Vandaag precies vier jaar geleden rijden we het nationale park Torres del Paine binnen. We betalen bij een tolpoortje de entreegelden en fietsen over het onverharde pad de imposante rotspartijen tegemoet. Het weer zit mee, het is bijna warm te noemen zo in het zonnetje.

Het nationale park Torres del Paine (Spaans: Parque nacional Torres del Paine) is een nationaal park in het zuiden van Chili. Het bestaat uit bergen, gletsjers, meren en rivieren. Het park ligt 112 km ten noorden van Puerto Natales en 312 km ten noorden van Punta Arenas. Ten oosten ligt het Nationaal park Bernardo O’Higgins en in het noorden ligt het Nationaal park Los Glaciares in Argentinië. Met dit weer zeker één van onze hoogtepunten van de fietsreizen tot nu toe!

Het park werd opgericht in 1959 als Parque Nacional de Turismo Lago Grey en kreeg zijn huidige naam in 1970. Het park is in 1978 door UNESCO aangewezen als biosfeerreservaat.

Lady Florence Dixie gaf in haar boek in 1880 een beschrijving van de omgeving en verwijst naar de drie torens als Cleopatra’s naalden. Zij was een van de eerste Europese bezoekers van het tegenwoordige Nationaal park Torres del Paine. In de volgende decennia bezochten verschillende Europese wetenschappers het gebied, waaronder Otto Nordenskiöld, Carl Skottsberg en Alberto María de Agostini.

Midden in het park ligt een camping en die was zo vroeg in het seizoen al open. Als je dan aankomt is de keuze, ga je eerst douchen en de was doen of ga je even lekker relaxen. Toen we de camping op fietsten zagen we een restaurant, een Argentijnse steak, daar zouden we een moord voor doen. We besluiten toch eerst ons op te frissen en de was te doen, kan die nog even in de zon drogen. Maar als dit werk achter de rug is en we bij het restaurant aankomen gaat het dicht. #@$%& wat is dit…… de volgende keer houden we een andere volgorde aan, dat is wel zeker!

We zijn die avond aangewezen op ons kookstel. Een MSR benzine brander, die het altijd doet. Je kan deze vullen bij iedere benzinestation en is daarom super handig. Gas zoals je in Europa zou gebruiken, is lang niet overal in de wereld te koop. We maken als troost een eenpansgerecht voor z’n tweeën 😉

De volgende dag rijden we op onze fietsen het park door. De meeste mensen gaan hier wandelen rondom de rotsformaties (de zogenaamde W route), maar wij genieten op onze fietsen van een zonovergoten oogverblindend park.