Onderweg door Patagonië zijn de wegen recht toe recht aan en kan je vaak de weg zien verdwijnen aan de horizon. Omdat het zo dun bevolkt is, kom je nauwelijks mensen tegen. Plots zien we in de verte gauchos te paard ons tegemoet komen. Ze stoppen aan de zijkant van de weg en wij proberen met ze in het Spaans te praten. We begrijpen dat ze hun landerijen aan het controleren zijn en vragen zich af of onze boeren in Nederland dit ook op hun paarden doen 😉

Tegen het eind van oktober in 2016 komen we op onze fietsen aan in El Calafate. Omdat deze plaats ver op het zuidelijk halfrond ligt is de koelste maand juli met een gemiddelde temperatuur van 0,7°C en januari is het warmst met een gemiddelde van 13,1°C. Wij hadden geluk en het leek wel volop zomer, terwijl het nog lente was. We hebben een camping opgezocht en konden heerlijk van het zonnetje genieten. Het stadje is sfeervol en er komen steeds meer toeristen naar toe om van de gletsjer Perito Moreno te genieten.

We gaan met een busje naar de toeristische trekpleister. Op het moment dat we in de verte de ijsmassa zien, vallen wij even stil. Zoiets hebben we nog nooit eerder gezien, heel indrukwekkend.

De Perito Moreno gletsjer is een van de 48 gletsjers die worden gevoed door het Zuid-Patagonische IJsveld, ’s werelds op twee na grootste zoetwaterreserve. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 60 meter dik en 5 kilometer breed is. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken enerzijds, anderzijds breken op regelmatige tijdstippen grote ijsbrokken van de gletsjer af die dan met veel lawaai in het Argentinomeer vallen. De bootjes die langs de muur varen moet goed opletten en als het ijs het water raakt ontstaan er ook nog eens grote golven. Al met al een hoogtepunt van de reis.