S03E05 Stad en stilte

Op 2 december nemen we de rechtstreekse bus naar Bogota. Het wordt uiteindelijk een reis van 12 uur van deur tot deur. In de bus app ik even met Ximena die woont in Bogota en het blijkt dat ze een aantal dagen vakantie heeft. Ze biedt direct aan om in haar appartement te verblijven. Wat hebben we toch weer een mazzel. We komen rond een uur of 16.00 uur de stad inrijden, maar het duurt nog tot 19.00 uur voordat we in het noorden van de stad belanden, waarbij we het laatste stukje met een taxi gaan omdat het al donker is geworden. Uiteindelijk ontmoeten we Ximena en haar zoon Lorenzo, die ons komen halen bij de ingang van de zogenaamde condominio – een afgeschermd wooncomplex. Het is streng bewaakt, dus we komen er alleen in na goedkeuring van haar. Ze woont echt in een prachtig appartement en wij mogen slapen op de kamer van haar zoon. De volgende dag gaan we met de buskaart in de snelbus die ons in drie kwartier naar het centrum van de stad brengt. Hier in de relatief veilige wijk Candelaria genieten we van de “free” graffiti tour. De tourguide is heel enthousiast en probeert ons alle achtergronden uit te leggen. Dit gaat voornamelijk over het afzetten tegen de zittende macht, maar ook veel over de strijd voor de onafhankelijke vrouw. We treffen het met het weer, het is de hele dag zonnig en droog. Dit is wel eens anders is ons verteld, het kan veel regenen in Bogota. We zien veel kleurrijke uitspattingen op de verschillende muren, de ene graffiti is illegaal gezet zonder overleg met de eigenaar van het pand en de ander juist in opdracht van de eigenaar van het betreffende complex. De meest beroemde artiest van waar werk op de muur staat is Stinkfish – het nors kijkende meisje op de foto. In de middag bezoeken we Monsserrate. Een berg aan de oostzijde van de stad met kerk op de top, waar we met een treintje naartoe gaan. Je moet eigenlijk geen hoogtevrees hebben met die rit omhoog en naar beneden (heb ik helaas wel last van). Als we eenmaal boven zijn, kan ik mij weer ontspannen en genieten we van het uitzicht. Helaas is de smog in deze stad duidelijk aanwezig en kan je niet heel ver kijken daardoor. De dag erna gaan we met Ximena, Lorenzo en nog een vriendin van haar zus naar de voor Colombianen nummer 1 trekpleister van het land, de zout kathedraal. Na een introductie van 13 kruizen met bij ieder een verhaal, waar wij niet bekend mee zijn, komen we uit in een mega ruimte geheel uit het zout gedolven. Met de verlichting die er hangt, het kleurenspektakel en wetende dat alles van zout is gemaakt, is dit best indrukwekkend. Na de tour door de zoutmijn met de kathedraal gaan we het centrum van de plaats in om te lunchen. Het wordt een typisch Colombiaanse lunch met drie gangen en wat te drinken. We genieten met z’n allen volop! Op 5 december nemen we de bus terug naar Espinal, waar we onze fietsen in het hotel hadden achtergelaten. De dag erna zitten we weer op de fiets en is het in de ochtend gelukkig bewolkt. We zijn namelijk op zo’n 250 meter hoogte en het is met die wolken al warm genoeg, laat staan als ‘s middags de zon doorkomt. We zien langs de weg weer verschillende dieren aangekondigd worden om voor op te passen. Helaas hebben we er nog geen een van gezien. Als de zon volop doorkomt denken we aan een ijsje en wat gebeurt er: de ijscoman haalt ons in maar stopt gelukkig. We kopen twee overheerlijke bekers met ijs, wat een uitkomst en toeval. Die middag komen we aan bij een hotel die we op iOverlander hadden gespot. Als Majlits vraagt of er een kamer is, reageert de eigenaresse eerst met nee. Later wordt er toch een kamer voor ons klaargemaakt. Er blijkt daarnaast een zwembad te zijn, waar we die hele middag dankbaar gebruik van maken. Wat een paradijsje. De volgende ochtend krijgen we een stevig ontbijt. Niet iets wat we normaal zouden eten. Het is een gevuld bananenblad met rijst, kip, ei en bonen. Hier heet dat tamal. We vervolgen onze weg naar het noorden over de prachtige route 45. Het asfalt ligt er nog maar 3 maanden, alsof het voor ons is aangelegd. Ook met het aantal auto’s valt het reuze mee. Het wordt het beste stuk fietsen in Zuid Amerika tot nu toe. De weg gaat namelijk geleidelijk omlaag, wat het fietsen ook nog eens vergemakkelijkt. We fietsen deze dagen rond de 70 kilometer op een dag, maar moeten wel zorgen dat we voor 14.00 uur binnen zijn. Het is dan zo heet buiten, niet uit te houden. We zien op de thermometer de wijzer de 36 graden aan tikken. Als we langs de kant van de weg sapjes zien dan stoppen we altijd even. Ze persen dan een heerlijk glas met bijvoorbeeld sinaasappelsap. Het laatste stuk naar de plaats Puerto Boyaca gaat over een onverharde weg. Een keer geen auto’s om ons heen, maar wel genoeg mensen op de brommer. Het eerste hotel waar we vragen om te slapen is te duur, het tweede is een schot in de roos. Prachtig mooi en heel snel WiFi, handig om mijn verslag online te krijgen. Morgen 10 december gaan we met de bus naar Medellin, we laten de fietsen weer een aantal dagen achter. Hoe het in Medellin bevalt, lezen jullie de volgende keer.