S04E11 Costa Rica

We vieren oud en nieuw in San Juan del Sur en beeldbellen traditiegetrouw met onze ouders, die ook dit jaar weer op de zolder van mijn broer en schoonzus gezellig bij elkaar zijn. Deze momenten willen we maar wat graag ook daar aanwezig zijn, maar ja je kan niet alles hebben. Wij genieten hier van onze rum en het uitzicht over zee. De morgen van 1 januari zijn we alweer vroeg onderweg en we zien op het strand nog steeds feestende mensen. We doen in de 24-uurs winkel nog wat boodschappen en gaan deze dag over de grens van Nicaragua naar Costa Rica. We passeren heel veel windmolens onderweg en die staan hier niet voor niets, we hebben weer eens vol tegenwind. Het is gelukkig wel een redelijk vlak parcours, dat is dan weer een meevaller. Links van ons zien we in de verte het eiland Ometepe, waar we een heerlijke paar dagen hebben verbleven. We zullen Nicaragua nog gaan missen, dit land komt binnen in onze top 3 landen zover. De grensovergang is de meest soepele ooit, met 20 minuten hebben we een stempel uit en in. We fietsen dan ook zomaar in een nieuw land, waar alles weer anders is. We voelen ons zeker welkom, iedereen is even aardig en in het eerste restaurant waar we eten staat zelfs in het Nederlands “eet smakelijk” op het zakje van het bestek. Na deze eerste maaltijd merken we gelijk dat dit een welvarender land is aan de hoge rekening. We vinden voor die avond een prachtig gelegen simpel hotel, met een waanzinnig uitzicht helemaal tot over de zee. We zien ook weer een geweldige zonsondergang. De volgende dag fietsen we binnendoor over een weg met weinig verkeer die zelfs nog een stuk van 20 kilometer onverhard blijkt te zijn. Het land is groen, dit valt op en het land heeft meer dieren dan mensen op de vierkante kilometer. We hadden al een tip gehad over een hele blauwe rivier, rio Celeste, bij toeval komen we hier langs en slaan we een klein weggetje in richting de rivier. Halverwege deze weg beheert een oudere dame een touw als slagboom. We betalen 1000 colones, zo’n 1 euro 60 en ze geeft aan geen garantie op blauw water te kunnen geven, het heeft immers gister hevig geregend en dan kan het water troebel zijn. Wij hebben weer eens geluk, met de zon kleurt het water blauwer dan blauw. Dit worden weer mooie foto’s! Later die dag blijven we maar aloe vera plantages passeren en we zien dat er druk wordt “geoogst”. We maken ons op om te gaan klimmen naar het meer van Arenal, wat 700 meter hoger ligt. De weg klimt zo steil dat we geregeld moeten lopen en zelfs moeten zigzaggen al lopend om omhoog te kunnen komen. De beloning is het eind van de middag daar, volop in de natuur en uitzicht op het meer. We vinden een nette betaalbare cabina (soort hotelkamer op de begane grond) en blijven twee nachtjes. Als we op de kaart kijken lijkt rondom het meer fietsen een optie, maar bij nader inzien blijkt er geen weg te zijn op het laatste stuk. We blijven aan de noordzijde en komen bij een restaurant terecht waar we koffie gaan drinken. We hebben een klik met de eigenaar en hij laat zijn ‘dierentuin’ zien waar hij in woont. We genieten mee als hij de vogels voert, de kolibries met suikerwater en de talloze toekans met banaan. We kunnen hier wel uren naar kijken, talloze andere vogels komen voorbij en de man vertelt ons over de soorten. We rijden hier echt in een dierentuin blijkt. Ook de borden langs de weg geven dit aan. Plots komt er een Pizote (familie van de wasbeer) langs de kant van de weg richting ons gerend, wat een nieuwsgierig dier is dat zeg. Een stukje verder op de route komen we langs de meest heerlijke warm waterbaden waar ik tot nu toe in geweest ben. Zomaar langs de weg, gratis toegankelijk. Ik geniet meer dan een uur van het door de verderop gelegen vulkaan opgewarmde water. Majlits blijft bij de fietsen en leest wat. Langs de weg zien we zo nu en dan verkopers, deze keer van sinaasappelsap en hier maken we dankbaar gebruik van. De uitzichten blijven adembenemend hier in Costa Rica. Als we op de weg richting Limon zitten, fietsen we met gevaar voor eigen leven. Er wordt aan de weg gewerkt en de zijstrook ontbreekt, sterker nog er staan om de zoveel meter paaltjes wat ons in de weg van vooral vrachtwagens doet rijden vinden ze. Ik raak tot twee keer van de weg, omdat ik schrik van de minieme ruimte die mij wordt gegund. We willen nog liften, maar de bus voor werklui mag ons helaas niet meenemen. Gelukkig loopt het goed af. De weg wordt vierbaans en de Chinezen hebben ook hier het miljarden project aangenomen. We kiezen de laatste overnachting voor Limon uit via IOverlander waarin staat beschreven dat je bij hen in de tuin de meest mooi gekleurde en giftige kikkers kan zien. De volgende ochtend, na wat hulp van de eigenaresse, zien we inderdaad de fel rode en groen/zwarte kikkers in hun tuin. In Limon is de weg plots praktisch verkeer vrij, heerlijk is dat. We fietsen langs Playa Bonita, inderdaad een pracht strand met hele hoge golven. Die avond vinden we bij een bar aan de Caribische zee een schitterende plek voor onze tent. We slapen daar heerlijk onder de volle maan en het ruizen van de zee op de achtergrond. Die dag erna passeren we een opvang voor luiaards, deze bezoeken we niet want we willen ze graag in het wild zien. Bij een bananenplantage stoppen we even om het was- en inpakproces te bekijken, leuk om te zien hoe dit gaat tot in de doos van het merk Dole. We fietsen dicht langs de onstuimige zee. Onze brillen worden vies van de mist van het zoute water. We rijden door het toeristische Puerto Viejo en komen uiteindelijk in Manzanillo uit. Vlak voordat we daar arriveren zien we onze eerste luiaard in het wild, zo bijzonder! Bij de plaats Manzanillo in de buurt hebben we, via onze collega’s Ed en Henny in Spanje, contact gelegd met een Nederlandse familie die luxe huizen verhuurt midden in de jungle. Die namiddag komen we daar aan en we worden hartelijk ontvangen. We mogen een aantal nachten bij hen verblijven en wij zullen wat klusjes, als schilderen en schoonmaken als tegenprestatie verrichten. Hoe leuk is dat. We zijn ze heel erg dankbaar, kijk maar eens gauw op www.elarbolcostarica.com