S03E04 10.000 km!

Na een paar heerlijke dagen in Villavieja, worden we op het plein nog getrakteerd op een indrukwekkende voorstelling. De mensen zijn volledig in de modder ondergedompeld en vormen standbeelden. De enige manier om terug te komen op de geasfalteerde route 45, is met een bootje naar de overkant van de Magdalena rivier. Als we aan komen rijden ligt de boot al klaar en voor 5.000 pesos (1,35 euro) per persoon mogen we naar de overkant. Als we weer op volle snelheid richting het noorden fietsen, komen we nog langs een verscholen bezienswaardigheid. Een steen uit de oudheid met de nodige figuren erin die rood zijn ingekleurd. Langs de route staan de meest vreemde waarschuwingsborden, de gekste zetten we even op de foto. Wie weet voor welk dier we worden gewaarschuwd mag het zeggen, het lijkt een behoorlijk gevaarlijke. En dan is het zover, de teller op Majlits haar fiets tikt de 10.000 kilometer aan die we in dit werelddeel hebben afgelegd. Dit moeten we natuurlijk even vastleggen en met de krijtjes van de Action schrijven we de afstand op het wegdek. Alles voor een mooie foto. Na een aantal dagen fietsen komen we aan in Espinal, daar zoeken we een hotel waar onze fietsen een aantal dagen kunnen blijven. We willen namelijk met de bus richting de koffiedriehoek in het midden van Colombia. Het hotel rekent een kleine prijs om de fietsen daar veilig te kunnen laten staan en dit doen we dan ook. Per bus maken we een mini-vakantie in de vakantie 😉 Na drie keer overstappen komen we aan in Salento. Hier is veel te doen en dat weten andere toeristen ook. We hebben mazzel met het vinden van een onderkomen. Als we bij een hostel vragen of er plek is, worden we door de eigenaar gewezen op een appartement met drie kamers en gedeelde woonkamer, keuken en toilet. Alleen de eerste dag zijn er mensen, de rest van de dagen hebben we het hele huis voor onszelf en nog voor een goede prijs ook! We klimmen naar het uitkijkpunt op de dag dat we arriveren en hebben prachtig uitzicht over het dorpje. Het is er super gezellig. De volgende dag gaan we met een “Willy”, zo worden de jeeps hier genoemd, naar de Cocora vallei. We maken daar een wandeling van zo’n 13 kilometer berg op en berg af over modderige paden en Indiana Jones bruggen. We lopen tussen de wax-palmen door die tot wel 60 meter hoog zijn. Als uitsmijter komen we op de helft van de wandeling bij het kolibrie huis. Met kunstmatige zoetstof worden ze gevoerd en zwermen ze werkelijk langs je hoofd. Ze zijn zo tam dat ik foto’s en video kan maken op nog geen 10 centimeter afstand. Dit levert werkelijk super beeldmateriaal op. Op de route terug lopen we door de weilanden met de indrukwekkende palmen. Pas als we bijna aan het eind zijn van de wandeling betrekt de lucht, lopen we midden door de wolken en begint het langzaam aan te regenen. We hebben geluk gehad, als we in de Willy zitten voor de terugweg klapt het water uit de wolken. Die avond spelen we met twee Duitse meiden het hier bekende spel Tejo. Een soort jeu de boules, maar dan net even anders. De beelden in de film zegen genoeg, de vonken springen er daadwerkelijk vanaf! Als laatste activiteit bezoeken we een van de vele koffieboeren die hier actief zijn. Wij treffen een enthousiaste Spanjaard die hier vijf jaar geleden een koffieplantage heeft gekocht en er het beste van probeert te maken. We hebben een leuke groep met vier Mexicanen en uiteindelijk komt het stallen van de fietsen ter sprake. Een van de jongens vindt dit een goed idee en we wisselen gegevens uit. Wat weer een bijzondere ontmoeting met een mooie uitkomst: stalling voor onze fietsen!! We maken ons nu op voor een busrit naar Bogota. De fietsen staan nu toch veilig dus we nemen het er even van. Morgenvroeg nemen we een rechtstreekse bus vanuit Armenia naar de hoofdstad, dit zal een uur of 8 duren. Verslag hiervan volgt.