S05E02 Golf van Mexico

We zijn inmiddels in de derde provincie beland van Mexico. We begonnen in Chiapas, toen Tabasco en nu in Veracruz. Alle overige provincies ten Oosten hebben we ook al in gefietst, maar dat is al meer dan 2 jaar geleden. We worden overal gewaarschuwd dat het gevaarlijk is, zoals zwaar verkeer, dronken mensen achter het stuur en mensen die kwaad in de zin hebben. Nu zijn we al wat gewend ondertussen, maar we nemen de waarschuwingen altijd serieus. Als het begint te schemeren gaan we naar binnen en sowieso fietsen we nooit in het donker. We komen in alle provincies tot nu toe zulke lieve mensen tegen, die iedere keer oprecht geïnteresseerd zijn waar we wonen, vandaan komen en naar toe gaan. We houden het op een rit van Tuxtla naar Monterrey. Dat maakt al indruk genoeg, ze vinden het veel te ver. Het eten is iedere keer een traktatie, al waren de tortilla’s met garnalen om 10.00 uur in de ochtend iets te veel van het goede. Alle vis was wel kakelvers. We namen dat wat we niet op konden mee op de fiets, bleef lekker warm in de fietstas ohoh. Tijdens onze “vrije avond” in Cárdenas lopen we op het plein de voorstelling in van een clown. Hij betrekt ons direct bij de show en maakt van ballonnen een bloem voor Majlits die ik mag geven. Ik doe er nog maar een kus bij, hilariteit al om. We blijven nog even het middelpunt van de aandacht en zeker als ik net iets te veel fooi geef. Alle toeschouwers kijken naar ons, les voor de volgende keer – niet te gek doen. Laat dat maar aan de clown over.  We hebben na een heerlijke dag rust besloten om om te fietsen via de kust ipv over de snelweg. Hier doen we goed aan, nou ja tot het mulle zand. Maar daar later meer over. We fietsen eerst naar de Maya site Comalcalco, de enige gebouwen die hier van gebakken steen zijn. Het is hier namelijk vlak en men kon niet van rotsblokken de tempels bouwen. We zijn één van de weinige bezoekers en dat maakt het nog indrukwekkender. De leguanen lopen in overvloed over de eeuwen oude stapels stenen, alsof de tijd heeft stil gestaan. Op onze fietsen is goed gepast door de man bij de entree. We vervolgen onze weg en zien de grootste slang ooit, gelukkig morsdood geplet op de weg. We komen langs één van de vele begraafplaatsen die iedere keer weer uitbundig zijn gedecoreerd. Het doet bijna feestelijk aan. In het plaatsje Paraiso slapen we, de binnenstad is nog versierd van de dodendag. Dit feestelijke hadden we niet verwacht, we waren namelijk gewaarschuwd voor de raffinaderij. Dit komt de volgende morgen in beeld, bijna fietsen we als werknemers het terrein op. Majlits haar kaart blijkt niet te zijn bijgewerkt en we moeten omkeren en om het geconfisqueerde megaterrein heen fietsen. Uiteindelijk komen we terug op onze geplande route. Al snel daaropvolgend zakken onze wielen in het zand en met prachtig uitzicht op de golf van Mexico ploeteren we ons vooruit. Zo nu en dan is het lopen geblazen. Daar waar het zand echt mul is zit steeds iemand met een touwtje gespannen over het pad. Voor ons gaat dit touwtje omlaag zonder te hoeven betalen. Auto’s betalen wel een klein bedrag, omdat de zandweg middels kokosnoot schil berijdbaar wordt gehouden. Over de ergste zandduinen is een brug aangelegd, dat fietst perfect. We fietsen tussen het meer en de zee in. Een strook land van nog geen 200 meter breed om sommige stukken. Het is adembenemend en niet alleen vanwege het uitzicht maar ook omdat de zon ons bijna letterlijk kookt. Na veel geploeter door het zand, veel lopen, nog meer zon, een brug, een bootje en een veerboot komen we in de grote stad Coatzacoalcos aan. We zijn flink rood verbrand door de zon. We fietsen over de 9km lange boulevard en vinden uiteindelijk een heerlijk hotel. Hier gaan we morgen niet gelijk weer weg, even bijkomen 😁