S03E08 Eén brok natuur

Eindelijk zijn we van de route 45 af en gaan we richting het westen. Het is echt een prachtige rustige weg, tenminste in het begin. We rijden al gauw een natuurgebied in en het asfalt verdwijnt voor even. De uitzichten zijn fenomenaal. De koeien staan heerlijk fris met hun poten in het water en grote getalen vogels vliegen om hen heen. We zien op een gegeven moment een weiland vol met termieten heuvels, zo overweldigend veel hebben we het nog nooit gezien. Nadat we in Tamalameque hebben overnacht met de hele nacht muziek, de Kerst nacht werd goed gevierd, komen we weer op een heel stuk onverharde route uit die vlak langs de rivier loopt. Met zoveel nog half dronken mensen is het wel een beetje opletten. We zwaaien wel, maar fietsen met stevig tempo door. Na een kilometer of 10 komen we weer op de asfaltweg uit. Met de Kerstdagen zijn we in Guamal, een heerlijk rustig plaatsje midden in het natuurgebied. We beleven een rustige Kerst, maar genieten van alle mensen die op straat hun feest vieren. Ik raak die avond nog in gesprek met een Colombiaan die 4 jaar in België had gewoond en hij leert mij hoe je poule moet spelen op de Colombiaanse manier (niet met de driehoek, maar met de ballen verspreid over de tafel en op nummer). Tweede Kerstdag doen we weinig, een echte rustdag voor ons! Het vervolg van onze route gaat weer een stukje onverhard, met heel veel zand. Onze kleren, die we elke dag wassen onder de douche vanwege het vele zweten, zijn weer helemaal vuil. Ook de fietsen zijn stoffig. Na het oversteken van de rivier de Magdalena via een megabrug komen we weer op een mooie gladde weg uit. We zijn snel in Mompox, een Unesco stadje vol met Koloniale woningen uit de tijd van de Spaanse bezetting. Omdat we zo lekker vroeg aankomen, kunnen we de hele dag genieten van de stad. We slapen ook in een Koloniaals pand. Ze wisten toen maar al te goed hoe te bouwen, door onder andere de hoge plafonds blijft het lekker koel op onze kamer. De volgende dag fietsen we een kilometer of 40 en komen aan bij La Bodega. Onderweg komen we nog twee nichtjes tegen, die nieuwsgierig naar ons toe komen als we even pauzeren in het park. Ze willen alles weten, dus we geven netjes overal antwoord op. Al die kilometers die we fietsen en vooral dat we al 36 dagen onderweg zijn, maakt indruk. Ze weten alleen niet waar Ecuador ligt, dat moeten ze nog leren tijdens de aardrijkskunde les. In Bodega is een brug in aanbouw, maar de wegen er naar toe zijn nog niet af. We gaan dus met de boot over naar de andere kant van de rivieren. De pont voor auto’s doet er een uur over, maar wij kunnen mee met een speedboot. De fietsen gaan op dak, nadat we iets extra’s hebben betaald, en we scheren over het water. In nog geen 20 minuten zijn we in het plaatsje Magangue. We zijn weer voor de ergste warmte in een hotelletje, tussen 13.00 en 17.00 uur hoef je hier echt niet naar buiten. De temperaturen op de teller geven 39 graden aan en de gevoelstemperatuur ligt daar nog ver boven. Na de stad fietsen we de eerste 28 kilometer nog over asfalt en daarna hebben we besloten om de drukte te vermijden en binnendoor naar het noorden te rijden. Dit betekent weer onverhard. We starten die dag slecht, ik ontdek dat mijn achterband lek is. Voor het hotel plak ik deze en van de aardige eigenaresse krijg ik een tinto (zwarte koffie, altijd met te veel suiker). De band pomp ik hard op en ik heb die ochtend nog nooit zo snel gereden. Majlits klaagt erover dat ze mij niet kan bijhouden, de harde banden laten mijn fiets soepel rijden. Maar dan, nog voordat we onverhard gaan, is plots mijn achterband weer leeg. Nu blijkt het ventiel te zijn losgescheurd. Ik heb waarschijnlijk de binnenland niet goed ingelegd en door het hard oppompen is de binnenband nu toe aan vervanging, dit kan je niet plakken. Gelukkig blijft het bij deze twee keer, op een schroefje na die Majlits verliest op het onverharde gedeelte kan de rest van de dag de gereedschap in de tas blijven. Het wordt heter en heter en we moeten ook geregeld steile klimmetjes maken. Her en der zelfs lopen. Het landschap is totaal anders. We zijn geklommen en het is droog en dor. Het lijkt wel een steppe. Door alle tegenslag begint het al laat te worden. Normaal stoppen we voor de ergste hitte uit, maar dat gaat vandaag niet lukken. In het kleine plaatsje San Andres vinden we wel iets te slapen, maar er is geen stromend water. Er staat een ton met water, maar wie weet voor hoe lang al. Dit willen wij niet gaan gebruiken om ziek van te worden. We fietsen de laatste 13 kilometer door naar Cordoba. Inmiddels komt de rivier de Magdalena weer in zicht en begint de natuur weer groen te kleuren. In Cordoba hebben we een goeie kamer in een hospedaje. De volgende dag worden we onverwachts getrakteerd op een asfaltweg en rijden we naar Plato, een middelgrote plaats met een hotel met Internet. Hier zullen we tijdens de jaarwisseling blijven. Via het Internet kunnen we dan contact houden met het thuisfront! We wensen jullie allemaal een gezellige jaarwisseling en een avontuurlijk 2019.