Op 15 november 2017 fietsen we de rimboe in en wisten we dat de weg op enig moment zou verdwijnen. We hadden onderweg meerdere keren navraag gedaan of we een boot konden nemen verder de rimboe in. Dit doen we bij taxichauffeurs en de politie, die geven in veel gevallen een betrouwbaar antwoord. De keren dat we het vroegen werd er steeds bevestigd dat het mogelijk moest zijn een boot te nemen. We fietsen vol zelfvertrouwen door tot Guanay in het noorden van Bolivia. Daar vielen we uiteraard direct op en werden we in het centrum van het plaatsje al benaderd door een schipper. Hij kwam met een voorstel voor een tweedaagse reis over de rivier verder noordwaarts. We gaven aan dat we geen pleziertrip willen maken maar alleen van A naar B willen. De prijs van 300 euro die hij rekent vinden we veel te hoog. We besluiten die avond eerst een slaapplek te vinden en de volgende ochtend in de haven te kijken of er andere schippers zijn met wie we een betere prijs kunnen afspreken. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen staan we al vroeg op de kade bij de rivier en dezelfde man komt direct op ons af. Er staan meerdere mensen, maar die krijgen niet de kans ons een aanbod te doen. Het zal toch echt deze schipper worden. Nadat we de prijs iets naar beneden krijgen en met ons hand over ons hart strijkend vertrekken we nog diezelfde morgen. We hebben niet genoeg geld bij ons, dus hij moet ons vertrouwen dat we in de plaats van bestemming het bedrag aan hem betalen.

Onderweg komt ter sprake dat we zullen overnachten bij zijn vader die in de wildernis is gaan wonen om te ontsnappen aan het ‘drukke’ dorpse leven. Huh, dat hadden we toch niet afgesproken? Maar ja, zo gaat dat als je avontuurlijk op reis bent. We leggen ons erbij neer en genieten van de tocht. Halverwege de eerste dag varen, worden we getrakteerd op een wandeling dwars door het regenwoud. We krijgen de nodige uitleg over eetbare planten, dieren die we tegenkomen en hoe je bijvoorbeeld een stevig dak van bladeren moet maken. We lopen richting een waterval met een helder blauw meertje. Hier kunnen we even lekker in afkoelen. Die avond krijgen we nog een rondleiding op het land waar zijn vader verblijft.

We krijgen te horen dat ze die dag ervoor een BBQ hadden gehad met als hoofdgerecht een tapir. We krijgen nog een stukje vlees om te proeven. We willen niet lullig doen en eten het netjes op.

Die avond, als de schemer valt, word je opgevreten door de muggen. Ondanks de warmte kleed je je zo zodat je lichaam zoveel mogelijk bedekt is. Niet leuk meer, blij dat wij onze binnentent kunnen opzetten om te schuilen! Het wordt een lange nacht, we komen onze tent niet meer uit. Niet te doen zoveel muggen en we willen geen ziektes oplopen.

De vader ligt er heel anders bij. Nog net wel van de grond af op een door hem zelf getimmerde houten vlonder. Er zit een dak op het bouwsel, maar daar houdt het dan ook wel een beetje bij op. Hoe kan je toch zo leven. Gelukkig is het niet koud, maar regenen kan het daar ook net als hier in Nederland.

De volgende ochtend vertrekken we vroeg en stoppen we onderweg even om ons op te frissen in een klein meertje. Tegen het einde van de trip krijgen we te horen dat we nog iets extra’s moeten betalen. Ze waren even vergeten de toegangsprijs voor het natuurpark door te rekenen. Zo gaat dat vaak, je moet je altijd op het onverwachte zien voor te bereiden. Door de onvergetelijke ervaring betalen we maar gauw. Tenminste als de pin wil meewerken… Ze lopen met ons mee het centrum van Rurrenabaque in tot we bij de derde niet werkende pinautomaat horen dat deze met een uur bijgevuld wordt. De schipper wacht het rustig af, de buit is binnen 😉