S04E02 Edzná

Op 29 oktober verlaten we Campeche en fietsen we richting het zuid oosten over een prachtige weg zonder al te veel verkeer. Her en der doemen Maya overblijfselen op en daar maak ik dankbaar foto’s van. De wegen hier in Mexico zijn allemaal kaarsrecht en je kan ze tot de horizon volgen, als er een bocht komt moeten we ons echt even concentreren na al die tijd rechtdoor te hebben gereden 😉 We fietsen tussen de akkers door met allerlei gewassen, niet alleen mais maar ook aloe vera wordt er verbouwd. Na ruim 50 kilometer komen we aan bij de spectaculaire Maya ruïnes van Edzna. We betalen 60 pesos per persoon (bijna 3 euro pp) en komen tot de ontdekking dat wij een van de weinige bezoekers zijn. Wat een bijzondere gewaarwording is dat, de tempel komt dan nog meer tot zijn recht in de stilte. We worden echter in het oerbos wel lek gestoken door de vele muggen. Hierdoor besluiten we om niet bij het parkeerterrein te blijven kamperen, wat eigenlijk ons idee was. We fietsen door om af te zijn van al die muggenbeten. Zo’n 10 kilometer verderop in het kleine plaatsje Alfredo V. Bonfil zien we een schooltje verscholen achter de bomen. Majlits gaat op onderzoek uit en treft de conciërge, van hem mogen we in ons tentje die nacht wel op het terrein verblijven. In het gangetje waar ook de meisjes en jongens toiletten grenzen zetten we onze tent op. De hygiëne staat hier niet zo hoog in het vaandel, gelukkig zijn onze neuzen lui en wennen we aan de stank uit deze toiletten. In de nacht is er zelfs nog een bewaker op het terrein, we kunnen dus met een gerust hart slapen en dit doen we dan ook. We liggen om half zeven al op bed, het is dan donker en we vallen bijna direct in slaap. De volgende ochtend nemen we afscheid van Rafaël de conciërge. We fietsen door kleine dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. We zien aldoor de Maya huisjes opdoemen, wanden van gevlochten takken en een dak van palmbladeren. In ieder dorp wordt al druk gevierd dat het bijna 2 november is, de dag des doods. Overal zijn de scholieren in klederdracht en lopen in colonne door de straten. Een kleurrijk gezicht. In het plaatsje Dzibalchen vinden we een restaurant om wat te eten en kijken onze ogen uit, plotseling overal blanken in klederdracht. Het blijkt net als de Amish in Amerika een volkje te zijn genaamd Menoritas die hier 80 jaar geleden is neer gestreken en een aparte gemeenschap vormt. De mannen in donker blauwe tuinbroek en witte hoed en de dames in lange jurken en hoofddoekjes. Een foto maken vinden we niet zo passend, dus zoek maar even op het Internet. Het was een indrukwekkend gezicht, dat is zeker. De route wordt steeds een beetje zwaarder, want het klimmen gaat beginnen. Tot nu toe kunnen we nog steeds op de fiets blijven zitten gelukkig, zo steil is het nu ook nog niet. Op 31 oktober start de dag zowaar met mist, heerlijk in plaats van de moordende zon. We rekken en strekken de spieren nog maar eens, dit is zo in het begin van een nieuwe reis meer dan nodig. Gedurende de dag komt de zon helaas weer vol door en verdwijnen de wolken. Het sloopt je. Majlits kan op een gegeven moment niet meer. We eten wat en rusten uit langs de weg in een restaurantje bij Ucum. Ik heb een goeie dag vandaag, maar na het uitbuiken geeft Majlits aan hier te willen blijven. De dame van het restaurant biedt plotseling vanuit het niets een kamer aan achter in de tuin. Waarschijnlijk van een van haar eigen kinderen. Majlits grijpt deze kans met beide handen aan en we installeren ons in de kamer. We gebruiken nog de binnentent als klamboe en het uitrusten en schuilen voor de zon kan beginnen. Die avond stroomt naast ons de rest van de leden van het gezin het schuurtje in, ze zijn gelukkig stil genoeg zodat wij heerlijk kunnen slapen. De volgende ochtend zijn we vroeg wakker en dat treft, het is namelijk weer mistig buiten en dat is een veel betere weersomstandigheid dan de volle zon. We vertrekken dan ook zonder te eten op de 1e November en gokken dat we dat onderweg nog wel tegenkomen. De wegen zijn weer recht en de heuvels worden steeds hoger. Na 18 kilometer stoppen we in een klein gehucht waar we een flesje cola kopen, helaas kan je er niet eten. We fietsen daarna door en nog geen 200 meter verder vinden we een leuk restaurant. Luxe voor dit deel van Mexico. We bestellen een omelet en die wordt heerlijk bereid met chorizo en een bonenprutje en tortilla’s erbij. We smullen er heerlijk van. Als we de route vervolgen zit er plots een schildpad midden op de weg, Majlits redt hem en plaatst hem terug aan de andere kant van de weg in de bosjes. Als we in het laatste gehucht op de kaart aankomen hopen we daar weer iets te slapen te vinden, dit lukt niet erg en uiteindelijk na wat puffen van Majlits fietsen we toch nog 25 km door naar een grotere plaats waarvan we weten dat er een hotel is. Wat een mazzel dat we dat doen, we zijn nog geen uur binnen en het begint keihard te regenen. Deze tropische bui is ons bespaard gebleven. We nemen er een biertje op en blijven een extra nachtje hier in Zoh Laguna.