S03E09 Aandacht onderweg

We vieren oud en nieuw in Plato en zijn speciaal daar gebleven om er zeker van te zijn dat we Internet hadden om het thuisfront te contacten. Wij vieren altijd de jaarwisseling met de tijd van Holland mee. Dit betekent dat we nu precies om 18.00 uur elkaar gelukkig nieuwjaar wensten. We wachten nog heel even en dan nemen we contact op met Nederland via Whatsapp. De meeste familie is bij Alex en Anne te gast, dus we wensen hen allen via het kleine beeldje gelukkig nieuwjaar. Dit zijn altijd wel momenten waarop je liever even in Nederland had geweest, maar ja je kan niet alles hebben. Als we de stad op 1 januari verlaten, is het nog stil op straat. Alle winkels zijn dicht, gelukkig is de supermarkt wel open en kunnen we vers stokbrood met beleg kopen en een zak yoghurt. Dat wordt ons ontbijt, op de stoep voor de supermarkt. We beginnen het nieuwe jaar gelijk met een prachtige onverharde route met de nodige heuvels. We zien na verloop van tijd in de verte de rivier de Magdalena weer opdoemen. We fietsen geregeld op nog geen meter aan onze linkerzijde bij de rivier vandaan en ook aan de rechterzijde staat het land onder water. Het is een groot natuurgebied waar we doorheen fietsen. Met wederom de koeien met hun voetjes in het water voor de broodnodige verkoeling. Telkens worden we aangesproken door tegemoet komende families op de brommer. Meestal blijft het bij een praatje, maar zo nu en dan willen ze ook met ons op de foto. Voor deze gelegenheid met zoveel blije mensen, wil ik uiteraard ook een foto voor thuis 😉 We komen door vele gehuchten en gaan dan echt zo’n 50 jaar terug in de tijd. In het kleine plaatsje Heredia stuitten we op een fietsenzaak, tenminste het heeft de naam Ferreteria (ijzerhandel). We kopen hier als reserve een nieuwe binnenband voor mijn fiets. Het duurt wel even voordat we duidelijk hebben dat het om een band gaat, de nodige andere onderdelen zijn dan al de revue gepasseerd. We nemen nog even een selfie met de grappige eigenaresse. Als we nog maar net weer op de fiets zitten, raakt mijn achterband leeg. Toeval bestaat niet, gelukkig kan ik het lek vinden en plakken met de hulp van mijn assistente Majlits. We zijn in alles een top team! We eten tussen de middag in Bahia Honda, maar verzuimen vooraf de prijs af te spreken. We krijgen goed te eten, daar zal ik niks van zeggen, maar de prijs die we moeten afrekenen staat gelijk aan een overnachting in een hotel. Iets gaat er dan fout, maar ja les 1 vraag altijd naar de prijs voor alles wat je doet. Uiteindelijk vinden in we in Pedraza een hospedaje. Als we de deur van de kamer open doen krijgen we spontaan kippenvel, zo koud is het. De airco staat al geruime tijd aan en die kan wel even uit, anders worden we ziek! We vervolgen onze route verder over de spectaculaire weg nummer 27. Als we op een dag 4 auto’s zien is het veel en dan gelijk ook een record. Vaak komen er geen auto’s, dat kan helemaal niet. We rijden dan over een zandpad. We moeten dan ook geregeld afstappen omdat de wielen in het zand verdwijnen en we vast komen te zitten met de fietsen. Het is werkelijk genieten zo van de natuur en onze vrijheid op de fiets. We zien die avond de zon in de rivier zakken en vinden steeds in de iets grotere dorpjes een plek om te slapen. We hebben in Zuid Amerika al meer keer een soort wietplantages gespot, althans dat denken wij. Deze keer heb ik er een foto van gemaakt, jullie moeten maar beoordelen of het zo is. Als we weer een dorp naderen komt dit tot uiting door drie dingen, ten eerste storten ze het afval net buiten de bebouwde kom, er staat een watertoren en midden in het dorp een grote zendmast. We hadden als souvenir al een sticker gekocht, die plakken we van ieder land altijd op onze fietsen, waarop de vlag van Colombia en een hoed staan afgebeeld. We zien hier in het straatbeeld iedere man met een hoed voorbij komen. Het lukt mij om een tweede fietser aan te houden – met hoed, maar niet helemaal de juiste – voor een foto. Na bijna 150 kilometer over de hobbel bobbel weg zijn we het zat. We hadden al ontdekt dat in ieder dorpje bootjes naar de overkant gaan. Aan de overkant is de bewoonde wereld en ligt route 25 met asfalt. We komen in het gehucht Guaimaro bij de haven – een ponton in het water – en er ligt een boot klaar die de trossen al los heeft. Ik zwaai en de boot wordt opnieuw vastgelegd, we kunnen nog mee. Zo zitten we in no time op de boot en steken we de inmiddels honderden meters brede rivier de Magdalena over richting het plaatsje Pondera. Daar is helaas geen mooi ponton en moeten we de fietsen, gelukkig met de nodige hulp van wat sterke mannen, aan land trekken. Ik val bijna tussen wal en schip, mijn voet glijdt over de modder uit. Ik kan mij gelukkig aan de fiets vasthouden om dit te vermijden. Eenmaal aan land moeten we nog een aantal kilometers onverhard voordat we het dorp met asfalt bereiken. Hier kunnen we weer een lekkere milkshake bestellen, daar waren we aan toe. We komen na het dorp op de route 25 terecht met splinternieuw asfalt. We rijden nu op de Caribische route en moeten nog maar een klein stukje naar het noorden voordat ook de rivier in zee eindigt. Wij stoppen met naar het noorden rijden in Malambo een voorstadje op zo’n 10 kilometer van de kustplaats Barranquilla. We zijn weer in de geciviliseerde wereld en dat kan je gelijk herkennen aan bijvoorbeeld een heerlijk bord met eten. Vanaf Malambo laten we de rivier achter ons en fietsen we in westelijke richting. We klimmen die dag drie keer tot wel meer dan 300 meter hoog in de hitte. Dit betekent zweten geblazen en als we dan een plekje met schaduw zien dan rusten we daar uit en vullen het vochtgehalte weer aan. Het laatste stuk gaat door het duingebied en dan zien we in de verte de zee opdoemen. We vinden via onze app iOverlander een prachtige plek om te kamperen. Er is plek voor onze tent achter het hostel. We hebben een vlonder en een dakje tegen de ergste zon. We kijken uit op de oceaan en zien in de avond de zon in zee zakken. Wat een prachtige plek, wat een mazzel. Hier blijven we een aantal dagen, dit mede omdat het nog maar ongeveer 100 kilometer (twee dagen fietsen) is tot Cartagena waar we pas op 16 januari met de zeilboot Stahlratt naar Jamaica en Cuba zullen varen. Dus meer avontuur volgt over een tijdje