogen we overnachten in onze tent als we willen, helaas is de WC zo smerig dat ik dat niet zie zitten. Dan komt ter sprake dat er een auto onderweg is om de fietsers terug te brengen naar Pasto, een plaats die voor ons eigenlijk voor die volgende dag op het programma stond. En dan krijgen we het, er komt een gave antieke fel groen gekleurde Dodge bus voorgereden. De mountainbikes gaan boven op dak en onze fietsen mogen achterop staan. Zelf zitten we in de cockpit naast de kapitein. Het wordt een wilde rit omhoog en we worden bij het Colosseum in Pasto gedropt. Een van de fietsers van de wedstrijd gaat ons voor richting het centrum van de stad en daar vinden we uiteindelijk een klein hostel op de hoek van de hoerenbuurt. De fietsen tillen we naar de eerste etage en zelf slapen we op de tweede. We kunnen gelukkig warm douchen en maken een goede nacht. De volgende ochtend gaan we weer verder richting het natuurgebied La Cocha. We moeten die dag wederom bijna 700 meter klimmen, de weg is her en der zo steil dat we moeten lopen. Het toeval wil dat er een groep studenten ook onderweg is naar boven en die lopen stukken met ons mee, dat motiveert behoorlijk. Op de route komen we veel dagjes fietsers tegen, we krijgen veel duimpjes. Als we uiteindelijk boven op de pas zijn, hebben we prachtig uitzicht op het grote meer. We zijn inmiddels op ruim 3.200 meter hoogte beland en moeten meer kleren aan om het niet koud te krijgen. Een voorbijganger in de auto maakt van ons een foto met het meer op de achtergrond. We dalen daarna stevig en komen bij het meer uit dat op 2.800 meter hoogte ligt. Het dorp dat aan een doodlopende weg ligt en waarbij de huisjes allemaal van hout zijn, heeft een zeer gezellige uitstraling: het Giethoorn van Colombia. Hier komen veel dagjesmensen, waarvan de meeste een rondvaart op het meer maken. We vinden midden in het dorp een schattige hospedaje en boeken twee nachtjes. Na 8 dagen op de fiets is het heerlijk om even bij te komen. Het was echt een feestje in het dorp en wij hadden de hele dag het rijk alleen, de eigenaar met gezin zijn met de auto weggegaan en komen pas laat in de avond weer terug. Heel bijzonder natuurlijk, we hebben zelfs nog een klant moeten teleurstellen die voor het restaurant kwam. De volgende ochtend worden we uitgezwaaid en gaan we weer klimmen. Deze dag moeten we zo’n 400 meter steil omhoog, eenmaal boven is er een stuk onverhard bij. Dit onverharde duurt gelukkig maar even. Dan zoeven we de vallei van Sibundoy in en worden met borden midden in het natuurgebied gewaarschuwd voor beren. Het is werkelijk een prachtige route en we stoppen nog even bij een fruitstal, daar nemen we koffie met empañadas. Majlits legt op film uit welke fruitsoorten hier allemaal te koop zijn en dat zijn er nogal wat die wij in Nederland niet kennen. Eenmaal in de vallei maken we opnieuw hoogte, maar dit gaat zeer geleidelijk. In het dorp San Francisco vinden we via iOverlander een familie hostel. Ik ga in het dorp nog even naar de kapper en betaal maar liefst 1 euro 40 cent 😉 Terug in het hostel zijn alle kinderen maar wat nieuwsgierig naar waar we vandaan komen en welke taal wij nu eigenlijk spreken. We slapen heerlijk rustig in het hostel en hebben ons goed kunnen voorbereiden op een van de zwaarste routes in onze carrière: Trampolin de la Muerte! Op deze doorsteek over de Andes moeten we tot ons uiterste gaan om de bergen over te komen en dat over een onverharde weg. En als ik zeg onverhard, dan bedoel ik echt rotsachtig. We lopen wat af, maar de uitzichten zijn fenomenaal. Vooral de bomen met de roze en paarse bloesem door elkaar is een pracht om te zien. Echt maar af en toe kunnen we fietsen, dus opschieten doet het niet. Maar we hebben de tijd. Als we na lang afzien een plek denken te vinden om wild te kamperen, valt deze vies tegen. Wat moeten we nu, het wordt met anderhalf uur donker. Ik zie in de verte een huisje en motiveer Majlits om nog een stukje verder te ploeteren. Vlak voor dat we het huisje bereiken is er nog een zijweg naar links, ik loop deze steile weg omhoog en kom bij een marmermijn uit. Daar staan drie mannen zich te pletter te werken en ik vraag of we een nacht mogen kamperen. Een van de mannen geeft aan dat als we iets verder rijden de deur van het huisje open staat. Dit doen we en warempel de deur van het huisje is los. We zetten in het huisje onze binnentent op en de man die ik zojuist bij de mijn sprak, komt even poolshoogte nemen. We hebben zoveel geluk, te meer omdat het de hele nacht stevig regent. De volgende ochtend regent het nog en de man des huizes zegt doodleuk, dan blijf je toch nog een nachtje. Dit doen we niet, we trekken onze regenpakken aan en gaan verder aan de slijtageslag op de Trampolin. Of het nu door het zweten komt of door de vele regen, we zijn na twee uur drijfnat. In de verte zien we borden van een restaurant, wat hebben we weer geluk. We zijn nog geen 6 kilometer verder, maar hebben al wel weer meer dan 250 hoogtemeters gemaakt over de keien. We hebben het allebei heel koud. Als Majlits vraagt of we kunnen blijven slapen, laat de eigenaresse een bed zien in een soort schuur met wanden van zeil. Het is er droog, dus we zijn dolblij. Gauw de natte kleren uit en droge aan. We vallen die ochtend als een blok in slaap en worden pas rond een uur of vier weer wakker. De volgende dag is het gelukkig droog. We vervolgen onze route over deze dodenweg. Het is op momenten echt levensgevaarlijk. Gelukkig kunnen wij op de fiets weg blijven bij de loodrechte zijkant van de weg, waarbij veelal de vangrail ontbreekt. We bereiken na veel lopen en een beetje fietsen de top van de oversteek over de Andes. We zijn echt dolblij. Nu moeten we meer dan 1.500 hoogte meters naar beneden over de miserabele weg. Dit betekent continu je remmen inknijpen, de remblokken slijten naar mate we het dal in zakken. De temperatuur daarentegen stijgt. Het wordt weer tropisch heet. Uiteindelijk bereiken we de stad Mocoa waar we een hotel midden in het centrum vinden en het na twee dagen hoog tijd wordt voor een douche. In Mocoa verzamelen we het wasgoed voor de wasserette en blijven we een rustdag om op adem te komen.