S05E06 Dag Mexico

Dit traject staat in het teken van spontane ontmoetingen met bijzonder aardige mensen. We hadden onze fietsen ter reparatie weggebracht naar de fietsenmaker in Tampico. De dag erna komen we ze met de taxi ophalen, maar blijkt de fiets van Majlits nog niet helemaal klaar te zijn. Het schakelen met de nieuwe set gaat niet soepel en we ontdekken dat er een te groot verzet op zit. Voor de berg op te fietsen zijn er meer tanden achter en minder tanden op het blad voor nodig. Deze set kan gelukkig van een bestaande fiets worden gehaald en uiteindelijk komt het goed. We starten die dag rond de middag en eten al snel een overheerlijke “torta”, de beroemde met 12 ingrediënten die bekend is in Tampico en omstreken. Vlak daarna ontdekt Majlits bij het remmen dat het wiel aanloopt, wat blijkt de achtervelg is volledig gescheurd vanwege het vele remmen. We keren terug naar de fietsenmaker en wonder boven wonder heeft hij een set 28 inch wielen voorradig. De prijs die wordt gerekend is een vriendenprijs, zo lief weer. We laten de fiets daar en vinden op loopafstand een hotelletje waar we die nacht blijven. Op deze manier verblijven we nog het langste in Tampico, terwijl we door negatieve verhalen over de veiligheid er bijna omheen waren gefietst. Wij hebben deze stad juist als prettig ervaren. Zo zie je maar. In de namiddag is de fiets weer zo goed als nieuw en kunnen we die dag erop met een gerust hart verder met het avontuur. We fietsen de eerste 20km over de snelweg de stad uit en pas de laatste km is er een fietspad. We rijden in het havengebied tussen het vrachtverkeer door en plots worden we geëscorteerd door een auto met z’n knipperlichten aan. Hij houdt voor ons het verkeer op afstand. Na een kilometer of 8 wordt het rustiger en praat ik door het raam met Aaron, hij blijkt een fanatieke fietser te zijn en wil ons graag op deze manier beschermen. Even verderop stapt hij uit en wisselen we telefoonnummers uit. We mogen hem altijd bellen in geval dit nodig blijkt te zijn. Hij op zijn beurt heeft, zonder dat we dit weten, een WhatsApp gestuurd naar de Fietsclub in Aldama. Het traject van die dag is bijna 100km, waarvan het laatste stuk werkelijk steil omhoog.  En wat zien we opeens ons tegemoet komen, 3 fietsers van de club. Wat een super leuke verrassing. We rijden de laatste 18km met elkaar mee. Dan ga je altijd harder dan gepland en we zweten als een gek en zien sterretjes. We moeten zo nu en dan rusten en dat wordt ons zeker gegund. In het dorp trakteren wij op een ijsje, al willen ze het bijna niet aannemen. Maar dat is toch het minste wat we kunnen doen. Ze brengen ons naar een leuk hotel en we spreken af dat we die avond naar het mooi versierde plein komen om een groot deel van de fietsclub te ontmoeten. Ze hebben toevallig die avond een tour uitgezet. Wij zijn iets te vermoeid om daar nog aan mee te doen, maar staan gezellig te praten en nemen legio foto’s over en weer. Ze bieden aan om de volgende dag naar de Cenotes te gaan. Dit slaan we niet af. Met een mega 4×4 worden we opgehaald. Majlits voorin en ik met Mauro in de bak. Op het terrein met de vele Cenotes (meren en grottenstelsels) ontmoeten we ook nog een delegatie van de plaatselijke VVV. Ze willen heel graag dit prachtige gebied onder de aandacht brengen bij de toeristen. We krijgen een T-shirt en een pet en maken een groot aantal promotie foto’s. Zo leuk om te doen, we voelen ons voor even fotomodel. Ik neem met Mauro een duik in de diepste Cenote ter wereld, zo’n 319 meter. In de avond eten we op het plein lokale lekkernij, elote. Een maïs gerecht, maar of wij dat zelf zouden nemen is nog de vraag. Met Mauro en Carmelo, die ons reden, eten we die avond nog wat. Een gezellige afsluiting van een prachtige ontmoeting in Aldama. We vervolgen onze route over de snelweg en besluiten een stuk binnendoor te rijden. Niet een hele slimme zet, volop losse grote stenen waar we doorheen moeten ploeteren. Het levert wel altijd het mooiste beeldmateriaal op, haha. De rest van de wegen is recht, als er een bocht komt maken we de grap om elkaar te waarschuwen. Je ziet aan alles dat we de grens van Amerika naderen. De steden hebben straten die allemaal haaks lopen, de auto die als eerste bij het kruispunt komt mag eerst, veel nummerborden uit Texas en veel mensen spreken inmiddels Engels. We overnachten in een Amerikaans ogend motel aan de snelweg, vol met agenten. Voor de poort zit bewaking, lekker veilig. We zien op de snelweg dag in dag uit wrakken voortgetrokken worden vanuit Amerika. In Tow, staat achterop. Waar dit heen gaat weten we niet precies. Het laatste hotel voor de grens in de plaats Valle Hermoso is een kadootje. We nemen in klasse afscheid van Mexico. De kamer is zo groot dat Majlits haar fiets in de kast past, snel ingeruimd op die manier. Vlak voordat we deze plaats in kwamen fietsen ontmoette we Mauro Villegas, hij vertelt ons over de grensovergang Los Indios. Hij komt hier geregeld voorbij. We nemen op 17 december zijn advies ter harte en gaan op pad. Best spannend een ander land binnen fietsen en zeker Amerika. We vragen nog aan de Mexicaanse kant of we een uitreisstempel nodig hebben, maar zij geven aan dat we zo door kunnen rijden. Aan de Amerikaanse kant fietsen we een bescheiden rij auto’s voorbij en lopen richting het douanekantoor. Slechts één persoon hebben we voor ons. Als we aan de beurt zijn, worden we verzocht de fietsen naar binnen te halen. De formaliteiten duren nog geen 15 minuten en we krijgen de stempels in ons paspoort. Wat een super tip was dit van Mauro en bij toeval zien we hem nog een tweede keer net nadat we de grens over zijn, we spreken af bij een derde keer een biertje 😁. We hebben afgesproken om Joseph en Carolyn Aleven rond de middag te ontmoeten. Ze volgen ons op FB en omdat we bijna door hun achtertuin fietsen, moesten we elkaar wel ontmoeten. Wij maken een paar geweldige foto’s onder het bord van de staat Texas en al gauw zijn Joe en Carolyn er. De ontvangst is hartelijk en waar we mogen verblijven is adembenemend. We vallen met de neus in de boter in alle opzichten. We eten tussen de middag groentensoep en vers gebakken brood met kaas. Volop Hollandse tint, omdat Joe van origine uit Nederland komt. Wat een gastvrije mensen en wat treffen wij het weer. We mogen een aantal dagen blijven en gaan alleen maar leuke dingen doen 😍