In 2019, vandaag precies een jaar geleden rond deze tijd, verbleven we bij mensen thuis in Honduras. Om de hoofdstad van dit land te ontlopen zijn we de binnenlanden ingetrokken. Via een slingerweggetje langs een rivier klimmen we de bergen in. Op foto’s zie je vaak niet hoe steil het klimt, maar als je de vrachtauto zou kunnen horen op onderstaande foto dan had je gehoord dat er flink gewerkt moet worden om boven te komen.

Door het klimmen hebben we voldoende tijd om goed om ons heen te kijken. We fietsen echt het niets tegemoet, op onze routeplanner – maps.me – staan geen huizen meer getekend. Zo nu en dan passeren we nog wat lemen hutjes. Vaak ga je ver terug in de tijd als de wegen onverhard zijn, met asfalt is dat anders dan zijn er meer bewegingen, meer mensen, meer welvaart. Hier zijn de mensen veel meer op hun zelf aangewezen en richten hun leven zelfvoorzienend in. De nodige dieren rondom het huis is dan ook heel gewoon.

Net na de middag beginnen we trek te krijgen door alle inspanningen. Als een wonder doemt er in de verte een dorpje op, welke niet op de kaart stond. Wat een meevaller. Midden in het dorp staat zelfs een klein restaurantje. Als we daar naar binnen gaan, komt de eigenaresse aangesneld. We bestellen een paar goed doorbakken taco’s. Het loopt al tegen 14:00 uur, trekken de stoute schoenen aan en vragen of in het dorp een mogelijkheid bestaat om te overnachten. De dame denkt even na en geeft aan dat we bij haar kunnen verblijven. Ze heeft even tijd nodig en dan is onze kamer klaar. We krijgen een rondleiding door het huis en krijgen een goede indruk hoe ze hier leven, ver terug in de tijd. Uiteindelijk blijkt dat de kamer van de kinderen is leeggeruimd, dit wordt ons verblijf voor komende nacht. We duiken die avond vroeg ons bedje in en slapen heerlijk. De volgende ochtend ontbijten we in het restaurantje en net na half acht bedanken we haar hartelijk en zwaaien we elkaar na deze bijzondere ontmoeting uit.