S05E03 Kleurrijk

We treffen het met ons hotel, vlak om de hoek zit namelijk een goed restaurant. Ze hebben allemaal lekkere kleine Mexicaanse hapjes op de kaart. Een goeie manier meer lekkers te ontdekken en dit doen we ook, de Salbuta vinden we heerlijk. Het zijn een soort deegkussentjes met vulling. Typisch een gerecht van Veracruz. Als we na de rustdag onze reis hervatten regent het nog zachtjes. De plassen zijn groot, want de dag ervoor en in de nacht zijn flinke plensbuien gevallen. We klimmen wat af en Majlits merkt op dat haar stuur wel heel los zit. Ik kijk het na en aandraaien van de moeren gaat niet werken. Het is van binnen stuk. De enige optie is lassen. Als we bij een soort garage stoppen, springt een man direct in z’n luxe auto en begeleidt ons langs 5 plekken waar ze mogelijk kunnen lassen. De 5e kan daadwerkelijk aluminium lassen, best speciaal is dat. We zijn zo blij dat het stuur is gemaakt en betalen zo’n 4 euro. Naast best veel grote weg is het prettig als we weer stukken binnendoor kunnen fietsen, dat is relaxter en je maakt veel meer mee. Bijvoorbeeld een dorp vol met schilderingen. De artiest heeft het er maar druk mee gehad. We rijden richting de vulkaan in de verte en gaan een stuk het binnenland in om de meeste heuvels te vermijden. We komen voor het eerst deze reis andere fietsers tegen vanaf de andere kant, we kletsen gezellig en maken een foto. Ze wonen in Canada en fietsen van Mexico stad naar Cancun, ons bekend terrein. We gebruiken in een dorpje waar we geen restaurant kunnen vinden voor het eerst onze brander om eten te bereiden. Extra smaakvol met heel veel groenten, voor herhaling vatbaar. We klimmen tot zeker 600 meter met een prachtig uitzicht. Dalen vervolgens af naar het meer bij Catemaco. Een relaxt stadje waar we een dag blijven in een luxe maar betaalbaar hotel vlak aan het meer (slechts 15 euro) Op Instagram ontdek ik foto’s van de waterval Eyipantla. We besluiten deze te bezoeken, omdat deze aan het einde van een doodlopende weg is nemen we een bus. Het is een adembenemend schouwspel om zoveel water 50 meter naar beneden te zien vallen. Echt de moeite waard. Over een klein maar veel te steile weg, waar we zelfs zigzaggend niet fietsend boven komen, moeten we lopen. We komen aan in Santiago de Tuxtla wat een stadje is vol koloniale gebouwen in redelijke staat. We slapen midden in het centrum en daar hoor je goed de kerkklokken die heel vroeg in de ochtend ons weer wekken met een gezellig deuntje. We besluiten verder binnendoor te fietsen ondanks dat dit altijd wat extra kilometers betekent. Het begint met asfalt, maar… Eerst staan we voor een gesloten museum wat we op de planning hadden staan. Ze verwijzen ons naar een archeologische site. Ik wil daar graag kijken en Majlits volgt met frisse tegenzin. We kunnen het amper vinden, maar worden geholpen door een arbeider die op z’n fiets onderweg is naar de vele suikerriet plantages. Als we bij de groene heuvel aankomen lacht Majlits, is dit het nou. Ik ben wel onder de indruk, een maagdelijk stuk historie. Ik klim naar de top en geniet van een prachtig uitzicht. Verderop de route van die dag verdwijnt het asfalt en wordt de weg zo nat en ondoordringbaar dat bijna ik het opgeef. We ploegen fiets voor fiets door de natte klei. Het is geen doorkomen aan en mijn schoen plakt zich vast in de modder waardoor ik hem verlies. Alles zit onder een dikke laag drek vermengd met koeie stront en pis. Hoe dit afloopt lezen jullie de volgende keer.