S03E10 Klaarmaken…

Tijdens ons verblijf in Santa Veronica in het hostel ontmoeten we Raphael die bij toeval ook met de zeilboot Stahlratt heeft meegevaren. Hij was wild enthousiast, dus we hebben nu nog meer zin in de reis die ons te wachten staat. Vanuit de hangmat die Majlits tijdens de rustdagen heeft ingepikt maken we een foto van ons drieën. We genieten van onze 6 dagen rust en het heerlijke ontbijt iedere morgen. Ik ben gek op zoet, dus die pannenkoeken gaan er in als zoete koek. De eerste paar dagen staan we alleen achter het hostel met onze tent, maar de laatste dag komen er drie campers en een tent bij. Gezellige mensen uiteraard, maar het wordt nu tijd voor ons om weer verder te gaan op onze fiets. Het is altijd weer knap hoe al die spullen die tijdens het kamperen overal los liggen toch allemaal weer in de tassen passen en op de fiets meegaan. Via de grote weg nummer 90 fietsen we voor de wind uit richting Cartagena. Plots toetert er een auto – we rijden toch niet in de weg? – het is Rocio, een dame op leeftijd die stopt en met ons moet spreken. Ze is weg van Nederlanders en wil graag dat we haar volgen naar haar appartement aan zee. We fietsen vol gas achter haar aan en komen al gauw bij de condominio – een afgesloten terrein – direct aan zee met de meest mooie zwembaden die je je kan voorstellen. We gaan naar de 16e etage waar ze woont en we krijgen heerlijk fris sap van haar. Wederom een voorbeeld van de gastvrijheid van de Colombianen. We houden van dit land en de mensen. Terug op de weg komen we plots een andere reiziger tegen op de fiets. Hij woont in Ushuaia Argentinië en fietst een aparte route met nu als doel Venezuela. Hij denkt dat het moet kunnen qua gevaar, het kan dus nog gekker dan wij doen haha. Niet veel later komen we een Colombiaan tegen uit Bogota op zijn fiets. Hij heeft allemaal plastic zakjes met van alles aan zijn fiets hangen. Daarnaast heeft hij een kookstel zo groot als een koffer mee,een kapot zonnepaneel en de stickers die hij verkoopt zitten in een grote multomap. Wat een heerlijk figuur. Wij hebben onze zinnen, althans ik, gezet op het modderbad in de vulkaan van El Totumo. Wat een bijzondere ervaring is dat. Je zinkt niet, maar drijft aan de oppervlakte. Op Internet staat dat het druk kan zijn, maar ik heb mazzel en lig er op een gegeven moment alleen in. Na een half uur is het goed en klim ik uit de vulkaan en via de trap weer naar beneden. In het nabij gelegen meer kan ik mij afspoelen en voel ik mij herboren. Ik stink alleen wel! Die namiddag vinden we een zeer eenvoudige slaapplek, zonder stromend water. We moeten eerst 20k en later 30k betalen, dat is dan weer even jammer van het misverstand. We fietsen die dag erna al vroeg weg en Cartagena komt snel in het vizier. Je kan dit niet missen, de hoge flatgebouwen zie je al van verre. We maken een foto bij de letters met de naam van de stad, die bijna iedere plaats hier in Colombia heeft staan. Nog geen kilometer verder heeft Majlits een lekke voorband. We stoppen en zien tegelijk een hostal vlak aan zee. We vragen naar een kamer en die is beschikbaar. Ik besluit om eerst de band te plakken en als we uiteindelijk zitten te wachten tot we in kunnen checken wordt ons verteld dat de kamer via booking is verhuurd en wij op zoek moeten naar iets anders. Dat is meer dan merkwaardig, maar ja het loopt goed af zal later blijken. We fietsen dwars door de ommuurde oude stad, wat een kleurrijk gebeuren. Het is echt een fantastische ervaring om hier te fietsen. In het centrum parkeren we de fietsen in het park en ga ik op zoek naar Internet. In een hotel mag ik daar even gebruik van maken en ik stuur een berichtje naar onze AirBnB die we voor morgen hebben geboekt. Ik krijg binnen een minuut antwoord en we hebben geluk dat de kamer al vrij is. We zijn zo blij en fietsen gelijk door naar het onderkomen. We worden gastvrij met een flesje water ontvangen. We realiseren ons dat dit de laatste kilometers waren van onze reis door Zuid Amerika en dat is gek. Je krijgt er spontaan kippenvel van als je je realiseert dat we na 11.500 kilometer het hele werelddeel hebben doorkruist. We hebben vier dagen de tijd om van de stad te genieten en dat doen we volop. We zitten in een heerlijk onderkomen en kunnen zo met de fiets de stad in. We zijn helemaal thuis hier. Bij de fietsenmaker laat ik mijn versnellingshendels vervangen en voor Majlits kopen we nog een nieuwe binnenband van 28 inch als reserve. Als klap op de vuurpijl zien we midden in de stad in het park een luiaard. Dit stond al heel lang op mijn verlanglijstje en ik was bang dat we dit dier niet zouden zien omdat we Costa Rica, waar ze veel voorkomen, gaan overslaan. In de haven hebben we de zeilboot al gezien. Deze ligt ver van de kade voor anker. De 15e januari leveren we de paspoorten in voor de benodigde stempels en visa en de 16e gaan we varen. Eerst naar Jamaica en vervolgens naar Cuba. Op de eilanden zullen we fietsen en de laatste stop van de zeilboot is het eiland Isla Mujeres vlak voor de kust van Cancun – Mexico. Deze avonturen lezen jullie in het volgende verslag, tot dan.