Onderweg

De dag na mijn moeders verjaardag zitten we vroeg in de ochtend van 20 oktober alweer op de Bosstraat om gezellig met beide ouders koffie te drinken en alvast afscheid te nemen. De dag ervoor namen we afscheid van veel andere familie, dat werkt perfect op zo’n verjaardag. Dit jaar hebben we besloten om niet helemaal naar Schiphol te rijden maar naar station Sloterdijk in Amsterdam. We vliegen om half drie, dus dat is een mooie tijd om ons niet te hoeven haasten. Na de koffie gaan we met Pedro als “chauffeur” en beide moeders op pad naar het station. Mijn vader blijf thuis, anders past het niet in de auto. We zijn keurig op tijd en worden tot ver in het station uitgezwaaid. Op Schiphol ontdekken we dat we met het grootste KLM toestel vliegen dat er bestaat en nog wel rechtstreeks naar Mexico stad deze keer, wat een luxe. Het is 11 uur verder en dan zijn we er al. Naast ons in het vliegtuig zit een gezellige meid die toevalligerwijs ook onderweg is naar Merida waar onze fietsen staan. Als we zijn geland en buiten een taxi zoeken, gaan we toch weer nat. De prijs van de taxi is veel te hoog, maar omdat we toch een beetje te moe zijn om daar nog wat van te zeggen laten we het zo. Het is even zoeken naar het hotel en de taxi chauffeur geeft zelfs aan dat hij wel beter hotels weet. Maar ja, hij weet niet dat wij voor low budget gaan. Het hotel is overigens prima, warm water en lekkere handdoeken. Wat wil je nog meer. We gaan om 2200 uur plaatselijke tijd slapen. Het is dan al 7 uur later in Nederland, dus we zijn wel aan wat slaap toe. De volgende morgen ben je dan al vroeg wakker vanwege het tijdsverschil. Maar dat is nog altijd beter dan de terugreis, dan ben je echt kapot. Op 21 oktober ontdekken we de stad met een “free” tour. We hebben een leuke gids en hij weet veel te vertellen over de stad en zijn historie. Wat ons het meeste bij blijft is het zinken van de stad. De gebouwen, waaronder de kathedraal heeft daar zwaar onder te lijden. Als je daar binnen loopt lijkt het of je dronken bent, de vloer en de muren golven letterlijk. Daarnaast maken het postkantoor en in het bijzonder het huis met de blauwe tegeltjes “La Casa de los Azulejos” de meeste indruk op ons. Het land is al druk bezig met de dag van de doden op 2 november, zelfs in de snoepwinkel zijn doodshoofden als suikergoed te koop. Ook hangen, zo valt ons de volgende dag op, slingers met doodshoofden in het restaurant waar we ons ontbijt nuttigen. Na het ontbijt van de volgende dag gaan we met de bus richting het centrum van de stad. Wij hebben zelf geen OV-kaart, maar als je ook maar iemand even lief aankijkt en hem het geld van de rit geeft bliept hij deze met liefde voor je af in de bus. De tweede dag doen we het rustig aan na de wandeling van meer dan 10 kilometer gisteren. We genieten nog na in het tegeltjeshuis en dolen rond door China town. Eerst leek het er even op dat de jongen waar onze fietsen staan niet thuis zou zijn. Hij appte namelijk dat hij op een korte vakantie was. Na enigszins aandringen heeft hij het toch voor elkaar weten te krijgen dat hij morgen thuis is. Dit hadden we immers met hem afgesproken. Dus opgelucht reizen we de 23e oktober met een binnenlandse vlucht naar Merida om ons met de fietsen te herenigen.