S05E01 Tuxtla uit

Het hotel is in rep en roer, vandaag – 3 november – gaan wij de weg op met onze fietsen. Helaas zijn de twee tassen met onze kleding niet gevonden. We moeten het zonder fietsbroek, thermo, buff, hemden, nagelschaartje, windjack en zelfs zonder de door oma gebreide geitenwollen sokken doen. Het scheelt wel veel gewicht, maar we schatten het verlies op meer dan 300 euro. Gelukkig leeft de eigenaar van het hotel, op afstand – want hij is op ziekenbezoek bij zijn moeder,  met ons mee en geeft korting op het stallingsgeld. Ik had al een goeie fietsenzaak gezien aan de hoofdweg de stad uit, dus daar moeten we zeker langs voor een nieuwe fietsbroek. Ik moet ook naar de tandarts, want er zit een ijzerdraadje los achter mijn tanden wat in mijn tong prikt tot bloedens toe. We worden door de meiden van het hotel uitgezwaaid en krijgen plots op de valreep ons Zwitserse zakmes retour, waar die vandaan komt is een raadsel. We halen op de hoek van de straat drinken en rijden al snel op de hoofdstraat. Als eerste langs de farmacia, waar we de nagelschaar nieuw aanschaffen. Plots zit ik in de tandarts stoel en weet ik middels translate duidelijk te maken dat hij het prikkende ijzer mag wegslijpen. Dit doet hij vakkundig en ik hoef niks te betalen, zo genereus. Als laatste stop de fietsenmaker, daar hebben ze een fietsbroek in mijn maat gelukkig. We krijgen een heerlijk bakje koffie met verse koekjes, de broek kost dan ook 84 euro. Nu begint het klimmen, zonder conditie is dat behoorlijk zwaar. We stoppen veel en na 533 meter omhoog komen we bij een zeer basic hotel, maar wat zullen we lekker slapen. We eten die avond een overheerlijke hamburger en gaan op tijd slapen. We besluiten binnendoor te fietsen, de snelweg is echt te druk en saai. We komen door kleine dorpjes en later een mini stadje met overheerlijke koffie en verse broodjes bij de bakker vandaan. Wat een traktatie is dat. Uiteindelijk komen we toch uit op de snelweg en deze daalt de laatste 30km grotendeels. We komen alleen niks te slapen tegen. In een restaurant wordt ons verteld dat er bij de brug over het meer hutjes te huur zijn, we moeten alleen die laatste 13km flink klimmen. We komen, mede door onze nu nog slechte conditie, vermoeid aan. Als we navraag doen voor een hut om te slapen, krijgen we als antwoord dat die er niet zijn. We mogen op het dak van de kaasverkoper onze tent opzetten. Er wordt al gewaarschuwd voor regen, maar we gokken het er op. Er zit tenslotte een dakje boven. Het gaat echter zo hard regenen, dat we in de schuur belanden. Met tent en al verhuisd. We eten die avond heerlijk in het restaurant met uitzicht op het meer. De regen stopt niet, dus we zijn blij dat we droog staan. Onze nieuwe matjes bevallen goed, we komen nu half gebroken uit bed haha. We geven geld voor de overnachting en ontbijten stevig met het mooie uitzicht. We gaan de snelweg weer op en hebben geluk dat bij het oversteken met de smalle brug er weinig verkeer voorbij raast. We klimmen en dalen tussen het groene heuvelende landschap door. We belanden op de oude doorgaande route richting het noorden. Gelijk zijn we van alle vrachtwagens af en komt alleen af en toe een taxi of bus ons voorbij. We vinden in het dorp gelukkig een kamer. Het is niks, maar voor ons na gister luxe met een koude douche. We chillen in de middag, ik met een paar gebruikelijke biertjes en Majlits met cola light. Die avond eten we overheerlijk, het eten tot nu toe is sowieso goed. In het restaurantje is ook wifi, daar maken we nog even snel gebruik van. We zijn vroeg wakker en ik wil graag de kamer uit, alles is zo vochtig en bedompt. We zitten even na 7 uur op de fiets. Het landschap blijft heuvelen en omdat we binnendoor fietsen is de weg af en toe te steil en moeten we vaak lopend omhoog. Maar altijd beter dan de saaie snelweg. Iedereen onderweg is even aardig, we spreken met een man – in het Engels – over hoe hij het op dit moment ervaart met de politiek. Hij is redelijk tevreden en runt sinds een jaar een mobiel restaurantje langs de weg. Het is een aandoenlijk gesprek. In de middag verandert het landschap en wordt het vlakker. Het regent vandaag niet op een paar druppels na. Vandaag in een iets luxere Posada, klein hotel. Goedkoper dan gister en veel beter. Ik haal die avond kip van het spit, dan kan Majlits lekker blijven chillen. Het smaakt geweldig. De volgende morgen gaan we stipt om 7 uur weg, ik wil namelijk graag F1 zien met Max in Mexico City en we gaan 40 km fietsen. Het landschap lijkt op dat van Nederland, vlak. Het enige verschil is de hoge temperatuur en de palmbomen. Onderweg nemen we een milkshake als ontbijt, deze is zo groot dat we een bodem moeten laten staan. We fietsen uiteindelijk de grote stad Cardenas binnen, hier staan zelfs flats. Na 3 pogingen vinden we een passend hotel. We zijn ruim op tijd voor de start van Max. We genieten volop van de race en leuk dat de Mexicaan Perez 3e wordt. Niet dat ook maar iemand hier op straat of in het hotel daar mee bezig is. Morgen hebben we onze rustdag gepland en kijken we verder naar de route die we gaan volgen door Mexico. Waarschijnlijk wordt dit richting Paraiso en dan via de kustlijn de weg omhoog 😉