S03E06 Medellin

Op 10 december komen we na een perfecte busrit vanuit Puerto Boyacá, waar we de fietsen voor de komende 6 dagen hebben gestald, aan in Medellin. We hebben een AirBnB geboekt in het centrum, in de wijk El Poblado. The place to be voor toeristen. De sleutel hangt aan de deur van het appartement in de flat die zich op 12 hoog bevindt. Vanuit de flat hebben we een prachtig uitzicht over de stad en omdat het al laat en donker is als we aankomen, zien we volop lampjes schijnen. De volgende dag gaan we al vroeg op pad om met de metro richting down town te gaan, daar zullen we een free walking tour gaan volgen. De metro werkt hier top, je kan alle kanten op voor 70 cent per persoon. We hebben een gids die alle namen op een briefje noteert en dat zijn er nog al wat die ochtend. Als we de tour hebben gestart, vraagt hij ons een voor een bij naam waar we vandaan komen. Hij maakt geen enkele fout in de namen, zelfs Majlits wordt foutloos uitgesproken. Dat begint dus al indrukwekkend. Hij vertelt onder andere over het drugsverleden van de stad en noemt de hoofdpersoon hierbij nooit bij naam. Mochten lokale mensen dit horen, kan het zijn dat die denken dat hij hem ophemelt en dat misverstand wil hij voorkomen. De hele historie komt voorbij van Medellin, van nietszeggend stadje goed gelegen in het stabiele klimaat, tot de metropool van nu waar steeds meer toeristen komen. Hij vertelt dat wij ook bijdragen aan de transformatie van de stad in de goede richting en dat we dit vooral thuis in ons eigen land moeten uitdragen zodat de toeristen in grote getallen kunnen komen. Daar is Medellin klaar voor. De gevaarlijke plekken van vroeger zijn of voorzien van veel licht, zoals we zien tussen de bomen door op het plein op de foto, of door een statement te maken door een bibliotheek of school neer te zetten. We komen over het Botera Plaza te lopen met de beelden van Fernando Botero, met o.a. het paard en de kat. De stad wordt in het centrum gemarkeerd door een gebouw in de vorm van een naald, hierin zit dan ook een grote confectie firma. De verschillende kabelbanen maken onderdeel uit van de metrolijn en op de terugweg die dag maken we bij een van de uitlopers de bergen in gebruik van zo’n kabelbaan. Je zweeft dan vlak boven de sloppenwijken en kan bij wijze van spreken de mensen zo aanraken. De dag erna gaan we naar de meest beruchte wijk van de stad, Comuna 13 San Javier. De tours worden daar allemaal door lokale jeugdige bewoners gehouden en je komt zelfs bij de mensen thuis. Onze gids vertelt dat er een aantal maanden geleden weer geweld werd gebruikt om de wijk te herverdelen onder de criminelen. Het is zogezegd nog niet gedaan met de criminaliteit en het bijbehorende gevaar en geweld. Ze vertelt dat een aantal oma’s het zo zat waren, dat ze met kaarslicht op hen zijn afgestapt en gesmeekt hebben hier een eind aan te maken. Het ging zo de goede kant op. Je ziet in de wijk veel graffiti, en die plaatjes zeggen hier genoeg. Zo staan er olifanten afgebeeld met witte vlaggen, die moeten herinneren aan de bloedige militaire acties vanuit de overheid gericht tegen de guerrilla’s (rechts) en paramilitairen (links) in de wijk in de jaren 90 en 2000. De wijk heeft een extra impuls gekregen voor toeristen door de aanleg van roltrappen, eigenlijk bedoeld voor vrouwen en hun kleine kinderen, maar nu voor de luie toerist. Boven in de wijk worden we getrakteerd op een spectaculaire hiphop dans show. Het uitzicht op de stad vanaf hier is adembenemend mooi. We ontdekken ook nog iets typisch Nederlands, Wie is de Mol 2019 is hier opgenomen blijkt uit een van de muurschilderingen. Die avond maken we zelf iets te eten in het appartement en gebruikt Majlits de grootste avocado ooit.
Op 13 december gaan we met de bus naar Guatapé. Een schilderachtig plaatsje in een prachtige waterrijke omgeving. Met als hoogtepunt La Piedra del Peñol – een flathoge rots die je met trappen kan beklimmen. De dag dat we aankomen huren we een bootje en zien op de kade vlak voor vertrek een stel die we de twee dagen in Medellin ook zagen. Ik vraag of ze mee willen. We varen die middag gezellig met z’n vieren richting La Piedra. Ik vaar heen en Majlits vaart terug. Het is een zonovergoten middag op bijna 2.000 meter hoogte. We hebben dus goed met zonnebrand gesmeerd. Die namiddag is er een gay pride aan de gang, gaaf om dit in een Zuid Amerikaans land mee te maken. Hier is dat zeker niet vanzelfsprekend. Die avond maken we een mooie foto voor onze Kerstkaart, in het teken van de liefde. De volgende dag beklimmen we de rots en genieten urenlang van het magnifieke uitzicht. Die middag spelen we een potje poule biljart, ik zeg niet wie er gewonnen heeft haha. Op vrijdagavond komen de lokalen allemaal te paard naar de kroeg, zo blijkt wel uit de laatste foto die ik maak. Op zaterdag de 15e december reizen we weer terug naar de fietsen en vanaf zondag fietsen we richting Cartagena. Als we terug zijn in het stadje, zijn we ook weer terug in de hitte. Geen wolkje aan de lucht, ruim 36 graden. Dat belooft wat voor morgen….