S04E14 Heet/fris

We fietsen als een speer langs de kust van de grote oceaan en komen hier in Costa Rica nog steeds allerlei dieren tegen waarvan we soms het bestaan niet kennen. Helaas zo dicht op de weg sneuvelt er nog wel eens een dier. Vooral in het weekend wordt er hier veel gefietst, we zwaaien dan wat af en worden altijd aangemoedigd. Dit keer komt een wielrenner ons achterop en reikt ons beiden een versnapering aan, super lief! We naderen de plaats Uvita die bekend is om de walvisstaart in zee. Een natuurlijk ontstane zandplaat en een rotspartij vormen deze staart. Het is vanaf onze camping, waar we deze keer in een kant en klaar tent verblijven, bijna 4 kilometer lopen. Het is een mooie tocht langs de ruige zee en de vele palmbomen op de kustlijn. Het gebied is nationaal park, maar wij konden vanaf de camping gratis naar binnen. Het is een mooi gezicht als we met eb bij de staart aankomen en we nemen nog een duik in de zee om wat af te koelen. De zee is hier rustig, omdat de golven worden geweerd door de staart. Als we weer terug zijn op de camping ploffen we op ons luxe dubbele luchtbed om bij te komen van de wandeling, we zijn beiden namelijk niet gemaakt om te lopen. De dag erna fietsen we naar het plaatsje Quepos en varen met een kleine pont naar een afgelegen deel kust. We gaan terug in de tijd en komen op een afgelegen plekje aan waar we een Airbnb hebben geboekt. Werkelijk paradijselijk! Het strand strekt zich uit over meer dan 5 kilometer zonder ook maar een toerist te zien. We slapen in een hut, met een klamboe rondom het bed. Allemaal heel romantisch 😉 We besluiten nog een nachtje te blijven. Daarna volgen we de kustweg verder richting het noorden. Het is lastig om een betaalbare plek te vinden om te slapen in dit toeristische deel van Costa Rica. Toch lukt het ons aardig en we vinden zelfs een camping met een stukje grasveld. We fietsen langs veel nationale parken en pikken hier af en toe wat bezienswaardigheden van mee, de reusachtige krokodillen bijvoorbeeld die vanaf de brug goed te zien zijn in één van de rivieren die we oversteken. Hier moet je niet gaan zwemmen! Bijna in Puntarenas verblijven we voor het eerst deze reis in een “warmshower”. Wederom een onvergetelijke ervaring om zo gastvrij bij de mensen thuis te worden ontvangen. We maken er een feestje van met de nodige drank en muziek en gaan pas laat slapen in onze tentje die in de garage staat opgesteld. We fietsen die ochtend erna naar Puntarenas om de pont te nemen naar het schiereiland van Nicoya. We komen vlak voordat wij aan boord gaan nog een fietser tegen die ook op avontuurlijk gaat, voor het eerst op zijn gloednieuwe fiets met bepakking. We geven hem nog wat tips waar hij ons erg dankbaar voor is. Hij neemt een andere pont om de westkust te gaan fietsen, wij blijven aan de vlakkere oostzijde van het schiereiland. Het is heel droog en dor. Een goed klimaat voor het telen van meloenen ontdekken we. Nooit geweten dat die zo groeien overigens. We verblijven twee nachten in een prettig hostal en kamperen nog een keer gratis met zelfs een zwembad voordat we het eiland over de door Taiwanesen aangelegde brug weer verlaten. We eten steeds in zogenaamde Soda’s. Kleine voordelige restaurantjes waar ze casado op het menu hebben staan die heel smakelijk zijn. Je hebt een aantal keuzes tussen vlees en vissoorten en daarnaast ligt er op je bord rijst, bonen, banaan, salade en vaak nog aardappeltjes ook. Smullen maar! Tussen de foto’s kom je er ook één tegen van het mooi gekleurde geld van hier, alles in duizendvoud. 1000 colones staat gelijk op dit moment aan 1,60 euro. Het heuvelt behoorlijk richting San José waar vandaan we uiteindelijk met het vliegtuig naar Guatemala zullen vliegen. We hebben zelfs een recorddag met een stijging over bijna 40 kilometer van 1.120 meter hoogte. Op zeeniveau was de gevoelstemperatuur ruim 20 graden warmer dan na die recorddag fietsen, onvoorstelbaar is dat. Nu is het gewoon fris op deze hoogte. We komen richting de grote steden hier in centraal Costa Rica op snelwegen terecht en dat is met de beroerde rijstijl van hen niet altijd even veilig. We besluiten dan ook het laatste stuk om te fietsen en te genieten van de binnendoor weggetjes. Het is dan zo nu en dan weer afzien en lopen geblazen, maar we blijven hierdoor wel in leven. Het laatste stuk is prachtig en we komen in Alajuela, een voorstad van San José, aan om vanuit hier de vlucht op 14 februari naar Guatemala te nemen. Daar start het laatste deel tot in Mexico.