S05E07 Texas

Wat worden we verwend bij Joe en Carolyn op het RV park Winterhaven in Brownsville. Vanaf 17 december slapen wij prinsheerlijk in de trailer, die op het pad van hun huis staat. Iedere dag gaan we er op uit om de omgeving te verkennen. ’s Avonds spelen we verschillende, voor ons nieuwe, spelletjes. Op zondag worden we voor een brunch uitgenodigd, waar we nog meer overwinteraars ontmoeten; Joe en Carolyn hun goede vrienden, Marla en Vance, komen bij ons eten en wij eten de dag erop met z’n 4en bij hen. Het weer slaat volledig om, van 29 graden naar zo’n 12 graden met een straffe noordelijke wind en veel regen. We mogen nog een extra nacht blijven en dit slaan we niet af. Die dag daarna begint de zon weer te schijnen en de wind draait in zuidelijke richting. We nemen afscheid op 21 december en dit valt zwaar, we hebben zo genoten en de tijd vloog om. Als we de stad nog niet uit zijn, spreekt Robert ons aan vanaf zijn racefiets. Of we al toe zijn aan een rustplaats en een douche. We vertellen hem dat we net weer onderweg zijn en slaan het aanbod af. Hij fiets nog een heel stuk met ons mee en we kletsen wat. We fietsen volop in de polder en komen langs de plaats Harlingen, die door de Amerikanen heel anders wordt uitgesproken. Het lijkt alsof we in Nederland fietsen. Vlak, windmolens, weids uitzicht, oneindige akkers. We redden onderweg nog een schildpad, Joost mag weten waar die vandaan kwam en waarom hij midden op de weg is gestrand. De eerste drie trajecten gaan van hotel naar hotel en zijn gemiddeld 100km. Het is hier zo uitgestrekt, dat er zelfs waarschuwingsborden staan, komende 60 mile = 96km geen service. En dan kom je dus ook echt niks tegen en fietsen we op de snelweg. Ontbijten doen we zo nu en dan bij McDonald’s, want dit soort fastfood vind je wel bijna overal. Het is in de ochtenden koud en we zien een merkwaardig natuurverschijnsel, een regenboog bestaande uit een sliert wolken. We kunnen slecht onze slaapplaatsen vinden om te kamperen. We worden zelfs tot 3x op 1 dag weg gestuurd. Eerste camping vol, terwijl ons tentje die zo klein is overal past. Tweede en derde geen tenten toegestaan, alleen luxe campers. Uiteindelijk lukt het om een “state park” camping van de overheid te bereiken en daar mogen we vanwege een annulering gelukkig blijven voor 1 nachtje. De volgende ochtend loop ik in alle vroegte naar het strand voor een prachtige zonsopgang. Ik ontdek ook nog een schildpad spoor, voorzichtig overheen stappen mochten er eieren liggen. We blijven de kustlijn volgen en de wind blijft in onze rug. Af en toe komen we in zo’n echte diner terecht, super gezellig. We besluiten verder vooruit te plannen met onze slaapplaatsen. We boeken voor de Kerst een luxe onderkomen aan zee. Als we de plaats inrijden, roept een mevrouw ons. Majlits heeft door de wind zoveel vaart dat ze doorvliegt. Ik weet het te beremmen en raak in gesprek. Barbara biedt direct aan om met de Kerst bij hen te slapen, wel zo gezellig. Nu balen we, net een hotel geboekt die niet meer is te annuleren. Ze rijdt achter ons aan en we spreken af dat wij met de Kerst mogen mee eten. Een uurtje later staat Kathy en Barbara met de auto voor onze hotelkamer, of we alvast even meekomen. Dan weten we morgen waar het is. We ontmoeten op RV park Fulton Oaks ook David, de vader van Barbara en man van Kathy. Ik krijg gelijk een biertje te drinken, dat is aan mij goed besteed. In de vooravond worden we weer terug gebracht. De volgende ochtend is de zon er alweer vroeg bij en wij ook, prachtig iedere keer. Rond 14.00 fietsen we naar het RV park en worden we getrakteerd op een heerlijke Kerstmaaltijd van 3 gangen in het clubhuis in bijzijn van zo’n 100 bewoners. We worden nog voorgesteld ook aan de hele club, daar sta je dan haha. Na het eten gaan we terug naar de woning van David en Kathy en krijgen we van Barbara ook nog kadootjes. Het is een heel bijzondere Kerst dit jaar, 1 om nooit te vergeten. David leidt mij nog even rond door het huis en laat vol trots zijn wapens zien. Dit is voor ons nuchtere Nederlanders behoorlijk indrukwekkend, althans voor mij zeker. Hij speelt op het laatst nog een nummer op z’n gitaar waar hij bij zingt. We worden met de auto weer thuis gebracht en kunnen terug kijken op een bijzonder gezellige Kerst. We hoppen van schiereiland naar schiereiland en zien vanaf de bruggen dolfijnen zwemmen. De stroken naast de brede wegen vormen voor ons perfecte fietspaden. Meestal houden de auto’s afstand, zeker als er diepe ribbels in het asfalt zijn geslepen. We fietsen ter hoogte van Houston aan de kust langs een grote kerncentrale. We lezen in een shop bij een tankstation, waar we even koffie drinken, het veiligheidsplan van de centrale. Nou dat is een heel boekwerk. Op de website met kampeerplekken, een tip van Vance, komen we op een wildplek terecht naast de Colorado rivier. We zetten in de namiddag de tent op onder een afdakje en koken een gezonde maaltijd. Vissers staan aan weerszijden van onze tent en hebben een aggregaat aan voor verlichting, op dat geluid vallen we goed in slaap. We horen in de vooravond en nacht nog een boot de stroom op varen met de nodige herrie. Als iedereen weg is schrikken we wakker van een vreemd knagend geluid. Ik spring de tent uit en hoop dat het geen beer is, gelukkig lijkt het voor zover ik het kan zien in het donker een katachtig beest te zijn. We slapen weer verder en genieten in de ochtend van wederom een mooie zonsopkomst. Die dag zien we genoeg andere wilde dieren die je niet in de nacht tegen wil komen, onder andere wilde zwijnen en alligators. Inmiddels zijn we ongeveer 600 kilometer Texas in gereden en zitten pal onder Houston. We hebben nu gepland dat we in Nederland nieuwjaar gaan vieren, ja je leest het goed, maar dat is hier een plaats 222km vanaf waar we nu zijn 😉