S05E09 New Orleans
Van heel af en toe wild kamperen, maar steeds vaker via de grote weg van motel naar motel, doet ons besluiten dat New Orleans ons eindpunt wordt in de Amerika’s. Nadat we dit hebben besloten, komt het plezier direct weer terug in het fietsen. De ochtenden zijn koud, maar we treffen het met de zon. Met de wind treffen we het minder, aldoor stevig tegen. Maar ja, droog en zonnig hebben we dan toch liever. We komen al snel de Mississippi tegen en kijken even op de dijk over het water. Deze rivier maakt indruk, zeker als je langs de vele plantages van vroeger rijdt met de prachtige landhuizen. Wat een historie. Als we nog maar 1 minuut stil staan, worden we geholpen door een goedlachse local, waar ik de naam vergeten ben aan te vragen. Hij adviseert de river road, wel een stuk langer omdat de Mississippi nogal slingert, maar een stuk minder verkeer. Dit advies volgen we graag op. Uiteindelijk komen we voor één van de grootste uitdagingen van de reis te staan, de “Sunshine” brug levend zien over te steken naar de andere kant van de rivier. Op deze brug raast het verkeer op 5cm van je broekspijpen voorbij, er is namelijk geen zijstrook. Af en toe, door het stoplicht aan het begin is er even geen verkeer en weet ik zelfs nog wat te filmen en een selfi te maken. We zijn superblij als we heelhuids aan de overkant zijn. Ook aan de overkant komen we langs meerdere plantages en de bijbehorende mega huizen op ruime percelen grond. Ook passeren we veel zware industrie, die hun goederen over de rivier transporteren. Zo’n 70 km voor de stad New Orleans duikt er boven op de dijk van de rivier een fietspad op. Dit mag voor Amerikaanse begrippen wel in de krant, ze doen hier alles met de auto namelijk. We fietsen voor het eerst naast elkaar over de MRT, de Mississippi River Trail. De avond voordat we de laatste etappe naar de binnenstad zullen afleggen, moeten we nog 1x slapen. De motels hier kan je niet reserveren en we moeten genoegen nemen met een rookkamer voor afgerond 100 hele dollars. We hebben geen keus dus nemen de kamer maar. De laatste fietsdag is het mooi weer, geen tegenwind en een beetje zon. We hebben een fietsenmaker gepind op onze kaart, daar vragen we of hij onze fietsen kan verpakken voor de vlucht. Hij denkt even na en meldt dat dit 150 dollar per fiets moet kosten maar er geen tijd voor heeft. Wat een #@%^& reactie, ik vraag wat alleen de fietsdoos moet kosten en hij antwoordt: niks. We pakken de dozen aan en gaan gauw deze zaak uit. In de straat ervoor had ik al een zaak gezien met sleepwagens. Hier treffen we Gil, hij is direct enthousiast als we vragen of hij maandag tijd heeft om onze fietsen in de doos naar het vliegveld te brengen. We laten de dozen bij hem en spreken voor maandag vroeg af. Hij showt nog even vol trots zijn sleeptruck, die ondanks 16 jaar oud, zo’n 400.000 dollar waard is. Bij toeval heet zijn zaak Mardi Gras Towing, het belangrijkste event van het jaar in New Orleans. In de maand februari vinden al deze parades plaats en rijdt hij mee met zijn trots. Via het park en door de prachtige Garden District buurt komen we aan bij het hostel. Op de valreep komt er een SMS binnen dat de vlucht 1 dag is verzet van maandag 17 naar dinsdag 18. We boeken een extra nacht en bellen Gil om te zeggen dat we dinsdag komen. We gaan genieten van de muzikale stad en deze is ook nog eens zon overgoten. De foto’s zeggen genoeg, de sfeer is relaxed en er is bijna geen verkeer in deze stad. De stad wordt al versierd voor de optochten tijdens Mardi Gras, dit geeft een extra feestelijke sfeer. Op de 42e verdieping van het luxe hotel Sheraton in de binnenstad genieten we even stiekem van het uitzicht. De dag erna lopen we langs de prachtige huizen met hun tuinen in Garden District. Het is een mooie afsluiting van onze reis hier. Dinsdag de 18e januari vliegen we, als het goed is, naar Lissabon. Fietsen mee in de doos en daar plannen maken voor het vervolg van ons avontuur.